Επετειακά: 70 χρόνια (6) Παιδομάζωμα

Είναι ανάγκη να ξαναγραφεί η Ιστορία…

Το βιβλίο τού γιατρού Βασίλη Σάνδρη, «Πορεία θανάτου», ανατρέπει μύθους και ψευδολογήματα δεκαετιών...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η ιστορική αλήθεια θέλει απόλυτο ήθος και γενναιότητα για να καταγραφεί. Ο δε συμπολίτης μας γιατρός Βασίλης Σάνδρης αποδεικνύει πως έχει και τα δυο. Το «Πορεία θανάτου» είναι ένα βιβλίο που στηρίχθηκε σε έρευνες ετών και προσεγγίζει, μετά από 70 ολόκληρα χρόνια, χωρίς αναστολές την αλήθεια.

Τον γιατρό Βασίλη Σάνδρη τον γνώρισα μέσα από το βιβλίο του για το Σούλι, πριν πολλά χρόνια. Το σωστό θα ήταν να έγραφα πως το Σούλι το γνώρισα πριν πολλά χρόνια μέσα από το βιβλίο τού Βασίλη Σάνδρη. Με το βιβλίο στο χέρι, περιηγήθηκα τότε στην άγνωστη και πολύπαθη περιοχή τού Σουλίου, ακολουθώντας βήμα με βήμα τις διαδρομές του στον τόπο και στην ιστορία τής περιοχής. Επιστρέφοντας στην πόλη μας επεδίωξα να τον γνωρίσω και να τον συγχαρώ για το έργο του.

Έκτοτε περιστασιακά τον συναντούσα στην πόλη μας, χωρίς να ξέρω με τι καταπιάνεται. Μέχρι που μπροστά μου εμφανίστηκε το νέο του βιβλίο «Πορεία θανάτου» (Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ).

Θέμα τού βιβλίου μια από τις ελάχιστα γνωστές σελίδες τού Εμφυλίου, ωστόσο από τις πλέον δραματικές, για την οποία η σχετική βιβλιογραφία προερχόταν κυρίως από πρωταγωνιστές της. Πιο συγκεκριμένα:

1. Από τον Γιώργο Γούσια, έμπιστο του Νίκου Ζαχαριάδη, που ήταν επικεφαλής τής «Ταξιαρχίας Αόπλων τής Ρούμελης», ο οποίος αποδίδει ευθύνες για τον αποδεκατισμό της σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό του, παρότι εν τέλει ήταν ο μέγας υπεύθυνος.

2. Από τον Πέτρο Ανταίο (ψευδώνυμο του Σταύρου Γιαννακόπουλου), ο οποίος πήρε μέρος ως επικεφαλής τμήματος. Τον Αύγουστο του 1948 κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ηρωική Πορεία». Το 1999, όμως, κυκλοφορεί, με το ίδιο θέμα, το βιβλίο του «Η ελπίδα πάγωσε στις κορφές», όπου ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως κάνει μια προσπάθεια σημαντικής ανασκευής του πρώτου, αναφέροντας δραματικές αλήθειες. Μέχρι που στις 17-2-2000, στο «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» της ΝΕΤ, ομολογεί: «…από τα 1.300 παιδιά, φτάσανε απάνου γύρω στα τρακόσια. Σακατεύτηκαν χίλια παιδιά! Ο ανθός της νεολαίας της Ρούμελης, ο οποίος φυσικά δεν ήταν αγωνιστές, ώριμοι. Οι περισσότεροι ήταν επιστρατευμένοι από τα χωριά που έμειναν και τα μάζεψε ο Γούσιας, αγόρια και κορίτσια…»

Στο δε βιβλίο τού Στέλιου Κούλογλου, «Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο και την ελληνική Αριστερά», Εστία 2006, σελ. 72-73, ο ίδιος, ο Ανταίος, χαρακτήρισε την πορεία εκείνη «ένα εγκληματικό και αποτρόπαιο γεγονός» και «θανάσιμη πορεία», για να παραδεχθεί πως «Δεν είχαμε το λαό στο πλευρό μας, είχαμε μόνο τα ελάτια, κι αυτά αραιά».

3. Από τον Δημήτρη Ζυγούρα (Παλαιολόγος) και το βιβλίο του «Ένα μεγάλο ταξίδι» (Θεμέλιο, 2012), ο οποίος ήταν επικεφαλής της 16^ης Ταξιαρχίας του Δ.Σ.Ε., πο είχε εντολή να συνοδεύσει τους άοπλους από τα Πιέρια στην Πίνδο.

4. Από τον Βασίλη Γκανάτσιο (Χείμαρρος) και το βιβλίο του «Ένας δάσκαλος Καπετάνιος καταγράφει και αξιολογεί τη δεκαετία 1940-1950», ο οποίος μαζί με τον Βλαντά ανέλαβε να καταγράψει τις απώλειες της Ταξιαρχίας των Αόπλων και να επισημάνει τις ευθύνες.

5. Από τη Μαργαρίτα Λαζαρίδου, (αρχικαπετάνισσα), από τα ενεργότερα μέλη όλων των γυναικείων οργανώσεων του ΚΚΕ, μέλος της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών Κ.Κ., μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Γυναικών του ΚΚΕ και το βιβλίο της «Πόλεμος και αίμα» (Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, 2010), όπου διαβάζουμε: «Στις συσκέψεις που κάναμε στα διάφορα τμήματα με τις υπεύθυνες γυναικών των ταγμάτων, των λόχων, των ταξιαρχιών, μαθαίναμε ότι οι μικρές κοπέλες των 13, 14 και 15 χρονών, που τις επιστρατεύαμε, άμαθες και ανεκπαίδευτες όπως ήταν, σκοτώνονταν στις πρώτες μάχες, που τις στέλναμε.

»Ο Δημοκρατικός Στρατός έκανε επίθεση τη νύχτα, αιφνιδιαστικά σε χωριά και σε πόλεις και έπαιρνε ανεξέλεγκτα αγόρια και κορίτσια, έστω κι αν ακόμα το στόμα τους μύρισε γάλα. Οι μάνες έκρυβαν τα παιδιά τους στους αχερώνες, στα μπαούλα, μα οι αντάρτες τα βρίσκανε και τα παίρνανε μαζί τους στα βουνά. Από τη θαλπωρή του σπιτιού τους, από τη μητρική αγκαλιά, από την πατρική φροντίδα, βρίσκονταν μονομιάς σ’ ένα κρύο αμπρί, στο χιόνι, στον παγωμένο αέρα του βουνού, στην πείνα. Και έπρεπε ο Δημοκρατικός Στρατός να πολεμήσει μ’ αυτούς.

»Τους μάθαιναν στα βιαστικά να χειρίζονται το τουφέκι και τη χειροβομβίδα και τους ρίχνανε στη μάχη όπου άμαθοι όπως ήταν, σκοτώνονταν σαν τα κοτόπουλα».

6. Από κάποια ακόμα αυτοβιογραφικά βιβλία – ημερολόγια που όμως δεν αναφέρουν λεπτομέρειες και εξακριβωμένα στοιχεία.

Το ιστορικό γεγονός αφορά την περίοδο από τον Δεκέμβριο 1947 μέχρι και τον Μάρτιο 1948, όταν στη Στερεά Ελλάδα ο Δημοκρατικός Στρατός προχωρά σε βίαιες στρατολογήσεις νέων για να πυκνώσει τις τάξεις του σε έμψυχο υλικό. Οι αριθμοί συγκλίνουν σε περίπου 1.300 νέες και νέους, οι οποίοι με τη συνοδεία ενόπλων τμημάτων οδηγούνται στον Γράμμο, ακολουθώντας μια πορεία ιδιαίτερα μεγάλη κι επικίνδυνη, κατά την οποία και αποδεκατίζονται από την πείνα, τις καιρικές συνθήκες, την ταλαιπωρία και τις συγκρούσεις με τον Εθνικό Στρατό, με αποτέλεσμα να πεθάνουν ή να σκοτωθούν περίπου χίλιοι νέοι, που δεν γνώριζαν – στην ουσία – για ποιον λόγο γινόταν αυτός ο πόλεμος, ούτε βεβαίως τις σκοπιμότητες που τον υποκινούσαν.

Ο Βασίλης Σάνδρης, εντοπίζοντας επιζώντες και δίνοντας την πλήρη ταυτότητά τους, καταγράφει αναμνήσεις με ιδιαίτερη σχολαστικότητα. Και αυτό κατ’ ουσίαν είναι το συγκλονιστικό, το οποίο αποτελεί και νέα γραφή τής ιστορίας. Η ιστορία γραμμένη από τα βιώματα των θυμάτων. Μιλούν εκείνοι που στάθηκαν τυχεροί κι έζησαν. Οι επιβιώσαντες ενός κολαστήριου χωρίς όρια, εκείνοι που έτρωγαν παγωμένο αίμα μουλαριών, εκείνοι που έβλεπαν τους συγχωριανούς τους να πεθαίνουν στη λάσπη τής λίμνης Κάρλα, εκείνοι που έβλεπαν τα ανήμπορα παιδιά να δολοφονούνται για εκφοβισμό των άλλων και που στο τέλος οδηγήθηκαν - βίαια βεβαίως – στην αγκαλιά της «μάνας Ρωσίας». Αυτό τουλάχιστον καταθέτει ευθαρσώς ο Δημήτρης Κελέσης, από την Παπαδιά Ευρυτανίας, ένας από εκείνους που έζησαν τον εφιάλτη τής πορείας, πως πήρε ως απάντηση από τον Βασίλη Μπαρτζιώτα:

«- Ξέρετε που πάμε συντρόφοι;

»- Δεν ξέρουμε.

»- Πάμε στη μάνα μας τη Ρωσία»

Ποιος ήταν ο Βασίλης Μπαρτζιώτας; Ένας από τους ηγέτες του Κ.Κ.Ε. και του Δ.Σ.Ε., που υπήρξε από τους βασικούς υποστηρικτές τού Ζαχαριάδη.

