ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: H Kίρκη των διανοουμένων

Συνέντευξη του Τιερύ Βολτόν στην Ευγενία Μπαστιέ Le Figaro. 

Επιμέλεια: Ε.Δ. Νιάνιος.

[Ούτε η αυτοκτονία του βάρδου της κομμουνιστικής επανάστασης Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (1930) στο άνθος της ηλικίας του (37 ετών) στάθηκε ικανή να κλονίσει την πίστη των Δυτικών προοδευτικών διανοουμένων στο φωτεινό μέλλον του κομμουνισμού. Η παγερή σιωπή τους κάλυψε 100 εκ. θύματα σε Σοβιετική Ενωση, Κίνα και τις χώρες επιρροής τους. Σε 200.000 υπολογίζονται οι δολοφονηθέντες ιερείς στη Ρωσία. 65.000 τα πάσης φύσεως θύματα – 165 οι νεκροί ιερείς – στην Ελλάδα. Η προοδευτική διανόηση δεν βρήκε γι’ αυτά τα θύματα ούτε μια συγνώμη να εκφράσει.

Ο Τιερύ Βολτόν (γεν. 1951) είναι δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος και συγγραφέας είκοσι τουλάχιστο έργων με αντικείμενο τον κομμουνισμό, με κορυφαίο τη μοναδική στον κόσμο Παγκόσμια Ιστορία του Κομμουνισμού. Στη συνέντευξή του, που δόθηκε στην Ευγενία Μπαστιέ – με αφορμή την έκδοση του 3ου τόμου αυτού του έργου (1.171 σελίδες), με τίτλο: Οι Συνένοχοι.- στιγματίζει τη στάση των «προοδευτικών» διανοουμένων, γιατί όποιος ήθελε να μάθει την αλήθεια, γνώριζε…Ε.Δ.Ν.]

Ο ποιητής Λουί Αραγκόν (1897-1982) απευθύνει χαιρετισμό σε συνέδριο του ΚΚΓαλλίας. Είναι αυτός που έγραψε ένα εκτενές ποίημα εκθειάζοντας τις δολοφονίες 

και τα βασανιστήρια της Κα Γκε Μπε.

FIGAROVOX.- Στο βιβλίο σας Les Complices (Οι Συνένοχοι), τον τρίτο τόμο της Παγκόσμιας Ιστορίας του Κομμουνισμού, εξετάζετε την έλξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας στους δυτικούς στοχαστές. Από πού πηγάζει αυτή η γοητεία;

Thierry WOLTON – Οι στοχαστές και ο κομμουνισμός έγιναν για να συναντηθούν από τότε που ο Λένιν κατάλαβε ότι το προλεταριάτο δεν θα έσπαγε τις αλυσίδες εκμετάλλευσής του, όπως πίστευε ο Μαρξ, και ότι χρειαζόταν ένα κόμμα επαγγελματιών επαναστατών για να πάρει την εξουσία, όπως γράφει στο Τι να κάνουμε; το 1902. Αυτομάτως, η επανάσταση γινόταν θέμα φωτισμένων στοχαστών, επιφορτισμένων να φέρουν την ευτυχία στο λαό παρά τη θέλησή του. Το να είσαι στο κέντρο της εξουσίας, ως σύμβουλος ή ενεργός παράγων, είναι ένα παλιό όνειρο της ελίτ των στοχαστών από τον Πλάτωνα. Επιπλέον, ο ιστορικός ντετερμινισμός που χαρακτηρίζει τη μαρξιστική θεωρία, ο ταξικός αγώνας ως η κινητήρια δύναμη της ιστορίας και η αναπόφευκτη έλευση του κομμουνισμού, το υπέρτατο στάδιο της ανθρωπότητας, προσέφεραν στους διανοούμενους τον οδικό χάρτη που ονειρεύονταν. Με αυτόν βρίσκονται στην καρδιά της δράσης με την πυξίδα για να τους κατευθύνει. Eτσι και εδραιώθηκε ο κομμουνισμός, όλα τα εν λόγω καθεστώτα εξόντωσαν τους διανοούμενους που ήταν εκτός γραμμής, αλλά όσο επρόκειτο για το αίμα των άλλων κάπου, μακριά, για κείνους που υπέφεραν, οι περισσότεροι των συμπαθούντων δυτικών διανοουμένων συνέχισαν να πιστεύουν στο λαμπρό μέλλον.

