Μωραίνει Κύριος...
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Ύψιστος δεν αλλάζει κανόνες.
Ακόμη κι όταν ανοίγει νταραβέρια με τη ριζοσπαστική Αριστερά «μωραίνει ον βούλεται απολέσαι». Παράδειγμα, ο Πρωθυπουργός.
Όχι μόνο κινδυνεύει να του σκάσει στα χέρια η βόμβα του Σκοπιανού, αλλά επέλεξε να βγάλει στη γύρα ως... συμβιβαστική λύση το όνομα «Μακεδονία του Ιλιντεν» - εκ της εξεγέρσεως του Ιλιντεν (1903) που θεωρείται μήτρα του σλαβομακεδονικού εθνικισμού!
Τι συνέβη;
Η μία εξήγηση είναι ότι ο Ύψιστος ψηφίζει «Μαύρο Μέτωπο» δαγκωτό.
Η δεύτερη είναι ότι ο Ζάεφ έριξε στην κουβέντα το Ιλιντεν για να το κάψει. Αλλά τι νόημα έχει να κάψεις μια πρόταση την οποία ουδείς συζητά;
Η τρίτη είναι ότι ο Πρωθυπουργός μπήκε στην κουβέντα με τον Ζάεφ αγνοώντας παντελώς τι είναι το Ιλιντεν - ούτως ή άλλως, δεν διακρίνεται για την ευρυμάθειά του...
Ένας καλός χριστιανός ίσως επέλεγε την πρώτη εξήγηση. Ένας συνωμοσιολόγος, τη δεύτερη.
Εγώ υποψιάζομαι την τρίτη.
Η προχειρότητα κι η επιπολαιότητα αποτελούν άλλωστε εγγενή χαρακτηριστικά της κυβέρνησης κι ο συνολικός χειρισμός του Σκοπιανού το επιβεβαιώνει.
Έχω επίσης την αίσθηση ότι ο Πρωθυπουργός αρέσκεται τελευταία να υποδύεται τον διεθνή παράγοντα και να κορδώνεται σε ζητήματα που αγνοεί. Είναι συνηθισμένη αντίδραση τηλεθεατή όταν γνωρίζει από κοντά τα πρόσωπα που βλέπει στις ειδήσεις. Μεγαλοπιάνεται.
Έτσι, αντί να αφήσει τη διαπραγμάτευση στον υπουργό Εξωτερικών που δείχνει περισσότερο ενήμερος, προτίμησε να την πάρει πάνω του και μάλιστα προσωπικά!
Απειρία, θα μου πείτε. Ισως και απερισκεψία. Να το δεχτώ. Αλλά δεν αλλάζουν την κατάσταση.
Ο Πρωθυπουργός έχει πλέον εμπλακεί κι η εμπλοκή του καθιστά επώδυνη την κάθε υπαναχώρηση.
Τώρα δηλαδή που του έκλεισαν όλοι την πόρτα στη «Μακεδονία του Ιλιντεν» τι θα δηλώσει; «Συγγνώμη, λάθος»;
Στην επόμενη κουβέντα θα του πει κι ο Ζάεφ «δεν ρωτάς πρώτα τον Κυριάκο και τη Φώφη να ξέρουμε τι κουβεντιάζουμε;».
Γι' αυτό, προκειμένου να διατηρήσουν το δικαίωμα της «δεύτερης σκέψης», οι πρωθυπουργοί στις κανονικές χώρες δεν εμπλέκονται ποτέ προσωπικά σε τέτοιες διαπραγματεύσεις. Μόνο στο εντελώς τελικό στάδιο.
Αμφιβάλλω αν τα μάθαιναν αυτά στη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ όταν έπαιρνε περισσότερο από 0,8% στα Πανεπιστήμια κι έτσι είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τους δικούς μας.
Ο Πρωθυπουργός διψά τόσο πολύ για μια προσωπική επιτυχία που είναι πρόθυμος ακόμη και να σφυρίξει τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Αυτό το άγχος όμως τα γυρίζει όλα ανάποδα.
Δεν ξέρω τελικά αν έχει βαλθεί να τον καταστρέψει ο Ύψιστος αλλά ο ίδιος πάντως κάνει ό,τι μπορεί.