Η πορεία δεν ήταν ηρωική. Ήταν εξοντωτική, ήταν απάνθρωπη, ήταν ανθρωποφάγα, πάντως όχι ηρωική. Γιατί οι άοπλοι ούτε ρωτήθηκαν για το αν ήθελαν ν’ ακολουθήσουν αυτό το δρομολόγιο, ούτε αν ήθελαν να πεθάνουν περπατώντας, ούτε αν ήθελαν να θυσιαστούν πολεμώντας, ή έστω πεθαίνοντας για την οποιαδήποτε ιδεολογία.

«Το να πεθάνουν για το τίποτα όπως πέθαιναν τα αδέλφια τους, όπως πέθαιναν τα ξαδέλφια τους, όπως πέθαιναν τα αδέλφια των φίλων τους, φαίνεται να περιγελά τις αρχές της ίδιας της ζωής, και γιατί γεννήθηκαν, αναρωτιούνται,και τι κάνουν σ’ αυτήν τη γη αν είναι μόνο για να δώσουν τη ζωή τους για το τίποτα πριν καν αρχίσουν να ζουν…», διάβαζα λίγες μέρες πριν στο συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Πολ Όστερ «4 3 2 1» (Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ), σε μια αναφορά του στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Ακριβώς έτσι. Έδωσαν τη ζωή τους για το τίποτα, ή – σωστότερα - τους αφαίρεσαν τη ζωή για το τίποτα.

Ένας πόλεμος για το μεγάλο Τίποτα. Ό,τι άρχισε να γκρεμίζεται στην Ανατολική Ευρώπη μετά το 1989 απέδειξε πως οι εκατομμύρια ψυχούλες που τελείωσαν τη ζωή τους στην αντιπαλότητα των ιδεολογιών, εν τέλει πέθαναν για προσωπικά παιγνίδια εξουσίας.

Στο μυθιστόρημα «Μη με αφήσεις ποτέ» του Καζούο Ισιγκούρο - Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017 – (Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) κάποια παιδιά μεγαλώνουν μέσα σ’ έναν εφιάλτη, χωρίς να το ξέρουν (γεγονός που το μαθαίνουν αργότερα), να γίνουν δωρητές οργάνων. Μια από τις δασκάλες τους, κάποια στιγμή, τους αποκαλύπτει την αλήθεια: «Η ζωή σας είναι προδιαγεγραμμένη. Θα γίνετε ενήλικες και πριν γεράσετε, προτού φτάσετε στη μέση ηλικία, θα αρχίσετε να δωρίζετε τα ζωτικά σας όργανα. Γι’ αυτό σας δημιούργησαν…»

Αυτό ήταν οι νέες και οι νέοι που κατά πλειοψηφία συγκρότησαν την «Ταξιαρχία Αόπλων της Ρούμελης». Παιδιά που πριν καν ενηλικιωθούν θα έδιναν το αίμα τους, τη ζωή τους, για κάτι που μόνο οι άλλοι, εκείνοι που αποφάσισαν τη στρατολόγησή τους, ήξεραν, αν και ίσως ούτε αυτοί.

Το σκληρό δεν είναι να πεθαίνεις για μια ιδέα. Το σκληρό είναι να πεθαίνεις για ένα Τίποτα επειδή το θέλουν άλλοι, λοιπόν.

Το ότι τα παιδιά αυτά τα άρπαξαν από τις οικογένειές τους με τα ρούχα που φορούσαν, το ότι τα τσάκισε η πείνα, οι βάλτοι, τα πουρνάρια, το χιόνι, το ότι δεν υπήρξε καμιά σοβαρή μέριμνα κι έφτασαν στο σημείο να τρώνε μέχρι και οπλές μουλαριών, αποδεικνύει το ελάχιστο κόστος που είχε η ζωή τών παιδιών αυτών για τους αρχηγούς τού Δ.Σ.Ε. και την εξουσία του Κ.Κ.Ε.

Η Ιστορία όταν την κοιτάζουμε κατάματα είναι πολύ σκληρή. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας αποτρέπει να την κοιτάζουμε με θάρρος, έστω κι αν μετά απ’ αυτό το κοίταγμα απομένουν μόνο ερείπια γύρω μας.

Δεν γίνεται τα έθνη να πορεύονται μέσα στους ψεύτικους μύθους.

Η χώρα μας συχνά έχει πορευθεί σε δρόμους γλιτσιασμένους, ολισθηρούς, επειδή μας πονούσαν οι αυτοκριτικές.

Ωστόσο εβδομήντα χρόνια μετά από τον τελευταίο όλεθρο είναι πολλά για να συνεχίσουμε να ζούμε στο ψέμα.

Ο Βασίλης Σάνδρης είναι από τις ελάχιστες τίμιες φωνές που ένωσαν την επιστημονική έρευνα με την αντικειμενικότητα, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην Πατριδογνωσία. Πατριδογνωσία σημαίνει να γνωρίζεις πού περπατάς, για να μην σε πληγώνει η πορεία, αλλά και για να μην επαναλαμβάνονται ολέθριες πολιτικές που οδηγούν στην κατάρρευση του μέλλοντος των νέων ανθρώπων.

Δυστυχώς διαπαιδαγωγηθήκαμε με μίση και όχι με την εντιμότητα. Ο Βασίλης Σάνδρης, μια διαφορετική σκέψη ανάμεσά μας, με το βιβλίο του «Πορεία Θανάτου», υπηρετεί την εντιμότητα.

Θα κλείσω το σημείωμα αυτό με μια σκέψη: Δυστυχώς η πόλη δεν τολμά να τιμήσει τις ελεύθερες συνειδήσεις. Αρέσκεται σε μύθους μόνο και μόνο για να μην αποκαθηλωθούν κάποια «εγώ» και μαζί μ’ αυτά όλοι όσοι υπηρέτησαν και υπηρετούν σκοπιμότητες για προσωπικά οφέλη.

https://aggelospetroulakis.blogspot.gr/2018/05/blog-post_16.html

Επετειακά: 70 χρόνια (5)

Ο στρατιώτης Μαργαρίτης Τζίμας του 596 Τ. Πεζικού 

αναγγέλλει την νίκη του Γράμμου 

Ο ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΕΤΑΞΕ 
ΠΑΛΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ (α)

"...Μετά από πολύνεκρες μάχες ο Στρατός μας κατέλαβε επιτέλους το ύψωμα 2522, την κορυφή του Γράμμου και κλείνοντας ολοκληρωτικά τη συνοριακή γραμμή κατάφερε να εδραιωθεί ολοκληρωτικά στην περιοχή, εξουδετερώνοντας και την τελευταία εστία των Κομμουνιστών. 

Ο Στρατιώτης που έφτασε πρώτος στην κορυφή του «απόρθητου Γράμμου» ήταν ο Μακρονησιώτης Μαργαρίτης Τζίμας του 596 Τάγματος «Ανανηψάντων». Υπερήφανος αυτός ο τελείως άγνωστος σήμερα ήρωας, έβαλε το κράνος του πάνω στο όπλο του το σήκωσε ψηλά και άρχισε να το κουνά θριαμβευτικά, ενώ οι ζητωκραυγές των συμπολεμιστών του συναγωνιζόντουσαν σε ένταση με τις βροντές των πυροβόλων και τις εκρήξεις της μάχης. 

Σε λίγο φάνηκε μια ντακότα που πετούσε πολύ χαμηλά. Πλησιάζοντας στο Γράμμο, οι Στρατιώτες διέκριναν με ενθουσιασμό τέσσερα χρυσά αστέρια σε κόκκινο φόντο. Στο αεροπλάνο επέβαινε ο Αρχηγός του ΓΕΣ Στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος. Το αεροπλάνο του Αρχηγού έκανε ένα κύκλο πάνω από το ύψωμα. Από την ανοικτή πόρτα φάνηκε η αυστηρή φυσιογνωμία του Στρατηγού να τους ρίχνει ένα δάφνινο στεφάνι δείχνοντας μια ξεχωριστή τιμή στους ήρωες του Γράμμου. 

Οι Κομμουνιστές νικημένοι, υποχώρησαν και καλυπτόμενοι από τα πυκνά πυρά τους, μπόρεσαν με μεγάλες απώλειες να διαφύγουν από ένα μονοπάτι μέσα από το Στενό των Πρεσπών στον «Κόκκινο Παράδεισο» της Αλβανίας. 

Έτσι ξημέρωσε ηλιόλουστη η 30η Αυγούστου 1949. Ήταν η πρώτη ειρηνική ημέρα μετά από πολλά χρόνια πολέμου και δυστυχίας για τον Ελληνικό Λαό!

Ο ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΕΤΑΞΕ 

ΠΑΛΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ (β)

Δόξα και τιμή στους νικητές του Γράμμου, στα παιδιά της Ελλάδας που συνέτριψαν την χωριστική ανταρσία και απέτρεψαν την επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας και τον διαμελισμό της χώρας. 

Διπλή τιμή και δόξα στους Μακρονησιώτες πολεμιστές, όπως ο στρατιώτης Μαργαρίτης Τζήμας (φωτογραφία) που πρώτος πάτησε την ελεύθερη κορυφή του Γράμμου. Όπως χιλιάδες άλλοι, πήρε το όπλο του από το χέρια του Βασιλιά, η Πατρίδα τον ξαναεμπιστεύτηκε και συνέτριψε τους προδότες, τους οποίους γνώριζε από πρώτο χέρι. 

Πράκτορες του Στάλιν, καθάρματα του ΝΟΦ, λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας, μαζί με πολλούς εξαπατημένους πατριώτες, τους οποίους παγίδευσαν και έχρισαν με ελληνικό αίμα, σύροντας τους μετά στην προδοσία, τον θάνατο και την εξορία, σαρώθηκαν από τα στρατευμένα νιάτα της Ελλάδας. Την χωριστική ανταρσία την συνέτριψε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με κορμό το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας, από Βασιλόφρονες λαϊκοί δεξιοί, μέχρι σοσιαλιστές, σύσσωμο το Έθνος.