Διαβάζοντάς σας, έχει κανείς την εντύπωση ότι η Γαλλία προσέφερε τους καλύτερους “συνένοχους”. Γιατί νομίζετε ότι “το όπιο των διανοουμένων” είχε τόσο μεγάλη επιρροή στη χώρα μας;

Ο όρος “όπιο των διανοουμένων” είναι του Ραιϊμόν Αρόν, ενός από τους σπάνιους διανοούμενούς μας που ξέφυγε  από την κομμουνιστική έλξη. Η ιδιαίτερη όρεξη των «στοχαστών» μας για αυτή την ιδεολογία οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Κατά βάση, να πούμε ότι η σχέση του γάλλου διανοούμενου με την εξουσία είναι μοναδική, στο φαινόμενο της Αυλής που καθιέρωσε  η βασιλεία, να είσαι το αυτί του πρίγκιπα ήταν πάντα ένα σημάδι αναγνώρισης. Στη Γαλλία, η εξουσία προσελκύει, μέχρι που τις πιο πολλές φορές τυφλώνει. Από την άλλη, η φιλοσοφία του Διαφωτισμού που ανέδειξε η Γαλλική Επανάσταση έδειξε πώς η σκέψη μπορούσε να προετοιμάσει τα μυαλά για πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, τις οποίες ο κομμουνισμός συστηματοποιεί ακριβώς με το κόμμα του Λένιν. Ο παράγοντας [γαλλική] επανάσταση διαδραματίζει επίσης το ρόλο του, όλος ο πολιτισμός μετά το 1789 έχει μεγεθύνει αυτή τη στιγμή, μόλις πρόσφατα συνειδητοποιήσαμε ότι η ιδεολογική οργάνωση μπορούσε να οδηγήσει στην Τρομοκρατία, όπως το 1793. Η λαϊκή έκφραση “δεν κάνουμε ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά” θεωρεί τις επαναστατικές υπερβολές ως απαραίτητες, άρα αποδεκτές. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστική επανάσταση, πρόκειται για μια από τις απάτες αυτής της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, η εξουσία δεν κερδίθηκε ποτέ μετά από μια λαϊκή εξέγερση: το πραξικόπημα του Λένιν τον Οκτώβριο του 1917, ο εμφύλιος πόλεμος που κέρδισε ο Μάο το 1949, ο εθνικός απελευθερωτικός πόλεμος με επικεφαλής τον Χο Τσι Μινχ στο Βιετνάμ είναι μερικά παραδείγματα. Ο όρος “κομμουνιστική επανάσταση” είναι ένα οξύμωρο που οι διανοούμενοί μας σεβάστηκαν.

Για τους «προοδευτικούς» αριστερούς η βία είναι μαμμή της ιστορίας. Ετσι και ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ (1905-1980) πίστευε ότι «οι επαναστάτες του 1793 δεν σκότωσαν πολλούς». Χρειάστηκε η επέμβαση του σοβιετικού στρατού (1956) στην Ουγγαρία για να συνέλθει από τις αυταπάτες του: «Ο σοσιαλισμός στο όνομα του οποίου οι σοβιετικοί στρατιώτες πυροβόλησαν του Ούγγρους πολίτες δεν τον αναγνωρίζω…είναι μια τρέλα»

 Αναφέρετε ιδιαίτερα την έννοια του “συνοδοιπόρου”. Τι σημαίνει ο όρος αυτός; Ποιοι ήταν οι πιο διάσημοι απ’ αυτούς;

