Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (3)

Ο ανδριάντας του Μ. Αλεξάνδρου στα Σκόπια

Τα θεμελιώδη ψεύδη και η παραπληροφόρηση

 για την Μακεδονία

Η μεθοδευμένη εδώ και χρόνια από συγκεκριμένους πολιτικούς και κόμματα υποβάθμιση του σκοπιανού προβλήματος, οι ιδεοληψίες και ο εθνομηδενισμός της αριστεράς, η οσφυοκαμψία και η φοβικότητα της κάποιας «δεξιάς», η καλλιεργούμενη συστηματικά στο ευρύ κοινό ενδοτικότητα από τα αθηναϊκά ΜΜΕ και την πλειονότητα των εργαζομένων σ’ αυτά «δημοσιογράφων», είχαν δημιουργήσει την εντύπωση ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται για το κρίσιμο εθνικό θέμα.

Επί πλέον, ξένα κέντρα και τα κάθε κατηγορίας φερέφωνά τους,  φρόντιζαν να δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις στο κοινό, με στοχευμένη παραπληροφόρηση σε επί μέρους θέματα.

Θα επιχειρήσουμε λοιπόν να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και να επαναφέρουμε την πραγματικότητα ως προς το τι ακριβώς συμβαίνει.

Ψεύδος 1^ο

Το τελευταίο χρονικό διάστημα και ιδίως με το «φούντωμα» των λαϊκών κινητοποιήσεων σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ελλάδα για την στήριξη και την συμμετοχή στο Συλλαλητήριο της 21/1/2018 στην Θεσσαλονίκη, άρχισαν να εμφανίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και όχι μόνον) κάποια περίεργα δημοσιεύματα «αναλυτών» και «δημοσιογράφων» με «ειδήσεις» του τύπου: «το θέμα έχει κλείσει», «έχει αποφασιστεί το όνομα», «συμφωνήθηκε η ονομασία», «γίνεται διαπραγμάτευση για δικαιολογία» και διάφορα τέτοια (τα οποία ατυχώς αναπαράγουν διάφοροι αφελείς, ανόητοι ή πονηροί) με στόχο να καλλιεργηθεί η απογοήτευση, ο «ωχαδερφισμός», η εγκατάλειψη.

Η πραγματικότητα

Τίποτε απολύτως από τα παραπάνω είναι αληθινό. Στις διεθνείς σχέσεις όλα κρίνονται την ώρα των διαπραγματεύσεων και εξαρτώνται από αυτό που οι Αγγλοσάξωνες ονομάζουν τάιμιγκ (timing), συγχρονισμό, κατάλληλη στιγμή, καθώς και τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ των αντιπάλων μερών. Ακόμη και αν πράγματι υπάρχει η προειλημμένη απόφαση να εκχωρηθεί η ονομασία, ουδείς γνωρίζει το τι θα συμβεί στο τέλος. Ένα τυχαίο γεγονός, ένα σοβαρό πρόβλημα σε μια άλλη περιοχή που απαιτεί άμεση παρέμβαση, διεκδίκηση της αναγνώρισης ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια, της απαλοιφής κάθε είδους ψευδο-αλυτρωτικής αναφοράς στο σκοπιανό Σύνταγμα και τα σχολικά βιβλία κλπ μπορεί να προκαλέσουν αναβολή της συζήτησης για την ονομασία.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΜΕ.

Εάν αναβληθεί η λήψη της απόφασης δεν πρόκειται να ξανασυζητηθεί ποτέ διότι πολύ σύντομα οι Αλβανοί θα έχουν κυριαρχήσει στα Σκόπια, με ο,τι αυτό συνεπάγεται για τους ψευτομακεδόνες Σλάβους.  

Ψεύδος 2^ο

Τα Σκόπια έχουν αναγνωριστεί ως Μακεδονία από «όλο τον κόσμο». Ο προβαλλόμενος ισχυρισμός των Σκοπιανών και των εδώ σκοπιανολάγνων είναι ότι 140 χώρες τους έχουν αναγνωρίσει.