Ντροπή να χορταριάζουν οι τάφοι των Ηρώων μας, σωτήρων της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Οι προδότες κάνουν γιορτές μίσους, επαίρονται για τα εγκλήματα τους, που έφτασαν ως το φρικτό παιδομάζωμα και η επίσημη πολιτεία σιωπά και διαπράττει Ύβρη παραλείποντας τις νενομισμένες τιμές για τους πεσόντες των εθνικών δυνάμεων και τους εν ζωή συμπολεμιστές τους. 

Δόξα και τιμή στον Εθνικό Στρατό, στην Αεροπορία και το Ναυτικό μας, που δεν άφησαν να γίνει η Ελλάδα Αλβανία του Χότζα με σύνορα στον Όλυμπο.

Επετειακά: 70 χρόνια (4)

70 χρόνια από την συντριβή 

της κομμουνιστικής ανταρσίας

Επετειακά: 70 χρόνια (3)

70 χρόνια από την συντριβή 

 της κομμουνιστικής ανταρσίας

Σαν σήμερα, 29 Αυγούστου του 1949: 

Λήγει ο ανταρτοπόλεμος με νίκη του Ελληνικού Στρατού και οριστική συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας. Όχι στη μονόπλευρη Λήθη...

 

Επετειακά: 70 χρόνια (2)

70 χρόνια από την συντριβή 

της κομμουνιστικής ανταρσίας

Ελληνόπουλα στον καταυλισμό Charita Κatholica (=Καθολική φιλανθρωπία), κοντά στην πόλη Κάρλοβι Βάρι της Τσεχοσλοβακίας. «Της φωτογραφίας παρακαλώ όπως μη γίνη χρήσις» έγραφε από την Πράγα ο επιτετραμμένος της εκεί ελληνικής πρεσβείας Ανδρέας Παππάς (Αρ. Πρωτ. 1893, 1η Δεκεμβρίου 1948) 

Παιδομάζωμα

«Παιδομάζωμα», μια φρικτή λέξη από την περίοδο του οθωμανικού ζυγού έμελλε να στοιχειώσει ξανά, με χειρότερους όρους, την Ιστορία μας. Το "παιδομάζωμα" που υλοποιήθηκε με εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ από τους συμμορίτες του "Δημοκρατικού Στρατού" ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελέστηκε εις βάρος τού Ελληνισμού τον 20ο αιώνα.

Σύμφωνα με έκθεση του προέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού προς τη Βαλκανική Επιτροπή που ερευνούσε τις συνοριακές τριβές της Ελλάδας με τους βόρειους γείτονές της, «...η εν ευρεία κλίμακι εκτέλεσις του αδικήματος της φυλοκτονίας ήρχισεν από των τελευταίων μηνών του 1947 και καθ΄ όλον το 1948», αφορούσε δε «μικρούς Ελληνόπαιδας από ηλικίας 5 ετών και άνω». 

Ο συνολικός αριθμός των απαχθέντων παιδιών, σύμφωνα με στοιχεία της Ligue des Societes de la Croix Rouge, την 1η Δεκεμβρίου του 1948 ανήρχετο σε 24.696 και ήταν κατανεμημένος ως εξής: 2.000 σε στρατόπεδα της Αλβανίας, 2.650 στη Βουλγαρία, 3.000 στην Ουγγαρία, 3.801 στη Ρουμανία, 2.235 στην Τσεχοσλοβακία και 11.000 στη Γιουγκοσλαβία.

Όπως γράφτηκε σε σχετικό άρθρο

(https://www.epilekta.com/2019/05/blog-post_62.html):

"...Όλα αυτά δρομολογήθηκαν από το ΚΚΕ και από έναν δικό τους άνθρωπο... 

Ένα πραγματικό σκουπίδι τού ανθρώπινου είδους. 

Τόσο κακό δεν έχει κάνει ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος σε έναν Ελληνισμό χιλιάδων χρόνων ιστορίας. 

Τόλμησε το ΚΚΕ να στήσει προτομή του στον Γράμμο και δεν άντεξε στο βάθρο της ούτε μερικές ώρες ... 

Τόση "αγάπη" τού έχουν οι Έλληνες της περιοχής τής Μακεδονίας. 

Γιατί τόσο μίσος και τόσο μένος μετά από παραπάνω από μισό αιώνα; 

Γιατί το κτήνος αυτό ήταν απαγωγέας 25 χιλιάδων παιδιών. Τόσα παιδιά απάχθηκαν από τις οικογένειές τους στη Μακεδονία ... 

25 χιλιάδες οικογένειες καταστράφηκαν, θρηνώντας ζωντανούς νεκρούς, για τους οποίους δεν γνώριζαν τίποτε ... 

25 χιλιάδες ψυχές περιφέρονταν σε μυστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την Ευρώπη ... 

25 χιλιάδες "πειραματόζωα", που επάνω τους δοκιμάζονταν όλη η εμπειρία και όλη η χημεία τού συστήματος επάνω στον έλεγχο των συνειδήσεων...". 

Αυτό το άνευ προηγουμένου έγκλημα κατά του Ελληνισμού ήταν που δρομολόγησε και διαχειρίστηκε ο εγκληματίας "υπουργός" Παιδείας της Κυβέρνησης του Βουνού, ο καθηγητής-ιατρός Πέτρος Κόκκαλης.

Για το Παιδομάζωμα (μαρτυρία)

Πέτρος Ανταίος (Σταύρος Γιαννακόπουλος) σε εκπομπή της ΝΕΤ. 

(Ήταν γραμματέας της Κ.Ε. του ΕΑΜ των νέων, από τους οργανωτές της ΕΠΟΝ και επικεφαλής των ΕΠΟΝιτών ανταρτών του ΕΛΑΣ, για την ίδρυση και την πολεμική δράση των οποίων συνεργάσθηκε στενά με τον Άρη Βελουχιώτη. Υπήρξε στη συνέχεια στέλεχος του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, μετά την αποχώρηση του οποίου μαζί με χιλιάδες άλλους μαχητές βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση).

Ο Πέτρος Ανταίος, που κατόρθωσε να φθάσει από τη Θεσσαλονίκη στη Ρούμελη και να λάβει μέρος στο αντάρτικο, ως μέλος του ΚΚΕ που ήταν, με πόνο ψυχής αφηγείται στο προβληθέν ρεπορτάζ «Χωρίς σύνορα» από τη ΝΕΤ (17.2.2000) 

-Ένα από τα δραματικότερα περιστατικά που έζησα στον εμφύλιο που ήταν Ελληνοελληνικός πόλεμος, άρα τραγωδία, ήταν αυτή η αφάνταστη πορεία 1.300 παιδιών από δεκατέσσερα, δεκαεννέα, είκοσι χρονών, από τη Βραχιά της Ευρυτανίας να βγουν στο Γράμμο (υπεύθυνος για την επιχείρηση ήταν ο Γιώργος Γούσιας, ένας από τους έμπιστους του Ζαχαριάδη) 

-Πραγματικά. Ο Γούσιας έκανε δυο τρεις εκτελέσεις ανθρώπων, παιδιά δηλαδή, δεκαπέντε χρονών που επιχείρησαν να φύγουν. Το φυσιολογικό που είχαν ακολουθήσει και οι άλλες φάλαγγες ήταν να πάμε από την Πίνδο, την ορεινή. Δύσκολη θάτανε. Φλεβάρη γίνεται, Φλεβάρη του '48, αλλά ήταν κάπως και στρατιωτικά και ανθρώπινα σωστό. 

Ο Γούσιας ήθελε να πάμε από κάτω (...) 

Τελικά, έχει μια επική πορεία μέσα στον κάμπο όπου αντιμετωπίζουμε άοπλοι με πέτρες στη δημοσιά Λάρισας - Βόλου τα τανκς, έχει ένα απίστευτο δραματικό πέρασμα της λίμνης Κάρλα, να παγώνουν σαν τα νούφαρα, να μένουν πάνω στη λίμνη τα παιδιά. «Υστερα, στα Πιέρια πια, εξουθενωμένοι, ούτε καν σπυριά καλαμπόκι, σαράντα μέρες νηστικοί, μου έδωσε εντολή ο Γούσιας να σφάζουμε όλα τα ζώα... τα καημένα...Ήταν η τελευταία φορά που έπιναν μουλαρίσιο ζωμό και οι περισσότεροι κάνανε εμετό... μόλις ήρθανε τα αεροπλάνα από τον καπνό και αναποδογύρισαν τα καζάνια... Τα παιδιά χιμούσαν μέσα στα καυτά καζάνια να πάρουν ένα κομμάτι κρέας ή μια κατσαρόλα ζωμό. 

-Την τριακοστή ένατη, τεσσαρακοστή μέρα, βγήκαμε αντίκρυ προς τις προσβάσεις του Γράμμου, σέρνοντας νεκρούς... και την ελπίδα... άλλα ποιά..."Δηλαδή, από τα 1.300 παιδιά φτάσανε απάνω γύρω στα τρακόσια". 

Σακατεύτηκαν και πέθαναν χίλια παιδιά! Ο ανθός της νεολαίας της Ρούμελης, ο οποίος φυσικά δεν ήταν αγωνιστές, ώριμοι, οι περισσότεροι ήταν επιστρατευμένοι από τα χωριά που έμειναν και τα μάζεψε ο Γούσιας, κορίτσια και αγόρια... 

Επετειακά: 70 χρόνια (1)

Ένα διαχρονικά επίκαιρο άρθρο του συστηματικά συκοφαντούμενου (λόγω των πατριωτικών του θέσεων) πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας  κ. Χρ. Σαρτζετάκη, ο οποίος εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής του “εμφυλίου”, που τόσο προσεκτικά αποσιωπήθηκαν από την Ελληνική ιστορία, μέσα από μια επιστολή του προς την εφημερίδα "Αυγή" τον Φεβρουάριο του 1999.