Η έκφραση οφείλεται στον Τρότσκι, το 1922. Αναφέρεται στον διανοούμενο που είναι έτοιμος να συμπορευτεί με τους κομμουνιστές χωρίς ωστόσο να ενταχθεί στο κόμμα. “Για έναν συνοδοιπόρο, τίθεται πάντοτε το ερώτημα πόσο μακριά θα πάει”, δήλωσε ο Τρότσκι, ένας ιδεολόγος του κομμουνισμού μεταξύ των ιδεολόγων. Ο όρος μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες: papοucki στα ρωσικά, fellow traveller στα αγγλικά, Mitlaufer στα γερμανικά, compano di strada στα ιταλικά, κλπ. Σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου υπήρξαν συνοδοιπόροι: Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω στη Μεγάλη Βρετανία, Ντάσιελ Χάμετ στις Ηνωμένες Πολιτείες, Μπέρτολτ Μπρεχτ στη Γερμανία, Aλμπέρτο Moράβια στην Ιταλία κ.ο.κ. Εν συντομία, αυτοί που πήραν ξεκάθαρη θέση.

Τι διαφορές βλέπετε ανάμεσα στον “συνοδοιπόρο” και τον “χρήσιμο ηλίθιο” για τον οποίο μιλάτε επίσης;

Ο Λένιν εννοούσε με αυτόν τον όρο τον πολιτικό, τον επιχειρηματία που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προωθήσει αυτή ή την άλλη πλευρά του κομμουνισμού, από υπερηφάνεια (για να προσελκύσει το ενδιαφέρον), από άγνοια, από απληστία, εν συντομία χρησιμοποιώντας όλα τα κίνητρα του ανθρώπου. Ο πιο γνωστός από τους “χρήσιμους ηλίθιους” είναι ο πρώην Γάλλος Πρωθυπουργός κατά την Τρίτη Δημοκρατία Eντουάρντ Εριό, που προσκλήθηκε στην Ουκρανία στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ενώ ο λιμός, τον οποίο συντόνιζε ο Στάλιν για να εξαφανίσει τους δύστροπους αγρότες, ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Αρνήθηκε την πραγματικότητα, δηλαδή μερικά εκατομμύρια νεκρούς. Πιο κοντά χρονολογικά, ο Φρανσουά Mιτεράν έκανε τα ίδια για λογαριασμό του Mάο. Δεκτός από τον Μεγάλο Τιμονιέρη, καθώς ο λιμός αποδεκάτιζε τη χώρα λόγω του Μεγάλου άλματος προς τα μπρός, αμφισβήτησε την έκταση, βασιζόμενος στα λεγόμενα του Μάο. Τότε, 30 έως 50 εκ. Κινέζοι έχασαν τη ζωή τους. Δεν υπολογίζουμε τους καπιταλιστές επιχειρηματίες που βοήθησαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα να επιβιώσουν με πιστώσεις ή με την παράδοση υλικού, τεχνολογίας μέχρι και τη χρήση των κρατούμενων εργαζομένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλο αυτό το παρελθόν είναι οδυνηρό για τη συνείδησή μας, γι ‘αυτό και είναι δελεαστικό να το ξεχάσουμε, ακόμα και να το κρύψουμε.

Κάποιοι, όπως ο Ζιντ και η Επιστροφή του από την ΕΣΣΔ, ομολογούν το mea culpa τους, αλλά άλλοι όπως ο Σαρτρ ή ο Αραγκόν θα επιμείνουν στο σφάλμα. Ποιες είναι οι πηγές αυτής της “εθελοντικής τύφλωσης”;

Η διάσημη φράση του Σαρτρ: “Δεν πρέπει να απελπίζουμε την εργατική τάξη”, ίσως εξηγεί αυτή την τύφλωση. Τόσο ελπίζανε στον κομμουνισμό που μπροστά του η  πραγματικότητα δεν είχε καμιά σημασία. Για πολλούς ήταν καλύτερο να πιστεύουν παρά να βλέπουν, έτσι και αυτοί τυφλώθηκαν επειδή η αλήθεια για τον κομμουνισμό έγινε γνωστή από τους πρώτους μήνες, οι μαρτυρίες δεν σταμάτησαν ποτέ να συσσωρεύονται: όποιος ήθελε να μάθει μπορούσε να μάθει.