Η πραγματικότητα

Ουδέν αναληθέστερο. Άλλο "αναγνώρισαν την χώρα με τη συνταγματική της ονομασία (=Δημοκρατία της Μακεδονίας)" και άλλο "έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις". Η σύναψη όμως διπλωματικών σχέσεων δεν σημαίνει αυτόματα αναγνώριση του κρατιδίου με τη συνταγματική του ονομασία. Στην πραγματικότητα οι χώρες που έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια δεν ξεπερνούν τις 115, σύμφωνα με στοιχεία του 2014, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που χρησιμοποιούν την προσωρινή ονομασία "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" (FYROM) για όλους τους επίσημους σκοπούς. Τελικώς, οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» είναι μόλις 98 ενώ αποκαλύπτεται επί πλέον ότι οι χώρες που χορηγούν βίζα σε σκοπιανά διαβατήρια είναι ακόμη λιγότερες από 115, μόλις 101 για την ακρίβεια!

Σε τελική ανάλυση όμως και ανεξάρτητα από τον αριθμό χωρών που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια εκείνο που κυρίως μετράει είναι η αναγνώριση από την Ελλάδα.

Ας σταματήσουν λοιπόν τα παραμύθια των Σκοπιανών και τα πρακτοριλίκια κάποιων άλλων.

Εκείνο πάντως που πρέπει να επισημάνουμε είναι το γεγονός ότι κάποια απίθανα κράτη, όπως η Τουβαλού (μια νησιωτική χώρα με 10.000 κατοίκους) στο μέσον του Ειρηνικού Ωκεανού, το γειτονικό της Κιριμπάτι (14.000 κάτοικοι), η Ζιμπάμπουε, η Ρουάντα και η Σουαζιλάνδη στην Αφρική, η Μογγολία, το Νεπάλ και το Τατζικιστάν στην Ασία, αλλά και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, αναγνώρισαν τα Σκόπια ως "Μακεδονία" και το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί; Η απάντηση είναι απλή: Ουδείς από το επίσημο ελληνικό (λέμε τώρα) κράτος ενδιαφέρθηκε να ενημερώσει τις αρχές αυτών των χωρών και να κάνει τις απαραίτητες διπλωματικές κινήσεις, κάτι που έκαναν και κάνουν με επιμονή και υπομονή οι Σκοπιανοί. Δυστυχώς...

(Λεπτομερή στοιχεία και τεκμηρίωση εδώ:  

http://ethnologic.blogspot.gr/2015/04/blog-post_26.html)

Ψεύδος 3^ο

Μετά τους πολέμους 1912-13 και τις  Συνθήκες του Λονδίνου  στις  17/30 Μαΐου του 1913 και Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1913 με τις oποίες τερματίστηκαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Μακεδονία διανεμήθηκε μεταξύ Σερβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδος.

Η πραγματικότητα

Με τις παραπάνω Συνθήκες έγινε η διανομή των εδαφών της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας και ειδικότερα των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσσυφοπεδίου (Κόσοβο). Ολόκληρη η νότια  Βαλκανική χερσόνησος ονομαζόταν Ρουμελία (τουρκ. Rumeli) δηλ. η χώρα των Ρωμιών (=ορθοδόξων Χριστιανών). Μετά το 1913 περιοχές του Βιλαετίου Μοναστηρίου (τμήμα του τα σημερινά Σκόπια) προσαρτήθηκαν στο βασίλειο της Σερβίας. Η Γιουγκοσλαβία δημιουργήθηκε μετά το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, ως «ένωση του Βασιλείου των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων». Στην ιδρυτική τους διακήρυξη αναφέρονται αναλυτικά οι επιμέρους περιοχές (όπως το Μαυροβούνιο) και οι εθνότητες που την συναποτελούσαν, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά ούτε «έθνος Μακεδόνων», ούτε περιοχή «Μακεδονίας», ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επίσημοι χάρτες της Γιουγκοσλαβίας, τη περίοδο του Μεσοπολέμου (δεκαετίες του ’20 και του ’30) δεν αναφέρουν πουθενά την ονομασία «Μακεδονία», αλλά την  «Νότια Σερβία» ή την Βαρντάρσκα Μπανοβίνα (=Περιφέρεια του Βαρδάρη, Αξιού). Οι «τρείς Μακεδονίες» – των Σκοπίων που πήγε στη Γιουγκοσλαβία, «του Πιρίν» που πήγε στη Βουλγαρία και «του Αιγαίου» που πήγε στην Ελλάδα – είναι ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα που το δημιούργησε η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής και το αναμασούν σήμερα διάφοροι ανιστόρητοι και κάποιοι άλλοι σκόπιμα. 