70 χρόνια από την συντριβή 

της κομμουνιστικής ανταρσίας

Νέα Πεντέλη, 24η Φεβρουαρίου 1999. 

Πρὸς τὴν ἐφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ», 

῾Αγίου Κωνσταντίνου 12, 104 31 ᾽Αθήνας. 

Κύριε Διευθυντά, 

῾Η «Κυριακάτικη Αὐγὴ» τῆς 21ης τρέχοντος μηνὸς Φεβρουαρίου σὲ δισέλιδο κείμενο, ὑπὸ τὸν ὑπέρτιτλο «῾Ιστορία», τοῦ συνεργάτου της Γ. Α. Λεονταρίτη, ἀσχολεῖται μὲ γεγονότα τῆς τραγικῆς γιὰ τὴν χώρα μας περιόδου 1944 ἕως 1949, μὲ ἀφορμή, ὅπως γράφει, μήνυμά μου, ποὺ ἀπέστειλα πρὸς ἐφεδροπολεμιστικὲς ὀργανώσεις τοῦ νομοῦ Φλωρίνης διὰ τὸ ἐφετεινὸ μνημόσυνο πεντηκονταετίας πρὸς τιμὴν τῶν πεσόντων κατὰ τὴν μάχην τῆς Φλωρίνης τῆς 12.2.1949. 

Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ βεβαίως μὲ ὅσα ἀνιστόρητα ὁ συνεργάτης σας ἀναπτύσσει, ἀπαράδεκτα ἀκόμη καὶ μὲ τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς δημοσιογραφικῆς προχειρότητος ὅταν τὰ ἐμφανίζει ὡς δῆθεν «ἱστορικὴ ἀλήθεια», ὅπως π.χ. ὅταν γράφει γιὰ «κυβερνητικό», ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ, καὶ «δημοκρατικό», ἀπὸ τὴν ἄλλη, στρατό. ᾽Αφοῦ ὁ πρῶτος ἦτο ὁ πραγματικὰ ἐθνικὸς στρατός, ὑπακούων εἰς τὰς διαταγὰς ἐλευθέρως καὶ δημοκρατικῶς ἐκλεγμένης (ὅπως καὶ διεθνὴς ἐπιτροπή, ποὺ εἶχε παρακολουθήσει τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν, ἀπεφάνθη) ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ὑπὸ Πρωθυπουργὸν ὄχι κανένα «δεξιόν», ἀλλὰ τὸν χαρακτηριζόμενον ἀπὸ τοὺς δεξιοὺς ὡς «συνοδοιπόρον» τῶν ἀριστερῶν, ἀείμνηστον ᾽Αρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην.

᾽Εθνικὸς λοιπὸν ἦτο ὁ στρατός, ποὺ ἠγωνίζετο τὸν ἀγῶνα τῆς ῾Ελλάδος, καὶ μάλιστα λειτουργούσης τῆς Βουλῆς καὶ μὲ τὴν ρητὴ στήριξι τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας. ᾽Ενῷ ὁ ἀντίπαλος δῆθεν «δημοκρατικὸς» στρατός, μόνον τέτοιος δὲν ἦτο, ἀφοῦ τὰ περισσότερα μέλη του ἦσαν παραπλανημένοι ἢ καὶ βιαίως στρατολογημένοι. Καὶ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὶς τραγωδίες τῆς ἀλληλοεξοντώσεως τῶν στελεχῶν του, ὡς καὶ νὰ δολοφονήσουν ἐπεδίωξαν ἀκόμη καὶ τὸν᾽Αρχηγό του Μάρκο Βαφειάδη, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς ἀπελπισμένες κραυγὲς «μὴ μὲ σκοτώνεις σύντροφε ! » ὅσων παγιδεύθηκαν στὴν ἐγκληματικὴ συμμορία, ὡς καὶ τὶ τύχη ἐπεφύλαξαν στὸν ὄντως χαρισματικὸ Καραγιώργη, τὸν «Γυφτοδῆμο» τοῦ «Ριζοσπάστη», ἀφοῦ τὸν κατήντησαν τρελλό. Τὶ ἄγνοια ἢ θρασύτης λοιπὸν τοῦ συνεργάτου σας νὰ ἀναφέρεται στὸ κείμενό του ἀκριβῶς στοὺς δύο αὐτούς! 

Κυρίως ὅμως ὁ ψευδώνυμος «δημοκρατικὸς στρατὸς» εἶχε τὴν πολιτικὴ κάλυψι μόνον αὐτοῦ ποὺ τὸν συνέπηξε, τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος ῾Ελλάδος καὶκανενὸς ἄλλου, οὔτε τῆς Ε.Λ.Δ. (῾Ενώσεως Λαϊκῆς Δημοκρατίας) τοῦ ᾽Αλεξάνδρου Σβώλου, οὔτε τῶν᾽Αριστερῶν Φιλελευθέρων τοῦ ᾽Ιωάννου Σοφιανοπούλου, παρὰ τὰ ἀντιθέτως, μὲ κακοποίησι καὶ πάλι τῆς ἀλήθειας, ὑπὸ τοῦ συνεργάτου σαςὑποστηριζόμενα. ᾽Αφοῦ καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἀριστερὰ κόμματα, καίτοι διέκειντο εὐμενῶς πρὸς τὸ Κ.Κ.Ε., εἶχαν διαχωρίσει ἀπὸ αὐτὸ τὶς εὐθῦνες των ἢδη μὲ τὴν ἔναρξι τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 1944, μάλιστα δὲ ὁ Σοφιανόπουλος ἦτο ῾Υπουργὸς ᾽Εξωτερικῶν τῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἀειμνήστου Νικολάου Πλαστήρα καὶ τὴν ἀντεπροσώπευσε κατὰ τὴν συμφωνία τῆς Βάρκιζας, προεδρεύσας τῆς διασκέψεως. ῎Ετσι κείμενα, ὅπως τὸ προκείμενο τοῦ συνεργάτου σας, ποὺ χωρὶς συστολὴ τὰ ἀντίθετα ἐμφανίζουν, ἂν δὲν ὀφείλονται σὲ παχυλωτάτη ἄγνοια τῶν γεγονότων, ὑπηρετοῦν, μὲ τὴν πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, προπαγανδιστικοὺς ὁλοφάνερα σκοπούς, πρὸςσυσκότισι τῆς ἱστορικῆς συνειδήσεως τοῦ ἔθνους, καὶ φυσικὰ μόνον «ἱστορία» δὲν συνιστοῦν. 

᾽Επιβάλλεται, ὅμως, ὅπως τύχῃ ἀπαντήσεως τὸ ἀνιστόρητο κείμενο σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὶς πρὸς τὸ πρόσωπό μου, σαφῶς καταφρονητικές, ἀναφορές του. 

᾽Ενοχλήθηκε ὁ συντάκτης του πολύ καὶ μὲ κακίζει, διότι μὲ τὸ μήνυμα, ποὺ ἔστειλα, ἀνταποκρίθηκα στὴν πρόσκλησι τῶν ἐφεδροπολεμιστικῶν ὀργανώσεων Φλωρίνης, ποὺ ἔκαναν τὸ Μνημόσυνο, καθὼς καὶ γιὰ τὸ περιεχόμενό του. 

Αὐτοαναγορεύεται ἔτσι σὲ διατάκτη τοῦ τὶ πρέπει καὶ τὶ δὲν πρέπει νὰ κάνουν ἄλλοι καὶ σὲ ὑπερκείμενο ἐλεγκτὴ τῶν λεγομένων των! ᾽Εὰν ὅμως εἶχε τὴν ἀρετὴ τῆς νηφαλιότητος καὶ ὄντως δημοκρατικὴ συνείδησι, δὲν θὰ ἠνωχλεῖτο τόσον ἀπὸ ἀντίθετες πρὸς τὶς ἰδικές του ἀπόψεις ἄλλων. Καί, ἐὰν διαφωνοῦσε καὶ ἄντεχε σὲ δημοκρατικὸ διάλογο, ἁπλούστατα θὰ ἔπρεπε, ἀντὶ ἀναιδῶν χαρακτηρισμῶν (ὅπως ὅτι ἐχρησιμοποίησα γλῶσσα μισαλλοδοξίας, μετεμφυλιακοῦ κράτους, ὑστερικῶν ἐθνικοφρόνων, ἀκροδεξιῶν, κλπ.), νὰ ἀποτολμήσει ὄχι ἄθροισι ἀερολογιῶν, ἀλλὰ μία πρὸς μία ἀντίκρουσι τῶν λεγομένων εἰς τὸ μήνυμά μου. 

Γιὰ νὰ διευκολύνω τὸν συντάκτη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐφημερίδα σας, ἔστω καὶ τώρα, σημειώνω τὰ ἀκόλουθα καὶ ἀναμένω ἀπάντησι, ἐὰν βεβαίως ἠμπορεῖτε καὶ σᾶς συμφέρει νὰ δώσετε: 

1) Πράγματι, δὲν ὁμιλῶ γιὰ «ἐμφύλιο πόλεμο». Καὶ δὲν τὸ κάνω, διότι, γιὰ ὅσους ἔχουν ἑλληνικὴ παιδεία, ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων. ᾽Εὰν ὁ συνεργάτης σας εἶχε διαβάσει π.χ. τὸν Πλάτωνα, θὰ ἐγνώριζεν, ὅτι πολέμιοι εἶναι μόνον οἱ ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη μὲ ὁμοφύλους λέγεται «στάσις» (Πολιτεία, 470 Β, « … λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές, τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἀλλοτρίου πόλεμος»). 