 Και αυτό κάνει αυτήν την τύφλωση ένοχη, τόσο, όσο και αν σοκάρει, όσο την τύφλωση όσων γνώριζαν για το Ολοκαύτωμα πριν από την ανακάλυψη των στρατοπέδων εξολόθρευσης το 1945, αλλά σιώπησαν για κρατικούς λόγους, σε ένα πλαίσιο παγκόσμιου πολέμου. Η αδιαφορία, και το χειρότερο, τα ψέματα που κάλυψαν την κομμουνιστική πραγματικότητα, δεν έτυχαν μάλιστα μιας παρόμοιας συγνώμης. Έτσι, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι εξαφανίστηκαν σε αυτά τα καθεστώτα που η εξύμνηση των στοχαστών παρουσίασε ως ΤΟ πρότυπο για την ανθρωπότητα. Η ενοχή είναι τεράστια που κάνει αυτό το παρελθόν τόσο οδυνηρό για την παγκόσμια συνείδηση. Μερικοί, ωστόσο, είναι πιο ένοχοι από άλλους. Ενας Αραγκόν, κομμουνιστής apparatchik μέχρι τις τελευταίες του μέρες, είναι εκατό φορές πιο κατακριτέος από έναν Σαρτρ που αμφιταλαντεύεται για την ιδεολογία.

«Σκοτώστε σύντροφοι μπάτσοι», γράφει ο Αραγκόν σε ένα ποίημα. “Οι επαναστάτες του 1793 δεν δολοφόνησαν αρκετούς”, γράφει ο Σαρτρ. Πίσω από τη γοητεία του κομμουνισμού, δεν υπάρχει η γοητεία της βίας στον στοχαστή με τα καθαρά χέρια;

Στην προμετωπίδα ενός από τα κεφάλαιά μου, παραθέτω αυτή την πρόταση του Καμύ: «Κάθε ψεύτικη ιδέα τελειώνει στο αίμα αλλά πρόκειται πάντα για το αίμα των άλλων». Ο κομμουνισμός ήταν μια εσφαλμένη αντίληψη, εκατόλιτρα αίματος χύθηκαν στο όνομά του, αλλά τι σημασία έχει… Ο διανοούμενος, γενικά, δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα, ειδικά αν δεν το αφορά άμεσα. Αυτή η αδιαφορία, και μάλιστα  αυτή η αγάπη για το αίμα των άλλων, έχει βαθιά κίνητρα, μία από τις πηγές των οποίων είναι μάλλον το αυτο-μίσος που βιώνεται ως επωφελούμενοι ενός κόσμου που απεχθάνονται. Η αποδοχή του κομμουνισμού ήταν ακόμα πιο δυνατή όσο βαθύτερη ήταν η απόρριψη του καπιταλισμού, ένα σύστημα που θεωρήθηκε ως η εκμετάλλευση της πλειοψηφίας, ο πλουτισμός μιας μειονότητας και η αιτία του πολέμου (του 1914-1918) που είχε μόλις συντρίψει τον κόσμο. Το βάρος ήταν τέτοιο ώστε η απαλλαγή από αυτό ισοδυναμούσε με απελευθέρωση για την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο κόστος, αφού ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα. Η βία γίνεται αναγκαιότητα για την απαλλαγή από αυτόν τον κόσμο. Η αλληλουχία καπιταλισμός – μίσος – ισότητα – επανάσταση – βία προμήνυε την επερχόμενη αδιαφορία. Οι διανοούμενοι ήταν ικανοποιημένοι απ’ αυτή την εξέλιξη όσο δεν ήταν θύματά της.