Παραπληροφόρηση 1^η

Συχνά ακούγεται το επιχείρημα ότι το σκοπιανό κρατίδιο δεν πρέπει να διαλυθεί διότι θα προκύψουν η «Μεγάλη Αλβανία» και η «Μεγάλη Βουλγαρία»! Ορισμένοι μάλιστα αφελείς, άσχετοι ή οτιδήποτε άλλο υπερθεματίζουν ισχυριζόμενοι ότι «ακόμη και αν δεν υπήρχε αυτό το κράτος (τα Σκόπια) έπρεπε να το εφεύρουμε»!

Η πραγματικότητα

Η ανακήρυξη στις 18 Οκτωβρίου 2014 της Δημοκρατίας της Ιλλυρίδος, παρά τις πιέσεις που δέχθηκαν οι Αλβανοί των Σκοπίων να την ματαιώσουν, επέτεινε την αστάθεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον του κρατιδίου. Σήμερα βρίσκονται σε σημαντικά πλεονεκτικότερη θέση μια και συμμετέχουν με κρίσιμο αριθμό βουλευτών στην σημερινή κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ, την οποία μπορούν να ανατρέψουν ανά πάσα στιγμή εάν δεν ικανοποιηθούν οι στόχοι τους. Έτσι,απαιτούν να αναγνωρισθούν ως ισότιμη εθνότητα της χώρας, αρχικά και στην συνέχεια να επιβληθούν πλήρως. Τα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι:

Α. Αναγνώριση της αλβανικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους παράλληλα με την σκοπιανή, διδασκαλία της στα σχολεία, ίδρυση αλβανόφωνου Πανεπιστημίου (Ήδη στις 10-1-2018 υπερψηφίσθηκε ο σχετικός Νόμος από την σκοπιανή Βουλή βλ. εδώ: http://www.balkaninsight.com/en/article/macedonia-passes-albanian-language-law-01-11-2018)

Β. Ισοτιμία στην επιλογή των ανωτάτων στελεχών στρατού και αστυνομίας και

Γ. Το σημαντικότερο, εναλλαγή στις θέσεις του Προέδρου Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού (Αλβανός-Σλάβος και Σλάβος-Αλβανός αντίστοιχα). Αυτό συνεπάγεται ουσιαστικά στην κατάργηση της σημερινής κρατικής υπόστασης της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και την επανίδρυσή της με την μορφή Ομοσπονδίας, με άγνωστη ονομασία. Και τούτο διότι το νέο κράτος ως συνισταμένη μεταξύ της αλβανικής «Δημοκρατίας της Ιλλυρίδος» και της «Σλαβικής Δημοκρατίας» του υπόλοιπου τμήματος των Σκοπίων εκ των πραγμάτων δεν θα μπορεί να εξακολουθεί να ονομάζεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Εάν τα παραπάνω δεν επιτευχθούν, η επόμενη κίνηση των Αλβανών θα είναι η ένοπλη σύγκρουση, οπότε θα τεθεί επί τάπητος το θέμα της διάλυσης του σκοπιανού μορφώματος και διανομή των εδαφών του.

Πώς θα διανεμηθούν αυτά; Σίγουρα όχι με τον τρόπο που φαντάζονται κάποιοι «αναλυτές» και προπαγανδίζουν κάποιοι άλλοι, όπως προαναφέραμε.

Ποιοι θα διεκδικήσουν μερίδιο; Πρωτίστως οιΑλβανοί, οι οποίοι έχουν την αμέριστη υποστήριξη του αμερικανικού παράγοντα. Το τμήμα που θα αποσπάσουν (γύρω στο 25-30%) είτε θα ενωθεί με το Κόσσοβο, είτε θα παραμείνει ως αυτόνομη περιοχή υπό την υψηλή επικυριαρχία της Αλβανίας. Υπάρχει και η σκέψη το βόρειο κομμάτι να προσαρτηθεί στο Κόσσοβο και το νότιο στο αλβανικό κράτος.