῎Αλλωστε «στάσι» ἐχαρακτήρισε ἤδη τὴν κομμουνιστικὴ ἐξέγερσι τοῦ Δεκεμβρίου 1944, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἡμέρα τῆς διασκέψεως τῆς Βάρκιζας (2.2.1945), καὶ αὐτὸς ὁ προεδρεύσας αὐτῆς, ὡς ἀνωτέρω, ᾽Ιωάννης Σοφιανόπουλος, εἰπών, κατὰ λέξιν, μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς : «῝Εν μόνον ἠμποροῦμεν ἀπὸ τοῦδε ἐν πάσῃ ἀσφαλείᾳ νὰ παρατηρήσωμεν, ὅτι, ἂν εἶναι ἀκριβὲς ὅτι πολλοὶ παρεσύρθησαν εἰς τὴν στάσιν ἐκ τοῦ φόβου τῆς ἐπανόδου εἰς ἀνελεύθερον καθεστώς, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ ᾽Αντιβασιλεία ἐγκατεστάθη καὶ Κυβέρνησις γνησία δημοκρατικὴ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσίαν, ὁ φόβος τῆς ἐπανόδου εἰς οἱοδήποτε δικτατορικὸν ἢ τυραννικὸν καθεστὼς εἶναι τελείως ἀδικαιολόγητος καὶ μόνον πρόφασιν δύναται νὰ ἀποτελῇ» 

(βλέπε τὴν ὁμιλία αὐτὴ στὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Βενάρδου, ῾Η συμφωνία τῆς Βάρκιζας, ἐκδόσεις τῆς ἐφημερίδος «Τὸ Ποντίκι», ᾽Αθήνα, 1995, σελ. 27 ἑπ.). 

Καὶ ὁ λέγων αὐτὰ Σοφιανόπουλος δὲν ἦτο κανένας «μοναρχοφασίστας», ἢ «ταγματασφαλίτης», ἢ «ἀκροδεξιός», ἢ «μπουραντᾶς», ἢ ὁ,τιδήποτε παραπλήσιο, κατὰ τὸ ἐαμο-κομμουνιστικὸ ὑβρεολόγιο τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ δοκιμασμένος ρωσόφιλος καὶ σοσιαλιστής, ἱδρυτὴς τὸ 1930 τοῦ «᾽Αγροτικοῦ Κόμματος», κινηματίας τοῦ 1935 καταδικασθεὶς σὲ ἰσόβια, ᾽Αρχηγὸς ἀκολούθως τοῦ συμπηχθέντος ἀπὸ ἀριστερὰ κόμματα, κατὰ τὴν ὑπαγορευθεῖσα ἀπὸ τὸν Στάλιν μόδα τῆς ἐποχῆς, «Λαϊκοῦ Μετώπου», ἐξόριστος ἐπὶ δικτατορίας Μεταξᾶ, ἔγκλειστος ἐπὶ κατοχῆς ἐπὶ μακρὸν στὶς φυλακές, ἱδρυτὴς στὴ συνέχεια τῆς «Νεοδημοκρατικῆς ῾Ενώσεως ᾽Αριστερῶν», καὶ τέλος, συνιδρυτὴς τὸ 1950 τῆς «Δημοκρατικῆς Παρατάξεως» ἀριστερῶν κομμάτων, χρηματίσας ἐπανειλημμένως καὶ βουλευτής, πάντοτε τῆς ἀριστερᾶς (βλέπε γιὰ ὅλα αὐτὰ τὸ περὶ τοῦ ἀνδρὸς λῆμμα εἰς τὴν ᾽Εγκυκλοπαίδειαν ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 55, 1993, σελ. 44). ῾Απλῶς ὁ ἄνθρωπος, ὡς ἀληθινός, γνήσιος δημοκράτης ἐσέβετο τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν τὴν κακοποιοῦσε, ὅπως κάνουν τώρα συστηματικῶς ἀσύδοτοι κονδυλοφόροι. 

2) Οἱ τοῦ ψευδωνύμου «δημοκρατικοῦ στρατοῦ» ὑπῆρξαν λοιπόν στασιασταί, κατευθυνόμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε.᾽Αφοῦ κανένα ἀπολύτως ἄλλο κόμμα δὲν συνετάχθη μὲ τὴν ἔνοπλη ἀνταρσία. Εἶχαν δὲ ἐκπαιδευθῆ καὶ ὀργανωθῆ σὲ στρατόπεδα τῶν, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γειτονικῶν μας χωρῶν, κυρίως Γιουγκοσλαβίας (Μποῦλκες, κλπ), ἀλλὰ καὶ Βουλγαρίας καὶ ᾽Αλβανίας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐξεπορεύθησαν καὶ ποικιλοτρόπως ἐβοηθοῦντο, ὅπως καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ ᾽Οργανισμοῦ ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν (στὴν ὁποία μετεῖχον καὶ Σοβιετικοί) μετὰ πολυχρόνιο ἐπιτόπιο ἔρευνα διεπίστωσε καὶ ρητῶς κατέγραψε στὴν συνταχθεῖσα ἔκθεσί της. ῎Αλλωστε καὶ τὸ κατευθῦνον τοὺς στασιαστὰς Κ.Κ.Ε. ἦτο ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του ξενοκίνητο, ἀφοῦρητῶς διεκήρυσσε, ὅτι ἦτο κόμμα διεθνιστικό, ὄχι ἐθνικό, καὶ εὑρίσκετο σὲσχέσεις ἐπαναστατικῆς συνεργασίας μὲ τὰ ἀδελφὰ κομμουνιστικὰ κόμματα τῶν ἄλλων χωρῶν, ἀνεγνώριζε δὲ πάντοτε τὴν καθοριστικὴ πρωταρχία τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως, πρὸς τὶς ἀποφάσεις καὶ τὰ κελεύσματα τῆς ὁποίας καὶ πάντοτε τυφλῶς συνεμορφοῦτο. Αὐτὰ εἶναι γεγονότα πασίγνωστα,ἔχουν δὲ ἐπανειλημμένως ὁμολογηθῆ δημοσίως, μὲ γραπτὰ κείμενα, καὶ ἀπὸ ἰθύνοντες, ἀκόμη καὶ Γενικοὺς Γραμματεῖς καὶ ἄλλοτε ( π.χ. τὸν ᾽Ελευθέριο Σταυρίδη, βλέπε τὸ βιβλίο του, Τὰ παρασκήνια τοῦ Κ.Κ.Ε., ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του μέχρι τὸ 1950,᾽Αθῆναι, 1953 ) καὶ προσφάτως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἡγετικὰ στελέχη τοῦ Κ.Κ.Ε. σὲ πληθώρα βιβλίων των.- 

᾽Αναμφισβητήτως λοιπὸν οἱ καθοδηγούμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. στασιασταί, πού, ἐλαχίστη μειονοψηφία, αὐτοί, ἐκινήθησαν καὶ μὲ ξένη ἐκπαίδευσι καὶ ξένη βοήθεια ἐσήκωσαν τὰ ὅπλα κατὰ τῆς ἰδίας των Πατρίδος, προκειμένου νὰ ἐγκαταστήσουν στὴν χώρα μας, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, κομμουνιστικὸ καθεστώς, ὑπῆρξαν ξενοκίνητοι. 

3) Οἱ ἐπιδιώξεις λοιπὸν τῶν στασιαστῶν δὲν ἀπεκρύπτοντο. ῏Ησαν ἡ ἀνατροπὴ τοῦ κρατοῦντος δημοκρατικοῦ, παρὰ τὶς ἀτέλειες στὴν ἐφαρμογή του, πολιτεύματος καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του μὲ κομμουνιστικὸ καὶ ὑπαγωγὴ τῆς Πατρίδος μας στὸ τότε σοβιετικὸ μπλόκ. Καὶ ὅλα αὐτὰ βιαίως, διὰ τῶν ὅπλων. 

Διότι μὲ ἐλεύθερες ἐκλογὲς δὲν ἠμποροῦσαν ποτὲ νὰ τὰ ἐπιτύχουν. ᾽Αφοῦ οἱἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ἐκλογεῖς, χωρὶς μάλιστα καὶ νὰ καταταγοῦν ὅλοι τους στὸν δῆθεν «δημοκρατικὸ στρατό», ἀντεπροσώπευαν καὶ τότε μιὰ μικρὴ μειοψηφία, ὅπως ἀπεδείχθη μὲ τὴν διαταχθεῖσα ἀποχὴ ἀπὸ τὶς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τῆς 31 Μαρτίου 1946, ἡ ὁποία ἀνῆλθε σὲ ποσοστὸ μόλις 10% τῶν ἐκλογέων, ὅπως διεπίστωσε καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπή, ποὺ παρηκολούθησε τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν ἐκείνων, καὶ κατέγραψε στὴν ἔκθεσί της. Καὶ μάλιστα ὅταν τὴν ἀποχὴ ἐκείνη ἀκολούθησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. καὶ ἄλλες ἀριστερὲς ὁμάδες. Τὴν ἀλήθεια ἄλλωστε αὐτῶν ἐπικυρώνει σταθερῶς καὶ ἐπὶ δεκαετίες τώρα, ὑπὸ καθεστὼς ἀκράτου ἐλευθερίας καὶ μὲ πλήρη δυνατότητα λειτουργίας ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομμάτων καὶ κομματιδίων, ὁ μονοψήφιος πάντοτε ἀριθμὸς τῶν κομμουνιστικῶν ψήφων στὸ σύνολό τους (ὅλων τῶν ὁμάδων των). 

᾽Ασήμαντη λοιπὸν μειοψηφία στασιαστῶν ἐπῆρε τότε τὰ ὅπλα, πρὸς δυναμικὴν ἐπιβολὴ τῶν παραπάνω ἐπιδιώξεων τῆς κομμουνιστικῆς ἡγεσίας ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ. ᾽Αλλὰ τέτοιες πράξεις εἶναι κακουργήματα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 134 καὶ 135) ἐσχάτη προδοσία. 