Μετά τη σταλινολατρία ήρθε η βασιλεία της “μαολατρίας”, την οποία ονομάζετε “παιδική αρρώστια του αριστερισμού”. Πώς η γοητεία για το κινεζικό καθεστώς διαφέρει από αυτή του σοβιετικού καθεστώτος; Η τύφλωση ήταν ακόμα χειρότερη; 

Ο Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) ήταν ιδιαίτερα καυστικός: «Οι προοδευτικοί διανοούμενοι είναι οι πλέκτριες της διαλεκτικής. Κάθε φορά που πέφτει ένα κεφάλι, ξαναφτιάχνουν τις ξηλωμένες από τα γεγονότα θηλιές των σκέψεών τους». Και είχε διαβάσει καλά την Ιστορία: «Οι κάλπικες ιδέες πληρώνονται με το αίμα των άλλων». 

 Το να είσαι μαοϊκός είναι και πιο σοβαρό και λιγότερο σοβαρό από το να είσαι σταλινικός. Πιο σοβαρό, επειδή συμβαίνει μετά, όταν μπορούσαμε να γνωρίζουμε τα πάντα για τις καταστροφές που προκάλεσε η τύφλωση για τον Στάλιν. Ακόμη πιο σοβαρό, επειδή ο Μάο είναι υπεύθυνος για πολλούς περισσότερους θανάτους από τον Στάλιν. Επομένως, η συνενοχή είναι ηθικά σοβαρότερη. Ταυτόχρονα, η τύφλωση διήρκεσε λιγότερο και κάποιες δυτικοί μαοϊστές μετανόησαν. Λιγότερο σοβαρό επίσης επειδή ο μαοϊσμός πήρε στη Δύση μια φολκλορική μορφή που του έδινε μια γελοία πτυχή: να βλέπεις διανοούμενους να κραδαίνουν το Μικρό κόκκινο βιβλίο συλλαβίζοντας  τα συνθήματα του Μεγάλου Τιμονιέρη, δύσκολα τους παίρνεις στα σοβαρά. Ο μαοϊσμός έδειξε έντονα πόσο η ιδεολογική τύφλωση αποβλακώνει, και αυτό ήταν χρήσιμο μπορώ να πω. Τώρα, το ότι ο Μάο έχει το κύρος ενός ηγέτη, όταν ο Στάλιν αποκαθηλώθηκε, η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στο κινεζικό καθεστώς, το οποίο είναι η κληρονομιά του. Το ότι όλα τα τραπεζογραμμάτια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας φέρουν ακόμα την εικόνα του Μεγάλου Τιμονιέρη είναι τόσο σκανδαλώδες, όσο αν είχαν βάλει τον Φύρερ στα μεταπολεμικά γερμανικά μάρκα.

[...]

Μιλάτε για “κομμουνιστικό αρνητισμό”. Πώς εξηγείτε τη διαφορετική  μνημιακή μεταχείριση του ναζιστικού και του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού;

Ο κομμουνισμός αποτελούσε μια μεγάλη ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη με συνθήματα από τη χριστιανική διαδικασία. Αυτό εξηγεί εν μέρει την επιτυχία του: στο μήνυμα του Χριστού «οι έσχατου θα είναι πρώτοι» στον παράδεισο, η ιδεολογία έβαλε την ιδέα ότι οι προλετάριοι (οι φτωχότεροι) θα κυβερνήσουν τον κόσμο για να φέρουν την ισότητα για όλους. Η αποτυχία άλλωστε είναι ακόμα πιο σοβαρή. Ο θάνατος του κομμουνισμού ισοδυναμεί για κάποιους με το θάνατο του Θεού για τους πιστούς: απαράδεκτος, αδιανόητος. Ο κομμουνισμός δεν έχει βγει ακόμα από αυτή τη φάση του πένθους, εξ ου και ο αρνητισμός για τον οποίο μιλάω: αρνούνται την πραγματικότητα αυτού που υπήρξε για να υποφέρουν για τις ελπίδες που προκάλεσε. Αναγνωρίζεται πλέον σήμερα ότι αυτά τα καθεστώτα προκάλεσαν εκατομμύρια νεκρούς. Πρόκειται για πρόοδο. Παρ' όλα αυτά, το να είσαι αντι-κομμουνιστής είναι μειωτικό, όταν θα έπρεπε να είναι προφανές.

