Για
το ζήτημα της σχέσης Πατριωτισμού/Εθνικισμού –
Εθνικισμός και Σωβινισμός -Εθνοκοινοτισμός
Πατριωτισμός είναι το φυσιολογικό αίσθημα αγάπης, που κάθε
ισορροπημένο ψυχικά και πνευματικά άτομο, τρέφει προς την Πατρίδα του, τον
γενέθλιο τόπο των προγόνων του. Αποτελεί την φυσική Ιδεολογία του κάθε
ανθρώπου, όπου Γης. Προφανώς απλός πατριώτης μπορεί να είναι
οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από το μορφωτικό, πνευματικό, κοινωνικό επίπεδο στο
οποίο βρίσκεται, αλλά και το ηθικό ανάστημα που διαθέτει. Έτσι, ως πατριώτης
μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ένα καλλιεργημένο και μορφωμένο άτομο, ένας
συνειδητός πολίτης, ένας σωστός επαγγελματίας, ένας εμπνευσμένος Δάσκαλος, ένας
καλός νοικοκύρης, ένας ακέραιος και
έντιμος κρατικός λειτουργός και γενικότερα, άτομα με σημαντική κοινωνική
προσφορά και ευαισθησίες, αλλά και ένας φαιδρός πολιτικάντης, ένας ημιμαθής
ανόητος, ένας μεθύστακας, ένα πρεζόνι, ένας καταχραστής του δημοσίου χρήματος,
ένας παιδόφιλος, ένα κοινωνικό παράσιτο κλπ, εξ ου και η γνωστή ρήση: «Όλοι
είμαστε πατριώτες», η οποία χρησιμοποιείται με ευκολία από πολλούς, με
αποτέλεσμα να καταντήσει να στερείται ουσιαστικού περιεχομένου. Αντίθετα, συνειδητοί
πατριώτες είναι εκείνοι που ακόμη και με προσωπικό κόστος και ζημία
επιλέγουν να προσφέρουν στην Πατρίδα εμπράκτως και όχι απλώς στα λόγια και να
το αποδεικνύουν καθημερινά με το διαρκές ενδιαφέρον τους για την πορεία της
χώρας τους.
Ο Εθνικισμός
αποτελεί το ανώτατο στάδιο του
Πατριωτισμού, μια ολοκληρωμένη κοσμοαντίληψη
και για εκείνους που την ενστερνίζονται
αποτελεί τρόπο σκέψης και στάση ζωής,
απαιτεί ανώτερο επίπεδο αυτοσυνείδησης, υψηλό μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο,
ισχυρό αίσθημα καθήκοντος και διαρκούς προσφοράς στην Πατρίδα, καθώς και απόλυτη
ηθική ακεραιότητα. Επομένως ο όρος Εθνικιστής,
αντανακλά όχι έναν συνηθισμένο πολιτικό, ιδεολογικό ή ακόμα χειρότερα,
κομματικό προσδιορισμό, αλλά συνιστά
έναν ύψιστο τίτλο τιμής που οφείλεται να απονέμεται και να αναγνωρίζεται μόνον μεταθανατίως και μετά από ενδελεχή έλεγχο του «προτέρου
βίου» και αποτίμηση της συνολικής προσφοράς στην πατρίδα.
Στο σημείο αυτό είναι αναγκαία η σαφής
διάκριση μεταξύ Εθνικισμού και Σωβινισμού,
δεδομένου ότι εδώ και πολλές δεκαετίες, συστηματικά και σκόπιμα, ταυτίζεται ο
πρώτος με τον δεύτερο για ευνόητους λόγους, τόσο από τους φιλελεύθερους όσο και
τους μαρξιστές.
Τι ακριβώς είναι όμως ο Σωβινισμός;
Με
τον όρο περιγράφεται η ακραία και άλογη αφοσίωση σε μια ομάδα στην οποία κάποιος
ανήκει, ιδιαίτερα όταν αυτή η αφοσίωση προϋποθέτει μοχθηρία και μίσος εναντίον
μιας αντίπαλης ομάδας. Ο όρος έλκει την καταγωγή του από έναν στρατιώτη
του Ναπολέοντα Βοναπάρτη κατά τη διάρκεια της Πρώτης Γαλλικής
Αυτοκρατορίας, τον Νικολά Σωβέν
(Nicolas Chauvin), εξαιτίας του φανατικού του ζήλου για τον Αυτοκράτορά του. Ο όρος εισήλθε σε
δημόσια χρήση εξαιτίας μιας ιδιαίτερα επιτυχημένης σατιρικής απεικόνισης του
Σωβέν στο Γαλλικό θεατρικό έργο La Concarde Tricolore (Η Τρίχρωμη Κονκάρδα), που
παρουσιάστηκε το 1831. Σ' αυτό ο ήρωας Σωβέν (Chauvin) είχε το ίδιο πάθος με το
συνονόματο αξιωματικό. Καθώς το συγκεκριμένο άτομο έγινε θεατρική φιγούρα, της
αποδόθηκαν πράξεις και γνωρίσματα που ήταν κατά πολύ ανακριβή. Οι ψευδείς αυτές πληροφορίες
διαδόθηκαν από κάποιους ιστορικούς μέσω της χρήσης αυτών των μυθοπλασιών ως
δευτερεύουσες πηγές. Οι πιο κριτικοί σύγχρονοι ιστορικοί έχουν καταρρίψει
αυτούς τους μύθους, αφήνοντας μια καλύτερη εικόνα του ανθρώπου ως πατριώτη.