4) ᾽Αναγνώρισι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. τῆς σοβιετικῆς πρωταρχίας καὶ συμμόρφωσι πρὸς τὶς σοβιετικὲς ὑπαγορεύσεις ἐσήμαινε καὶ υἱοθέτησι τῶν σοβιετικῶν σχεδίων. ῞Οπως εἶναι πασίγνωστο, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου ἡ Κομμουνιστικὴ Διεθνὴς (Κομιντέρν) εἶχε ἀποφασίσει τὴν αὐτονόμησι τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν σύμπηξι ξεχωριστοῦ Μακεδονικοῦ κράτους ἀπὸ τὰ τρία τμήματα τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, τὸ ἑλληνικό, τὸ νοτιοσλαβικὸ καὶ τὸ βουλγαρικό. 

Τὸ σχέδιο δὲ αὐτὸ εἶχεν υἱοθετήσει ἔκτοτε τὸ Κ.Κ.Ε, ποὺ μὲ τὸν δῆθεν «δημοκρατικό» του «στρατὸ» καὶ τὴν δῆθεν «δημοκρατικὴ κυβέρνησι» τῶν βουνῶν ἠγωνίζετο πλέον ἐνόπλως νὰ πραγματοποιήσει, ὅπως καὶ ρητῶς διεκήρυσσε. ῎Αλλωστε οἱ γειτονικὲς χῶρες μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ ἔδιναν τὴν βοήθειά τους, ἰδίως ἡ Νοτιοσλαβία τοῦ Τίτο, ποὺ διεκδικοῦσε τὴν ἡγεμονία της στὴν κομμουνιστικὴ Βαλκανική. Τέτοιες ὅμως ἐπιδιώξεις, δηλαδὴ ὁ διὰ τῆς βίας τῶν ὅπλων ἀκρωτηριασμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, μὲ ἀπόσπασι τῆς Μακεδονίας μας, εἶναικακούργημα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 138 ἑπόμενα) προδοσία τῆς χώρας. 

5) ᾽Ακόμη καὶ οἱ προπαρασκευαστικὲς πράξεις τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ἑνώσεως πρὸς διάπραξιν κακουργημάτων συνιστοῦν κατὰ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρον 187) τὸ ἔγκλημα τῆς συστάσεως καὶ συμμορίας. ᾽Αφοῦ λοιπὸν οἱ στασιασταὶ τοῦ K.Κ.Ε. εἶχαν συμφωνήσει καὶ ἑνωθῆ γιὰ τὴν διάπραξι τῶν παραπάνω κακουργημάτων τῆς ἐσχάτης προδοσίας καὶ τῆς προδοσίας τῆς χώρας, χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία ἦσαν, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, συμμορίτες. Καὶ ὡς ὄργανα ἀποκλειστικῶς τοῦ Κ.Κ.Ε. κομμουνιστοσυμμορίτες, κατὰ τὸν χαρακτηρισμό, ποὺ ὅλοι, ἐπίσημος ῾Ελλάς, κόμματα καὶ ἑλληνικὸς λαὸς κοινῶς ἐχρησιμοποιοῦσαν τότε. 

6) ῾Επομένως, οἱ εἰς τὸ μήνυμά μου χαρακτηρισμοὶ τῶν στασιαστικῶν ἐκείνων ὁμάδων ὡς ξενοκινήτων καὶ ἐθνοπροδοτικῶν κομμουνιστοσυμμοριῶν εἶναι ἀπολύτως ἀκριβεῖς καὶ μόνον τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν ἀποδίδουν. ᾽Εὰν λόγοι πολιτικῆς σκοπιμότητος ὑπηγόρευσαν σὲ ἄλλους (π.χ. στὸν μνημονευόμενο ἀπὸ τὸν συνεργάτη σας ὡς «βαθύτατα ἀντικομμουνιστὴ» Καραμανλῆ), μερικὲς δεκαετίες ὕστερα ἀπὸ τὰ γεγονότα, τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀληθείας, αὐτὸ μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορο. Καὶ μάλιστα ὄχι ἀξιομίμητο παράδειγμα, ὅλως ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν συγκεκριμένη περίπτωσι τοῦ τελουμένου Μνημοσύνου. Διότι εἰς τὰ Μνημόσυνα εἶναι διὰ τοὺς ὑπευθύνους ἄνδρες παντελῶς ἀνεπίτρεπτη ἡ, χάριν ὁποιασδήποτε πολιτικῆς σκοπιμότητος, παραποίησι ἢ ἀπόκρυψι τῆς ἀλήθειας. Καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ὕβριν εἰς τὴν μνήμην τῶν ἡρῴων ἐκείνων, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μείνει ἡ Πατρίδα μας ἐλεύθερη, ἐκτὸς τοῦ ἀπανθρώπου σταλινικοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ, καὶ ἀκέραιη χωρὶς ἀκρωτηριασμούς, τὸ νὰ ἀποσιωπήσω τὸ διατὶ καὶ ἐναντίον ποίων ἀγωνιζόμενοι ἐθυσιάσθησαν. ῾Απλῶς, δὲν διέστρεψα τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια μὲ σημερινὲς παραμορφωτικὲς διόπτρες. ᾽Ηκολούθησα πιστῶς τὴν ἀντικειμενικὴ τῶν γεγονότων καταγραφή, ὅπως ἄλλωστε τὰ ἐβίωνε τότε ὁλόκληρος ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς καὶ τὰ ἀξιολογοῦσε ὁλόκληρος ἡ πολιτική του ἡγεσία. ῎Ετσι, ἂς μὴ ξεχνᾶτε τὸν περίφημο χαρακτηρισμό, ὄχι κανενὸς ἀντιδραστικοῦ, ἀλλὰ τοῦ ἀληθινοῦ δημοκρατικοῦ ἡγέτου, τοῦ θρυλικοῦ «γέρου τῆς Δημοκρατίας» ἀειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, γιὰ τὸ τότε Κ.Κ.Ε., ὅτι «εἶναι τὸ κόμμα τοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς ἐθνικῆς προδοσίας». 

Καὶ ἀκόμη : Οἱ ἰδιότητές μου ὡς τέως ᾽Ανωτάτου Δικαστοῦ καὶ τέως Προέδρου τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας ὄχι μόνον δὲν ἀπέκλειαν, ἀλλά, ἀντιθέτως, ἐπέβαλλαν τὴν μετὰ παρρησίας ἔκθεσι τῆς ἀλήθειας,αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ καὶ μὲ τὸ μήνυμά μου ἔκανα. ῾Η σχετικῶς συνήθως προβαλλομένη ἀνάγκη ἐθνικῆς συμφιλιώσεως πρέπει νὰ βιώνεται, ὅπως καὶ ἔκανα καθ᾽ ὅλη τὴν ζωή μου. Καὶ ὄχι νὰ ὁδηγῇ στὸν στραγγαλισμὸ τῆς ἀληθείας μὲ τὴν παραποίησι ἢ καὶ μόνον ἀποσιώπησι ἀναμφισβητήτων γεγονότων. Διότι, ὅπως καὶ ἡ λέξις τὸ λέγει, ἀλήθεια εἶναι τὸ ἀντίθετο τῆς λήθης. Δὲν πρέπει τίποτε νὰ ξεχνᾶμε. ῎Αλλωστε τὴν λήθη τὴν ἐπιθυμοῦν αὐτοί, ποὺ μὲ δολιότητα τὴν ἐπικαλοῦνται, μόνον μονομερῶς. ῎Ετσι ἐνῷ καθημερινῶς πληθαίνουν οἱ ἀναφορὲς στὰ ἔντυπά τους, ἐφημερίδες, περιοδικὰ καὶ βιβλία, μὲ ἑορτασμοὺς ἐπετείων καὶ «ἀνδραγαθημάτων» τοῦ δῆθεν «δημοκρατικοῦ στρατοῦ», δηλαδὴ μὲ ὡραιοποίησι ὅλων τῶν ἐγκλημάτων του εἰς βάρος τῆς ἑλληνικῆς μας Πατρίδος, οἱ ἴδιοι ἀξιώνουν τὴν πλήρη σιωπὴ ὅλων τῶν ἄλλων! Αὐτὸ εἶναι τὸ ψευδώνυμο «δημοκρατικό» τους ἦθος !… 

7) ῾Ως ῞Ελλην λοιπὸν ὡμίλησα, ποὺ σέβεται τὴν ἀλήθεια. Καὶ ὡς ἀληθινὸς, ὄχι ψευδώνυμος δημοκράτης. Τὴν δὲ δημοκρατικότητά μου τὴν ἐπέδειξα καὶ τὴν ἀπέδειξα σὲ ὅλη μου τὴν ζωὴ μὲ ἔργα, ὄχι μὲ κούφιες ἀερολογίες. Καὶ ὡς Δικαστής, μὲ διεθνῆ μάλιστα ἀναγνώρισι, καὶ ὡς Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. Κίβδηλη ἑπομένως ἡ προσπάθεια ἐμφανίσεως καὶ συναναμίξεώς μου μὲ ἀκροδεξιούς, ποὺ καταβάλλει ὁ συνεργάτης σας. ῾Ο ὁποῖος μὲ ἀληθινὴ φασιστικὴ πρακτική, προδήλως ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν ἰδεολογικὴ τρομοκρατία, ποὺ ἀσκοῦν ὁμόφρονές του, μὲ ἐγκαλεῖ γιὰ τὸ μήνυμά μου.῎Ετσι, ἐκτελῶν καθήκοντα λογοκριτοῦ σταλινικῶν καταβολῶν καὶ προδιαγραφῶν, γράφει, ὅτι ὡς διατελέσας Πρόεδρος Δημοκρατίας δὲν ἔπρεπε νὰ ἐκφράζομαι ὅπως στὸ μήνυμά μου. ῾Ως καὶ ὅτι, ἐὰν εἶχα «δημοσιοποιήσει» (κατὰ τὸν νεολογισμὸ τῶν ἀγραμμάτων, θέλει νὰ ᾽πῆ «γνωστοποιήσει») τὶς ἀπόψεις μου, ἀσφαλῶς δὲν θὰ εἶχα ὑποδειχθῆ, οὔτε ἐκλεγῆ ποτὲ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. ᾽Αλλά, οἱ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀπόψεις μου ἦσαν σὲ ὅλο τὸ περιβάλλον μου γνωστές, πάντοτε τὶς εἶχα καὶ οὐδέποτε τὶς ἀπέκρυψα, καὶ δὲν ὑπῆρχε ἀντίθετος πρὸς τοῦτο λόγος, ἀφοῦ μόνον τὴν ἀλήθεια ἐξέφραζαν. Καὶ βεβαίως δὲν προετάθην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας γιὰ «ἀπόψεις», ποὺ εἶχα ἢ δὲν εἶχα περὶ γεγονότων τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ γιὰ «ἔργα» μου, τὸ ἔργο μου ὡς Δικαστοῦ καὶ τὴν συνακόλουθη ἀντιδικτατορικὴ ἐναντίον τῆς χούντας δραστηριότητά μου, ποὺ μοῦ ἐστοίχισαν ἀπάνθρωπες διώξεις, πολύμηνες φυλακίσεις καὶ βασανιστήρια. 