Ανεπηρέαστος από τον Διαφωτισμό, ο Τζωρτζ Οργουελ (1903 – 1950), 

συγγραφέας του συγκλονιστικού "1984", μπόρεσε να διακρίνει τον ολοκληρωτισμό που κρύβει η Αριστερά.

Ο διανοούμενος που είχε αδυναμίες εναντίον του φασισμού παραμένει ένοχος για πάντα, όταν συγχωρείται σύντομα αυτός που λάτρεψε τον σταλινισμό ή τον μαοϊσμό ή τον πολ-ποτισμό (Καμπότζη των ερυθρών Χμερ). Και αυτό επίσης συνιστά κομμουνιστικό αρνητισμό. Δεν πρόκειται να στήσουμε δίκες, αλλά να δούμε την ιστορική πραγματικότητα κατά πρόσωπο.

Επιπλέον, η συνενοχή με τον κομμουνισμό ήταν τέτοια, πήρε τέτοιο εύρος – από  μαχητές των Κ.Κ. σε όλο τον κόσμο μέχρι διανοούμενους, από πολιτικούς ηγέτες  δημοκρατιών έως επιχειρηματίες – ώστε υπάρχει σιωπηρή συναίνεση για να ξεχάσουμε αυτήν τη σκοτεινή πλευρά της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος δεν αγαπά να αισθάνεται ένοχος, και το προσπερνά. Αυτό μπορεί να είναι μόνο παροδικό. Η διάσταση του κομμουνιστικού δράματος καθιστά αδύνατη την όποια αγνόησή του. Στοιχηματίζω ότι ο αναστοχασμός γι’ αυτή την εποχή θα αυξηθεί ώστε η ιστορία τελικά να ολοκληρωθεί. Θα χρειαστεί σίγουρα γι’ αυτό να εξαφανιστούν όλοι οι μάρτυρες (πρωταγωνιστές ή απλοί θεατές) αυτής της εποχής. Και μαζί τους αυτός ο διάχυτος αρνητισμός που χρησιμεύει ως εγγύηση κατά της εμφάνισης της ένοχης συνείδησης. Είναι προφανές ότι η εμπεριστατωμένη μελέτη αυτής της περιόδου είναι απαραίτητη για την κατανόηση του σημερινού μας κόσμου, της κληρονομιάς ολόκληρου του κομμουνιστικού 20ου αιώνα.

Οι ιστορικοί συνήθως προσπερνούν το αίμα και τα βασανιστήρια των χριστιανών κατά τις «προοδευτικές» επαναστάσεις. Ο Αγιος Λουκάς, επίσκοπος Κριμαίας (1877-1961), είναι από τους λίγους ιερωμένους που επέζησαν από τις εκτελέσεις, τα γκούλαγκ και τα φρενοκομεία του σοβιετικού καθεστώτος, στα οποία μαρτύρησαν δεκάδες χιλιάδες ιερωμένοι κάθε βαθμού αλλά και απλοί πιστοί.

«Το τέλος του μαρξιστικού-λενινιστικού μεσσιανισμού έχει απελευθερώσει έναν χώρο ουτοπίας τον οποίο κάλυψε η τζιχάντ», γράφετε στον επίλογό σας. Πώς συνδέετε την κομμουνιστική ιδεολογία και το ριζοσπαστικό Ισλάμ;

Ο Αγγλος φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ παρατήρησε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1920 μια ομοιότητα μεταξύ κομμουνισμού και ισλαμισμού, προπαντός την ίδια επιθυμία αλλαγής του κόσμου. Ας μην ξεχνάμε ότι η κομμουνιστική προπαγάνδα, έντονη στον 20ό αιώνα, ανέπτυξε αντιδυτικά θέματα στο όνομα της πάλης ενάντια στo βδέλυγμα του καπιταλισμού και κατά του ιμπεριαλισμού. Αυτό έχει διαμορφώσει συνειδήσεις, ακόμα και των μουσουλμανικών χωρών που επηρεάζονταν από την ΕΣΣΔ, σύμμαχό τους ενάντια στον κύριο εχθρό, το Ισραήλ.