Το ανατολικό τμήμα των Σκοπίων θα προσαρτηθεί στην Βουλγαρία (γύρω στο 35-30%) και οι κάτοικοι θα ανακτήσουν έτσι την παλιά εθνοτική τους υπόσταση.

Είναι περισσότερο από βέβαιον ότι οι Σέρβοι δεν θα παραμείνουν αμέτοχοι στην διανομή των εδαφών (για πολλούς λόγους) και θα διεκδικήσουν ειδικότερα το βόρειο τμήμα των Σκοπίων (περίπου 20-25%) όπου κατοικούν σερβικοί πληθυσμοί.

Η Ελλάδα έχει όλα τα νόμιμα δικαιώματα να διεκδικήσει την πεδιάδα της Πελαγονίας (περιοχή Μοναστηρίου-Βιτώλια) και την περιοχή Γευγελής-Δοϊράνης δηλ. τα εδάφη (20-15%) νοτίως της νοητής γραμμής Αχρίδα-Περλεπές-Στρώμνιτσα μέχρι τα σημερινά ελληνο-βουλγαρικά σύνορα, λόγω της ύπαρξης ακόμα και σήμερα ελληνικών πληθυσμών. Υπενθυμίζουμε την ομολογία του πρώην Προέδρου των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόρωφ στην τσεχική εφημερίδα Cesky Denik (10 Ιουνίου του 1993) για μειονότητα τουλάχιστον 100.000 Ελλήνων στην περιοχή των Σκοπίων.

Παραπληροφόρηση 2^η

Πρόσφατα (11-1-2018) είδε το φως της δημοσιότητας σε ακραίο νεοφιλελεύθερο πόρταλ (εδώ: http://www.capital.gr/me-apopsi/3265758/makedoniko-giati-prepei-na-sumbibastei-i-ellada-kai-upo-poies-proupotheseis) προπαγανδιστικό άρθρο ενός διοικητικού στελέχους κάποιου «Αυστραλιανού Ινστιτούτου Μακεδονικών Σπουδών», όπου ισχυρίζεται ότι πρέπει να συμβιβαστεί η Ελλάδα προς το συμφέρον της! Μεταξύ των διαφόρων «επιχειρημάτων» που αναμασά είναι και το πολυχρησιμοποιημένο σε κάθε προσπάθεια εκβιασμού της χώρας μας ότι «Η υιοθέτηση της ακραίας θέσης "καμία χρήση του όρου Μακεδονία" είναι πολιτικά ανέφικτη: στην πράξη σημαίνει ότι η Ελλάδα κλείνει όλες τις πόρτες και απομονώνεται»! Πάμπολλοι έχουν χρησιμοποιήσει αυτό το αφελές, ανόητο και ύποπτο επιχείρημα στο παρελθόν, πολιτικοί και πολιτικάντηδες, αργυρώνητοι «δημοσιογράφοι» και αναλυτές, «προοδευτικοί» και αριστεροί κάθε κατηγορίας, οι οποίοι βρήκαν και πάλι την ευκαιρία να το επικαλεστούν.

Η πραγματικότητα

Τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί στην χώρα. Εκείνοι που πρόκειται να κινδυνεύσουν ίσως είναι κάποιοι πολιτικοί που θα πέσουν σε δυσμένεια επειδή δεν κατάφεραν να εκτελέσουν τις εντολές των αφεντικών τους.

Παραπληροφόρηση 3^η

Υπάρχει τρομακτική άγνοια και σύγχυση στο ζήτημα της εθνοτικής ταυτότητας των Σλάβων των Σκοπίων, λόγω της προβολής και διάδοσης του όρου «Σλαβομακεδόνες». Υπάρχουν μάλιστα πολλά άτομα που πιστεύουν ότι υπάρχει πράγματι κάποια σλαβομακεδονική εθνότητα, η δε γλώσσα που μιλάνε είναι η «σλαβομακεδονική»!