Όπως καὶ ἡ μετὰ τὴν λῆξι τῆς Προεδρικῆς μου θητείας πρότασις πρὸς ἐπανεκλογήν μου, ὑπεστηρίχθη ἀπὸ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατὰ τὴν πρώτη ψηφοφορία, καὶ ἀπὸ τὸν τότε ἑνιαῖο Συνασπισμὸ τῆς ᾽Αριστερᾶς καὶ τῆς Προόδου, καὶ κατὰ τὶς τρεῖς ψηφοφορίες τῆς πρώτης, πρὸ τῶν ἐκλογῶν, φάσεως τῆς διαδικασίας, ὄχι γιὰ «ἀπόψεις» μου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐπιδειχθεῖσα ἄψογη, ὅπως ὅλα τὰ πολιτικὰ κόμματα ρητῶς καὶ δημοσίως ἀνεγνώρισαν, ἐπιτέλεσι τῶν Προεδρικῶν μου καθηκόντων, ἰδίως κατὰ τὴν δύσκολη περίοδο τῆς πολιτικῆς κρίσεως τῆς περιόδου 1988-1989-1990.- 

᾽Ακόμη, ἐπιβάλλεται, νὰ ἐπισημανθῇ, ὅτι τὸ περὶ «ἀπόψεων» θεώρημα τοῦ συνεργάτου σας μόνον φασιστικὴ νοοτροπία προδίδει.᾽Αφοῦ στὶς δημοκρατίες ὁ καθένας κρίνεται κατὰ τὰ ἔργα του καὶ «οὐδεὶς κρεμᾶται γιὰ τὶς σκέψεις του», κατὰ παλαιὰν γερμανικὴν παροιμίαν. Καί, ἐπίσης, ἐμβάλλει καὶ σὲ ἐπίκαιρα ἐρωτήματα. ᾽Ερωτῶ λοιπὸν τὸν πολυπράγμονα λογοκριτὴν καὶ τιμητήν μου : ῾Ο ᾽Ανδρέας Παπανδρέου καὶ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ., ποὺ προέτειναν καὶ ἐξέλεξαν τὸν σημερινὸ Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, δὲν ἐγνώριζαν, ὅτι ὁ ἐπιλεγείς, ἐπὶ δεκαετίες ἐνεργὸς πολιτικός των ἀντίπαλος, ἦτο συντηρητικὸς καὶ μάλιστα βασιλόφρων, ὅτι δηλαδὴ δὲν συμφωνοῦσαν καθόλου μαζί του, ὄχι ἁπλῶς περὶ γεγονότων τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ οὔτε σὲ θεμελιώδεις ἰδεολογικούς των προσανατολισμούς ; ᾽Ασφαλῶς καὶ τὸ ἐγνώριζαν!

῾Επομένως δὲν ἦσαν οἱ ἀπόψεις τοῦ προτεινομένου, ἀκόμη οὔτε καὶ οἱ ἰδεολογικοί του προσανατολισμοί, ποὺ ἐβάρυναν διὰ τὴν ἐκλογή του. ῎Αλλα ὑπῆρξαν τὰ κριτήρια τῆς ἐπιλογῆς. ῞Οπως εἰς τὴν περίπτωσίν μου ὑπῆρξεν ἡ ἐπιδίωξις τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ. νὰ κερδίσῃ ἐκ νέου τὶς ἐκλογές, τὸ 1985, ὅπως καὶ τὸ ἐπέτυχε, χάρις εἰς τὴν ἀνάδειξί μου εἰς τὴν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ ᾽Ανδρέας Παπανδρέου δημοσίως ρητῶς ἀνεγνώρισε. – Καί, ἐὰν πάλιν αὐτὴ ἡ «ἀνακολουθία» πολιτικῆς ἰδεολογίας καὶ πολιτικῆς πρακτικῆς ἀποδοθῇ ἐνδεχομένως ἀπὸ τῆς πλευρᾶς σας εἰς τόν, συνήθως καταγγελλόμενο ἀπὸ φωνὲς, ποὺ διεκδικοῦν τὴν καθαρόαιμη σοσιαλιστικὴ καὶ κομμουνιστικὴ ὀρθοδοξία, «ἐκφυλισμὸ» τοῦ, κατὰ τὴν κρίσι τους, «ἀστικοῦ» ΠΑ.ΣΟ.Κ., τότε διερωτῶμαι, ἀκολουθῶν τὴν λογικὴ τοῦ συνεργάτου σας, καὶ φυσικὰ καὶ τῆς ἐφημερίδος σας, ποὺ δημοσιεύει τὸ κείμενό του, μήπως ἡ θερμὴ ὑποστήριξις, ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὴν «Αὐγή» στὸν σημερινὸ Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καὶ ἡ ρητὴ δήλωσις τοῦ Προέδρου τοῦ Συνασπισμοῦ Κυρίου Νίκου Κωνσταντοπούλου, ὅτι θὰ προτείνει τὴν ἐπανεκλογήν του, ὀφείλονται ὄχι στὴν ἐπιδειχθεῖσα πολιτεία τοῦ Κυρίου Στεφανοπούλου, ἀλλὰ σὲ συμφωνία τους πρὸς τὶς γνωστὲς ἀπόψεις του, ὡς πολιτικοῦ ἀνδρὸς συντηρητικοῦ καὶ μάλιστα βασιλόφρονος, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οὐδέποτε δημοσίως ἔχει ἀποστῆ. Λοιπόν, ἔγινεν ὁ Συνασπισμὸς κόμμα τῶν «βασιλοφρόνων συντηρητικῶν κομμουνιστῶν» (!), καὶ ἡ «Αὐγή», ὄργανο μὲ ἰδιαίτερη θέρμη τοῦ κόμματος αὐτοῦ, ἄλλαξε στὰ κρυφὰ ἰδεολογικὴ πορεία; ᾽Αναμένω καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἀπάντησι… 

Φυσικὰ ἐλάχιστες ἐλπίδες διατηρῶ, ὅτι θὰ δημοσιεύσετε τὴν παροῦσα ἐπιστολή μου καὶ ὅτι θὰ ἀπαντήσετε σὲ ὅλα τὰ παραπάνω ἐρωτήματά μου. Διότι ἡ δημοσίευσις καὶ οἱ τεκμηριωμένες ἀπαντήσεις, δηλαδὴ συγκεκριμένως καὶ μὲ ἀποδείξεις, ὄχι μὲ ἀερολογίες, προϋποθέτουν δημοκρατικὴ συνείδησι (ὄχι μόνον τοποθέτησι) καὶ βιωμένη δημοκρατικὴ πρακτική. Καθὼς καὶ εἰλικρινῆ ἐπιθυμία σωστῆς ἐνημερώσεως τῶν ἀναγνωστῶν. 

᾽Αλλὰ ἡ καθολικὴ ὅλων πεῖρα διδάσκει, ὅτι αὐτὰ συνήθως ἐλλείπουν ἀπὸ ὅσους ὑπηρετοῦν πολιτικὲς σκοπιμότητες καὶ εἰδικεύονται εἰς τὴν παρουσίασι τῶν πάντων μέσῳ αὐτῶν, μὴ διστάζοντες ἀκόμη καὶ εἰς τὴν διαστροφὴ καὶ ἀναμφισβητήτων γεγονότων, ὅταν δὲν τοὺς εἶναι ἀρεστά. 

Πάντως προσωπικῶς, ὅπως ἔκανα σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, θὰ ἐξακολουθήσω νὰ λέγω τὴν ἀλήθεια καὶ μόνον τὴν ἀλήθεια, πρὸς κάθε κατεύθυνσι. Πρὸ παντὸς ὅταν ἀναιδῶς προκαλοῦμαι. Καὶ δὲν πρόκειται ὑπὸ τὸ κράτος κανενὸς δημοσιεύματος, καμμιᾶς ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας νὰ καμφθῶ καὶ νὰ ἀποστῶ ἀπὸ τὴν ἀπαρέγκλιτη αὐτὴ γραμμή. Διότι αὐτὸ ὑπαγορεύει ἡ συνείδησίς μου ὡς ῞Ελληνος καὶ ἀληθινοῦ Δημοκράτου.- 

Μὲ τὴν προσήκουσα ἐκτίμησι 

[ὑπογραφή] Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

http://www.sartzetakis.gr/points/nikiethnous.html

Mervyn King, πρ. Διοικ. Bank of England (ΒοΕ): Η Ελλάδα έπρεπε να βγει από το ευρώ

Mervyn King

Η Δημοκρατία δεν λειτουργεί στην Ελλάδα

Η δημοκρατία, όπως λέγεται συχνά, ξεκίνησε στην Ελλάδα - αλλά πρόσφατα η Αθήνα αγωνίζεται να κάνει την εφεύρεσή της να λειτουργεί καλά. 