Ο Μπέρναρντ Ράσελ (1872-1970) είχε επισημάνει τις εκλεκτικές συγγένειες κομμουνισμού και ισλάμ. Αυτές οι σχέσεις αναβιώνουν σήμερα με την πλήρη στήριξε των αριστερών κομμάτων στη εισβολή μουσουλμάνων και ισλαμιστών στην Ευρώπη.

 Η καθιέρωση από τον κομμουνισμό της άρνησης της ελευθερίας του ατόμου, τη σκέψης, της μετακίνησης, του επιχειρείν κλπ., βρίσκεται στο λόγο των Ισλαμιστών ως πειρασμοί του Σατανά. Ως ολοκληρωτική ιδεολογία, ο κομμουνισμός προσπάθησε να εξατομικεύσει τους ανθρώπους, αποσπώντας τους από τις κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές ακόμα και οικογενειακές τους ρίζες, προκειμένου να τους υποτάξει και να τους ελέγξει καλύτερα. Ο ισλαμισμός, από την πλευρά του, προτείνει κριτήρια αναφοράς και κώδικες σε άτομα που έχουν ήδη ξεριζωθεί υπό την πίεση της παγκοσμιοποίησης, της οποίας τα αποτελέσματα τείνουν να αποδομούν τις παραδοσιακές κοινωνίες. Η προσέγγιση είναι διαφορετική, αλλά το αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο: και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για την ένωση μεμονωμένων ανθρώπων χάρη στα συναισθήματα της ταυτότητας – της σοσιαλιστικής κοινότητας, της κοινότητας των πιστών – της απόκτησης νοήματος στις συλλογικότητές τους χάρις σε ένα απόλυτο και αποκλειστικό μύθο, το κόμμα για τους κομμουνιστές, την umma για τους ισλαμιστές, έναν όρο που ορίζει τόσο την κοινότητα των πιστών όσο και το έθνος. Τέλος, βρίσκουμε στον ισλαμισμό χαρακτηριστικά του κομμουνισμού: την αντινεωτερικότητα του λόγου, καθολική εξήγηση του κόσμου και της πορείας του, ριζική αντίθεση καλού και κακού – πιστών / ασεβών αντί εκμεταλλευόμενων / εκμεταλλευτών – , τη βούληση διαμόρφωσης των ανθρώπων και το πνεύμα της πλανητικής κατάκτησης. Επομένως, είναι δυνατή η υποκατάσταση.

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Πηγή:https://www.lefigaro.fr/vox/histoire/2017/09/22/31005-20170922ARTFIG00274-thierry-wolton-8216revolution-communiste-est-un-oxymore-que-nos-intellectuels-ont-venere.php

http://www.anixneuseis.gr/%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-h-k%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD/?fbclid=IwAR0GKU-ZsXRg1pJ0IvZIf0RYTW_AqFscUnnSEterYaaVrwSGqxrpkD2Olzw

Αλώθηκε η Εκκλησία;

Εμωράνθη το άλας;

"Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες. Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς".

Και δεύτερο κρούσμα, μέσα σε λίγες μέρες, από τον Δεσπότη Σύρου αυτήν την φορά, που προπαγανδίζει ανοιχτά υπέρ των λαθροεισβολέων και κατηγορεί όσους διαφωνούν ότι δεν είναι καλοί χριστιανοί! Το θέμα προβάλλεται από συστημική «ειδησεογραφική» ιστοσελίδα με τον προκλητικό τίτλο: «Ράπισμα» Μητροπολίτη Σύρου κατά χριστιανών: Είμαστε όλοι μετανάστες – Και ο Ιησούς ήταν!