Η πραγματικότητα

Ο διαβόητος όρος Σλαβομακεδόνες, προέκυψε ως συνέπεια των αποφάσεων της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) στις αρχές του περασμένου αιώνα, οι οποίες επικυρώθηκαν οριστικά από το 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (17-6 έως 8-7-1924), που δέχθηκε ως ορθό και επαναστατικό το σύνθημα της ΒΚΟ για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη".

Η θέση αυτή υιοθετήθηκε πλήρως στο Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ) που διεξήχθη από 26-11 έως 3-12-1924, με την επικράτηση της γραμμής Πουλιόπουλου, ο οποίος κατέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα και το ΣΕΚΕ(Κ) μετονομάσθηκε σε ΚΚΕ.  

Ο όρος ανασύρεται κατά περίπτωση για να περιγράψει μια φαντασιακή εθνότητα, την οποία Σκοπιανοί και σκοπιανολάγνοι κάθε αποχρώσεως και προελεύσεως, αλλά και ορισμένοι  άλλοι ημιμαθείς, χρησιμοποιούν κατά κόρον ως βάση της επιχειρηματολογίας τους.

Λεπτομέρειες για το θέμα υπάρχουν εδώ:

http://ethnologic.blogspot.gr/2011/02/blog-post_19.html

Δυστυχώς δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο για το τεράστιο αυτό  εθνικό θέμα.

Εκείνο όμως που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι για την σημερινή κατάσταση ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον η πολιτική τάξη της χώρας που αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων.

Και το βασικό ερώτημα παραμένει: Γιατί τόσα χρόνια οι «εταίροι», «σύμμαχοι» κλπ πιέζουν ΜΟΝΟΝ την Ελλάδα;

ΔΕΕ 15-1-2018

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (2)

Εισαγωγικά (β)

Στην διάρκεια αυτής της ταραγμένης και χαοτικής περιόδου, άρχισε να καλλιεργείται εντονότερα το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού», καθώς και η πλαστή εθνοτική ταυτότητα των ανύπαρκτων «Σλαβομακεδόνων», εφευρήματα που αξιοποιήθηκαν αργότερα από την βουλγαρική προπαγάνδα στην εξυπηρέτηση των εδαφικών της βλέψεων.  Όπως έχει επισημανθεί:

«Η σύγχρονη βουλγαρική ιστοριογραφία αντιμετωπίζει όσους "Μακεδόνες Σλάβους" έθεσαν το ζήτημα της χωριστής από την βουλγαρική και σερβική "σλαβικής μακεδονικής" εθνότητας, ως "όργανα του μακεδονισμού της σερβικής εθνικής προπαγάνδας". Τονίζει ότι η σερβική προπαγάνδα κατά την περίοδο 1870-1890 υιοθέτησε ως τακτική τον μακεδονισμό για να καλλιεργήσει στους Μακεδόνες Βούλγαρους την διάθεση απόσχισης από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό και κυρίως να τους απομακρύνει από την βουλγαρική γλώσσα, εκκλησία και εκπαίδευση. […] Οι Βούλγαροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Μακεδονισμός υπήρξε δημιούργημα κυρίως σερβικών επιστημονικών κύκλων και ιδίως του Σέρβου πολιτικού, αλλά και διακεκριμένου λογίου με ιστορικά και φιλολογικά ενδιαφέροντα Στόγιαν Νοβάκοβιτς (Stojan Novaković, 1842-1915) [ο οποίος διετέλεσε δύο φορές Πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σερβίας – Σημ. ΔΕΕ]. Επισημαίνουν ακόμα ότι η επινόηση της ιδέας του "μακεδονικού έθνους" και η καλλιέργειά της στον σλαβικό πληθυσμό της Μακεδονίας είχε ως σκοπό να εξυπηρετήσει τα σχέδια της "μεγαλοσερβικής" πολιτικής για διείσδυση στον νότο και έξοδο στο Αιγαίο, αφού θα οδηγούσε στην απομάκρυνση της βουλγαρικής επιρροής από τους Σλάβους της Μακεδονίας και στην απόσχισή τους από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό».⁴

Ιδιαίτερα όμως καταστρεπτική, με ανυπολόγιστες συνέπειες όχι μόνο για την περιοχή της Μακεδονίας, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα, υπήρξε η ταύτιση το 1924 του ΚΚΕ με τις επιδιώξεις ξένων κέντρων και συγκεκριμένα της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν), η οποία για την εξυπηρέτηση δικών της στρατηγικών και τακτικών στόχων αποφάσισε να υποστηρίξει την κατασκευή μιας ανύπαρκτης «σλαβομακεδονικής» εθνότητας, καθώς και την δημιουργία «ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης» με την απόσπασή τους από την ελληνική επικράτεια.