Στις πρόσφατες εκλογές, οι ψηφοφόροι αποδοκίμασαν την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, και στράφηκαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία. 

Δυστυχώς, η απογοήτευση φαίνεται πολύ πιθανή. 

Ο νέος ηγέτης κληρονομεί προβλήματα που θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλυθούν - και που θέτουν ερωτήματα για την Ευρώπη στο σύνολό της, αναφέρει ο Mervyn King, καθηγητή στο New York University Stern School of Business και πρώην διοικητή της Bank of England. 

Παρά την εξαιρετική ύφεση που βίωσε η χώρα, κατά την οποία το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25%, η ανάπτυξη παραμένει υποτονική - πολύ αργή για να αντιμετωπίσει ένα ποσοστό ανεργίας που φτάνει το 18% και ένα λόγο χρέους προς ΑΕΠ πάνω από 180%. 

Η αντιμετώπιση αυτής της σοβαρής οικονομικής οπισθοδρόμησης είναι αρκετά δύσκολη. 

Η μεγαλύτερη πρόκληση της νέας κυβέρνησης θα είναι να πείσει τους ψηφοφόρους της χώρας ότι η Νέα Δημοκρατία θα ανταποκριθεί στις προκλήσεις. 

Δεδομένου του ιστορικού, αυτό δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο.

Οι βουλευτικές εκλογές δεν είναι η μόνη έκφραση της λαϊκής γνώμης. 

Σε τακτά χρονικά διαστήματα, οι διάφοροι λαοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν ερωτηθεί σε δημοψηφίσματα για να στηρίξουν τα επόμενα βήματα προς μια "ολοένα ισχυρότερη ένωση". 

Οι ψηφοφόροι έχουν επανειλημμένως αντιταχθεί. 

Αυτό συνέβη στη Δανία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία και τις Κάτω Χώρες - αλλά ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα αγνόησης της λαϊκής βούληση, ήταν στην Ελλάδα. 

Το 2015 οι ψηφοφόροι ρωτήθηκαν εάν οι προϋποθέσεις διάσωσης που επέβαλε η λεγόμενη τρόικα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ήταν αποδεκτές.

Οι ψηφοφόροι είπαν όχι, και το έκαναν κατηγορηματικά: το 61% ψήφισε υπέρ της σύστασης η Ελλάδα να απορρίψει τους όρους. 

Μέσα σε 24 ώρες ο Τσίπρας είχε συνομιλίες με κόμματα που είχαν υποστηρίξει το ναι και υποχώρησε στα αιτήματα της τρόικας. 

Σε αυτή τη σειρά των γεγονότων ο Γιάννης Βαρουφάκης παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών λέγοντας ότι «απόψε είχαμε το περίεργο φαινόμενο μιας κυβέρνησης να ανατρέπει τους ανθρώπους της». 

Μια εβδομάδα αργότερα, η ελληνική κυβέρνηση δέχθηκε ένα πακέτο διάσωσης που απαιτούσε ακόμη μεγαλύτερες περικοπές των συντάξεων και φορολογικές αυξήσεις από το σχέδιο που οι ψηφοφόροι είχαν μόλις απορρίψει.

Όπως αναφέρει ο King, η άρνηση να αναγνωριστεί ότι το χρέος της Ελλάδας δεν ήταν βιώσιμο και η αποτυχία του ΔΝΤ και άλλων να εφαρμόσουν κάποιο εφικτό πρόγραμμα, επέβαλε ένα βαθμό λιτότητας που προκάλεσε μια κάμψη ακόμη χειρότερη από τη Μεγάλη Ύφεση στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930.

Το τέλος της ελληνικής τραγωδίας δεν είναι ακόμη στο προσκήνιο. 

Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των ελληνικών τραπεζών έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά η πτώση της οικονομίας έχει οδηγήσει στο γεγονός ότι το μερίδιο των μη εξυπηρετούμενων δανείων στο σύνολο εξακολουθεί να είναι εκπληκτικά υψηλό, πάνω από το 40%. 

Την ίδια ώρα, ο πληθυσμός της Ελλάδας έχει μειωθεί από την κρίση που ξέσπασε στα τέλη του 2009, κυρίως μέσω της μετανάστευσης πολλών εκ των ταλαντούχων νέων. 

Με αυτόν τον τρόπο και με άλλους, οι μακροπρόθεσμες προοπτικές της Ελλάδας είναι σοβαρά μειωμένες.

Ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι ήταν δυνατό να παραμείνει στο ευρώ ενώ αναδιάρθρωσε το δημόσιο χρέος. 

Αν και η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν και είναι απαραίτητη, δεν θα ήταν αρκετή: Η επιστροφή στην πλήρη απασχόληση θα είχε οδηγήσει σε ένα άλλο μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών χωρίς να μπορεί να το χρηματοδοτήσει. 

Η Ελλάδα προσχώρησε στο ευρώ με μια σημαντικά υπερτιμημένη πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία. 

Μία μεγάλη υποτίμηση ήταν απαραίτητη για την τόνωση της εξωτερικής ζήτησης και την αντιστάθμιση της αναπόφευκτης μείωσης της εγχώριας ζήτησης καθώς οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τέθηκαν σε εφαρμογή. 

Ωστόσο, η τρόικα, και ειδικά η ΕΚΤ, ήταν αποφασισμένη να την κρατήσει στο ευρώ.

Η τρόικα είχε ήδη επιβάλει αυστηρές προϋποθέσεις σε άλλες χώρες και θα ήταν αδύνατο να διατηρηθούν αυτές οι πολιτικές αν είχε παραχωρηθεί στην Ελλάδα μια διέξοδος με τη μορφή ελάφρυνσης του χρέους. 

Έτσι, η ΕΕ και το ΔΝΤ, μέσω της τρόικας, επέβαλαν περιττό και υπερβολικά οδυνηρό βαθμό λιτότητας.

Υπήρχε κάποια εναλλακτική λύση; Ναί. 

Σε οποιοδήποτε σημείο μεταξύ του 2010 και του 2015, η Γερμανία και η Ελλάδα θα μπορούσαν να αποφασίσουν από κοινού να αφήσουν την Ελλάδα να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ, με την υπόσχεση ότι θα μπορούσε να επιστρέψει κάποια μέρα. 

Ο Βαρουφάκης υπονοεί ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schaeuble, θα είχε βοηθήσει στην υλοποίηση μιας τέτοιας λύσης με τον Mervyn King να συμφωνεί. 

Ωστόσο, η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel και η ΕΚΤ προτίμησαν να μην την ακολουθήσουν. 

Καλό γι 'αυτούς, αλλά όχι για την Ελλάδα. 

Η μακρά σειρά πολιτικών ηγετών που θυσιάστηκαν στο βωμό του ευρώ τώρα περιλαμβάνει τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη.

Το βασικό πρόβλημα δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. 

Καμιά νομισματική ένωση δεν επέζησε ποτέ χωρίς να εξελιχθεί σε πολιτική ένωση. Το ζήτημα για την ΕΕ είναι ότι δεν υπάρχει λαϊκή υποστήριξη γι 'αυτό. Έτσι η ΕΕ - οι ηγέτες της και τα θεσμικά της όργανα - επιδίωξαν την πολιτική ένωση με μυστικότητα, μέσω ενός "διοικητικού κράτους". 

Αυτό είναι ένα αξιοσημείωτο στοίχημα, και αν το πετύχει, θα επιβάλει τεράστιο κόστος στα νότια μέλη του.

Ο λαϊκισμός αυξάνεται σε ολόκληρη τη Δύση, αλλά οι αιτίες διαφέρουν. 

Σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, ο αυξανόμενος λαϊκισμός αντανακλά τις συνέπειες της οικονομικής λιτότητας εν μέσω του αγώνα για τη διατήρηση του ευρώ. 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο λαϊκισμός προέρχεται από τη στασιμότητα των πραγματικών μισθών για περισσότερο από ένα τέταρτο ενός αιώνα. 

Στη Βρετανία πηγάζει από την αποτυχία των κύριων πολιτικών κομμάτων να είναι ειλικρινείς σχετικά με τις συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ και, πιο πρόσφατα, από την απροθυμία τους να τιμήσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2016. 

Εν πάση περιπτώσει, όμως, αντανακλά μια βαθιά δυσπιστία μεταξύ της πλειοψηφίας των πολιτών για τα κίνητρα και τις ενέργειες μιας πολιτικής ελίτ.

Τίποτα από αυτά δεν είναι νέο. Ο E.R. Dodds, ο κλασσικός λόγιος της Οξφόρδης, είπε για τον αρχαϊκό ελληνικό κόσμο: "Ολόκληρες τάξεις καταστράφηκαν από τη μεγάλη οικονομική κρίση του έβδομου αιώνα και αυτό με τη σειρά του ακολουθήθηκε από τις μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις του έκτου, οι οποίες μεταφράζουν την οικονομική κρίση σε όρους δολοφονικού ταξικού πολέμου". 

Τώρα, όπως και τότε, οι πολιτικές ελίτ δεν είχαν κατανόηση, τροφοδοτώντας την απογοήτευση και την αναταραχή.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη, η ευρωπαϊκή ταυτότητα παραμένει δημοφιλής - αλλά η ΕΕ και το διοικητικό της κράτος δεν είναι. 

Καθώς οι δυσκολίες της Ελλάδας παραμένουν και η ευρωπαϊκή πολιτική στρέφεται όλο και πιο έντονα, οι ηγέτες της Ένωσης πρέπει να θέσουν ένα θεμελιώδες ερώτημα: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό της δημοκρατίας αν αγνοούνται οι απόψεις των ψηφοφόρων;

www.bankingnews.gr