Σωβινισμός
στην τρέχουσα πολιτική χρήση κατέληξε να σημαίνει, σύμφωνα με έναν
ορισμό, η μισαλλόδοξη θεώρηση του Εθνικισμού βάσει της
οποίας άξιον ύπαρξης είναι μόνο το δικό
μας Έθνος Βάσει αυτής της θεώρησης για τον σωβινιστή νομιμοποιείται η κατάκτηση ξένων λαών, η ιμπεριαλιστική
εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών τους πόρων και των όποιων πολιτισμικών τους
επιτευγμάτων και η θεώρηση του εδάφους τους ως ζωτικού χώρου για τη δημιουργική
εξάπλωση του κυριάρχου Έθνους. Αυτή η αντίληψη νομιμοποιεί κάθε είδους
ακρότητες, ακόμα και γενοκτονίες, αντιμετωπίζοντας αυτές ως απλές παράπλευρες
απώλειες. Κλασσική είναι η
περίπτωση του τουρκικού σωβινισμού. Επίσης η ιδιοποίηση της Ιστορίας και του
Πολιτισμού άλλων Εθνών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Σκοπιανό Σωβινισμό.
Στην περίπτωση αυτήν μάλιστα η ασύστολη χρήση από άγνοια ή σκοπιμότητα του όρου
«Σκοπιανός Εθνικισμός» είναι παντελώς άκυρη δεδομένου ότι δεν υπάρχει
«σκοπιανό» ή όπως αυτοαποκαλούνται «μακεδονικό» έθνος.
Η προπαγανδιστική πάντως διαστρέβλωση των όρων
και η επιχειρούμενη πολιτικο-ιδεολογική λαθροχειρία είναι απορριπτέα και για
ουσιαστικούς λόγους ιστορικής πραγματικότητας.
Αδυνατώντας να επινοήσουν πειστικά
επιχειρήματα, φιλελεύθεροι και μαρξιστές, εφάρμοσαν πάγιες και δοκιμασμένες
προπαγανδιστικές τακτικές για να πείσουν τις εξουθενωμένες μάζες, ιδίως μετά
τον Β΄ παγκόσμιο Πόλεμο, ότι ο Εθνικισμός είναι κάτι πολύ κακό διότι είναι υπαίτιος
όχι μόνον για τους δύο παγκοσμίους πολέμους, αλλά για κάθε πόλεμο.
Το εξωφρενικό με αυτό το
προπαγανδιστικό ιδεολόγημα ήταν ότι προβλήθηκε από τις ηγεσίες των Αγγλο-Γάλλων
και λοιπών αποικιοκρατών που είχαν αιματοκυλίσει ολόκληρες Ηπείρους (εξόντωση
Ινδιάνων της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, σφαγές Αφρικανών, πόλεμος του Οπίου
στην Κίνα, θανατώσεις χιλιάδων ιθαγενών στις Ινδίες, ΝΑ Ασία, Αυστραλία κλπ),
καθώς και τους αιμοσταγείς μαρξιστές ηγέτες τύπου Στάλιν, με κορυφαίο
παράδειγμα τον διαβόητο Πολ-Ποτ της Καμπότζης που οδήγησε στον θάνατο τον μισό
σχεδόν πληθυσμό της ίδιας του της χώρας.
Τέλος, ως Εθνοκοινοτισμός ορίζεται το εφαρμοσμένο στην πράξη και σύμφωνα με
τις αρχές του Πολιτικού Εθνικισμού Σύστημα Διακυβέρνησης της χώρας, η Ιδεολογία
και Βιοθεωρία των συνειδητών Πατριωτών που έχουν αποδεχθεί ως στόχο και σκοπό
ζωής το όραμα του Εθνικισμού και επιδιώκουν, αγωνιζόμενοι διαρκώς, να το πραγματώσουν.
«ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΛΕΤΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ»
ΚE.Μ.ΕΘ.Α.