Η απόφαση αυτή ουσιαστικά άνοιξε τον ασκό του Αιόλου διότι οι θέσεις αυτές ταυτίσθηκαν με τις σερβικές και βουλγαρικές θέσεις και εθνικές διεκδικήσεις τους, που είχαν δρομολογηθεί ήδη από το β΄μισό του 19^ου αιώνα για την Μακεδονία. Το σημαντικό αυτό ζήτημα αποτελεί αντικείμενο  ενδελεχούς διαπραγμάτευσης του παρόντος πονήματος, σε ιδιαίτερο κεφάλαιο  (Βλ. Κεφάλαιο 6).

Καταληκτικά, στο εισαγωγικό αυτό μέρος κρίνεται απαραίτητο να επισημανθεί και να διασαφηνισθεί το θέμα της ορολογίας, που κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό, ώστε να αποφεύγονται παρερμηνείες, παρεξηγήσεις και σύγχυση, αλλά και δημιουργία εσφαλμένων εντυπώσεων, αφ’ ενός και, αφ’ ετέρου, να υπάρχει σαφήνεια σε όσα γράφονται και λέγονται ώστε να υπάρχει ένας ενιαίος κώδικας συνεννόησης και επικοινωνίας.

Όπως έχει τονιστεί:⁵

«Η Ιδεολογική σύγχυσι και ο πολιτικός αποπροσανατολισμός, που συστηματικά καλλιεργούνται στις Δυτικές κοινωνίες, είναι φαινόμενα που έχουν αρχίσει να γίνονται ευρύτερα αντιληπτά.

Εκείνο όμως, που σίγουρα διαφεύγει, είναι ο σημαντικός ρόλος που φαίνεται ότι διαδραματίζει στο παιχνίδι αυτό η αλλοίωσι των εννοιών της πολιτικής, κοινωνιολογικής, φιλοσοφικής κλπ ορολογίας.

______________________________________

4.    Βλ. Αγγελοπούλου, Άννα, «Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των “Μακεδονιστών”», Θεσσαλονίκη, 2004, σελ. 39-40  

5.    Βλ. Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη «Πολιτική Ορολογία», Αθήναι, 1979 (Αντί Προλόγου)

Όλες οι ενδείξεις, αλλά και οι σχετικές μελέτες, αποδεικνύουν ότι η διαστρέβλωσι των εννοιών και η χρησιμοποίησι των όρων είτε με άλλο, παραπλήσιο περιεχόμενο είτε ακόμη και με εντελώς αντίθετο του πραγματικού, είναι ένα ανυπολόγιστης αξίας όπλο στα χέρια εκείνων που ξέρουν να το χειρισθούν. Πολλοί επεσήμαναν  τον κίνδυνο αυτόν.

Πιο παραστατικός ο George Orwell, στο πολύκροτο πολιτικό μυθιστόρημά του «1984»⁶, μας αποκαλύπτει με όλη την γλαφυρότητα της πέννας του, την φοβερή δύναμι των διαστρεβλωμένων λέξεων και εννοιών, αλλά και τις τρομακτικές δυνατότητες που περικλείει η χρησιμοποίησί τους από μια μικρή ηγετική ομάδα για την διανοητική εξόντωσι και πνευματική υποδούλωσι της υπόλοιπης κοινωνίας.

Η όλη παραπλάνησι στηρίζεται σε μια απλή διαπίστωσι: Ο μέσος πολίτης αντιδρά συναισθηματικά σε ορισμένες λέξεις-κλειδιά, θετικά ή αρνητικά (Θεωρία των λεκτικών στερεοτύπων). Απέναντι όμως στην πληθώρα των υπολοίπων όρων δεν παρουσιάζει ανιχνεύσιμες αντιδράσεις. Αν λοιπόν χρησιμοποιηθεί ο όρος π.χ. «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» πείθεται ευκολώτερα κάποιος, που τις περισσότερες φορές είναι ευνοϊκά τοποθετημένος ως προς το πρώτο συνθετικό του όρου. Ο «δημοκρατικός» όμως «συγκεντρωτισμός», γι’ αυτούς που γνωρίζουν, είναι μια βασική αρχή διοικήσεως των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που βεβαίως ουδεμία σχέση έχει με «δημοκρατικές» διαδικασίες. Τα πολυσυζητημένα εξ άλλου παραδείγματα όρων και εννοιών όπως «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Ειρήνη» κλπ που έχουν καταντήσει κενές λέξεις στα χείλη επιτηδείων δημαγωγών αποτελούν τραγική επιβεβαίωσι των ανωτέρω…».

_________________________________

6.     George Orwell «1984», Αθήναι, 1970

Δυστυχώς όχι μόνον εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι κεραίας όλα τα παραπάνω, αλλά η κατάσταση έχει επιδεινωθεί αφάνταστα. Πρωταρχικός στόχος επομένως για την δημιουργία ενός κοινού και κατανοητού κώδικα επικοινωνίας, όπως τονίστηκε ήδη, είναι η διευκρίνιση και το ξεκαθάρισμα όρων και εννοιών.

 Ο σαφής ορολογικός προσδιορισμός άγει στις σωστές προσεγγίσεις, αποφεύγοντας τις στρεβλώσεις και παρανοήσεις. Ενδεικτικά αναφέρονται, για παράδειγμα, δύο εκφράσεις, που τις χρησιμοποιούν αρκετοί «εν τη ρύμη του λόγου» ή σκόπιμα και οι οποίες, όχι μόνον είναι λανθασμένες, αλλά ακυρώνουν και τα ίδια τα επιχειρήματά μας, όταν δεν είναι ακόμα και επικίνδυνες.

Η πρώτη έκφραση, άκρως εσφαλμένη, που ακούγεται όλο και συχνότερα, είναι αυτή περί «Μακεδονικού» ζητήματος ή προβλήματος και εν συντομία «το Μακεδονικό».

Η συγγραφική άποψη κατατείνει στη θέση ότι η ανιστόρητη και αδαής αυτή διατύπωση πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να παύσει να χρησιμοποιείται, για προφανείς λόγους:

Το «Μακεδονικό ζήτημα» έχει κλείσει οριστικά με τις de jure συμφωνίες του Λονδίνου στις 17/30 Μαΐου του 1913 και Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1913, με τις οποίες τερματίστηκαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι.

Στα κείμενα αυτών των συμφωνιών περιέχεται και ο καθορισμός των λεπτομερειών, που αφορούσαν ειδικότερα στην περιοχή της Μακεδονίας. Οι συνοριακές ρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν τότε ισχύουν μέχρι σήμερα, με την χρονική εξαίρεση μόνον, του οδυνηρού διαλείμματος που σημειώθηκε κατά την περίοδο της Γερμανο-Βουλγαρικής κατοχής της Μακεδονίας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι την τελική συνθήκη του Βουκουρεστίου υπέγραψαν οι κυβερνήσεις της Ελλάδος, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας. Επομένως, νομιμοποιούμαστε να αναφερόμαστε  στο «Μακεδονικό» ζήτημα ή πρόβλημα, εάν εννοούμε τα γεγονότα και τις καταστάσεις της χρονικής περιόδου από τις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου αιώνα, μέχρι την λήξη των Βαλκανικών πολέμων. Καταχρηστικά ίσως, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην μονόπλευρη αναζωπύρωση του «Μακεδονικού», που σημειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, με την έμμεση προσπάθεια της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο να δημιουργήσει μια νέα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», η οποία θα περιελάμβανε την ελληνική, την περιοχή των Σκοπίων και την περιοχή του Πιρίν της Βουλγαρίας. Σήμερα όμως, «Μακεδονικό» θα προέκυπτε μόνον και εφ’ όσον έθεταν επισήμως ζήτημα αναδιάταξης των υπαρχόντων συνόρων, οι κυβερνήσεις της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας και επομένως μόνον εάν υπήρχε θέμα κατάργησης ή αναθεώρησης της Συνθήκης του Βουκουρεστίου.

Είναι προφανές πως τέτοιο ζήτημα δεν έχει τεθεί μέχρι τώρα, ούτε και διαφαίνεται κάτι τέτοιο, τουλάχιστον στο άμεσα προβλεπτό μέλλον.

Για ποιο λοιπόν «Μακεδονικό Ζήτημα» αφελώς συζητάμε;  

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ασφαλώς το σοβαρό θέμα με τους (για πόσο άραγε) βόρειους γείτονές μας και τους υποκινητές τους. Με αυτούς λοιπόν υπάρχει μια Ελληνοσκοπιανή διένεξη, που για λόγους συντομίας μπορούμε να την αποκαλούμε το «Σκοπιανό». Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ακριβολογούμε και να αφήσουμε το «Μακεδονικό» εκεί που ανήκει: Στην Ιστορία.

Η δεύτερη έκφραση που ακούγεται επίσης συχνά από πολιτικούς και δημοσιογράφους στα «παράθυρα» διαφόρων καναλιών και σε κείμενα εφημερίδων είναι η απίστευτης επιπολαιότητας διατύπωση περί «αλυτρωτισμού» των Σκοπιανών, αντί του σωστού «ψευδο-αλυτρωτισμός».

Επειδή κοντεύουμε να ξεχάσουμε την γλώσσα μας, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι «αλυτρωτισμός» (irredentism = ιρρεντεντισμός) είναι το εθνικο-πολιτικό εκείνο κίνημα σε μια χώρα, που αποσκοπεί να απελευθερώσει τους υπόδουλους ομοεθνείς του σε κάποιο άλλο γειτονικό κράτος, αλλά και τα εδάφη που κατοικούν αυτοί.         

Ποιους λοιπόν αλύτρωτους προσπαθούν να απελευθερώσουν οι Σκοπιανοί; Τους Έλληνες της Μακεδονίας; Τους «εθνικά μακεδόνες» ψηφοφόρους κάποιου  περίεργου φορέα, δηλ. 1000-1500 άτομα; Και σε ποια «αλύτρωτα» εδάφη αναφέρονται; Στην Θεσσαλονίκη, στην Κοζάνη, στην Καβάλα, στην Φλώρινα, στην Χαλκιδική ή κάπου αλλού;

Τέλος, θεωρούμε πλέον δόκιμη (και αυτήν χρησιμοποιούμε), την διατύπωση «Μακεδόνες  Έλληνες» (κατ’  αντιστοιχία με τις διατυπώσεις «Θεσσαλοί  Έλληνες,», «Κρητικοί  Έλληνες» κ.λπ.) διότι έτσι αποφεύγονται  σκόπιμες  συγχύσεις.

Αναφερόμενοι αντιθέτως  σε  «Έλληνες  Μακεδόνες»   εξυπονοείται  και η ύπαρξη  «Σέρβων  Μακεδόνων», «Βουλγάρων  Μακεδόνων», «Τούρκων  Μακεδόνων» κ.λπ. οι οποίες  είναι  μεν αποδεκτές  ως  γεωγραφικοί προσδιορισμοί και διευκρίνιση προέλευσης κάποιου από τον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας, αλλά όχι βεβαίως ως εθνοτικοί προσδιορισμοί. Εξ άλλου και γραμματικά αν εξετάσουμε την έκφραση, το «Έλληνες» είναι το ουσιαστικό (ο εθνοτικός προσδιορισμός) και το «Μακεδόνες», «Νησιώτες», «Πελοποννήσιοι» κλπ είναι επιθετικοί προσδιορισμοί, οι οποίοι προσδιορίζουν απλώς την γεωγραφική προέλευση.

Πηγή: Νικολάου Α. Βασιλειάδη - Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη
"Από τον Σλαβομακεδονισμό στον Σκοπιανό Μακεδονισμό: Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας", Θεσσαλονίκη 2017 "Μπαρμπουνάκης"