Την ίδια αιρετική προσέγγιση προωθεί εδώ και καιρό ο Δεσπότης Βόλου και αρκετοί ακόμη μεγαλόσχημοι εκκλησιαστικοί παράγοντες με αποτέλεσμα να προκύπτει το σοβαρότατο ερώτημα: Έχει αλωθεί η Εκκλησία; Γιατί δεν ομιλούν οι άξιοι Ιεράρχες που γνωρίζουμε ότι υπάρχουν; Τι κάνουν τα χριστιανικά σωματεία και οργανώσεις ανά την Ελλάδα; Γιατί σιωπούν;

Δημοσιεύουμε την τεκμηριωμένη απάντηση ενός απλού Συνέλληνα, του Εκδότη Δημήτρη Σωτηρόπουλου, στον Δεσπότη Σύρου:

Παράνομη μετανάστευση: 

Απάντηση στον Μητροπολίτη Σύρου

Ο τίτλος του άρθρου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κανένα «ράπισμα» σε Χριστιανούς δεν δίνει ο Μητροπολίτης Σύρου με όσα γράφει, απλά φροντίζει να δώσει κι εκείνος τα...διαπιστευτήριά του στους «προοδευτικούς» (=σκοταδιστικούς) κύκλους, όπως άλλοι συνεπίσκοποί του. Μερικές παρατηρήσεις λοιπόν:

Άλλο πράγμα είναι η φιλανθρωπία και ο ανθρωπισμός κι άλλο η ωμή πραγματικότητα και ο ρεαλισμός. Εντάξει, να δώσουμε και φαγητό και στέγη προσωρινά, ακόμα και σε όσους έρχονται παράνομα (δηλαδή όλους). Ας το παραβλέψουμε αυτό, χάριν του Χριστιανισμού («επείνασα και δώκατέ μοι φαγείν») και του ανθρωπισμού («δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι»).

Μπορεί ο Σεβασμιώτατος να απαντήσει σε μερικά απλά ερωτήματα σχετικά με το θέμα, όπως:

- Για πόσο θα συνεχιστεί αυτό; Ή αλλιώς, πόσους παράνομους μετανάστες χωρά η Ελλάδα;

- Μετά την παροχή στέγη και φαγητού, τι θα γίνει; Δεν πρέπει όλοι αυτοί κάπου να δουλέψουν; Να βγάλουν τίμια το ψωμί τους;

- Έχουν σκοπό να το κάνουν; Ή ήρθαν για να κάθονται και να εισπράττουν επιδόματα, όπως κάνουν σε άλλες, πιο πλούσιες χώρες (Γερμανία, Σουηδία κλπ);

- Αν υποθέσουμε ότι είναι όλοι τίμιοι και εργατικοί, πού θα δουλέψουν; Υπάρχουν δουλειές στην Ελλάδα; Σε μια χώρα με πραγματική ανεργία κοντά στο 30% κι άλλο τόσο ποσοστό κακοπληρωμένων/σκληρά εργαζομένων, πόσοι ακόμα μπορούν να εργαστούν;

Όταν μάλιστα οι ντόπιοι μεταναστεύουν νόμιμα διαρκώς στο εξωτερικό, πώς θα αντικατασταθούν από τους παράνομους μετανάστες; Θα δημιουργηθούν ξαφνικά εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας;

- Αν υποθέσουμε ότι το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος είναι υποχρεωμένο (!) να τους δίνει επιδόματα και δωρεάν παροχές, μέχρι πότε μπορεί να το κάνει και για πόσους;

- Ίσως το σημαντικότερο: Η θρησκεία τους, το Ισλάμ, μπορεί να συνυπάρξει με τον Χριστιανισμό, άλλες θρησκείες ή τους μη θρησκευόμενους; Διότι η εμπειρία από άλλες χώρες που τους έχουν δεχτεί εδώ και δεκαετίες, μόνο θετική δεν είναι.

- Με απλά λόγια: Μπορούν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία ομαλά και να ζήσουμε αρμονικά όλοι μαζί;

Ας μας απαντήσει ο Μητροπολίτης Σύρου και όσοι θέτουν ως πρόσταγμα έναν νεφελώδη ανθρωπισμό στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης. Ναι, συμφωνούμε απολύτως ως Χριστιανοί και ως άνθρωποι να προσφέρουμε βοήθεια, ακόμα και σε όσους εισέρχονται παράνομα και με πλαστά έγγραφα στη χώρα. Μετά, όμως, τι θα κάνουμε;

Αυτό το «μετά» είναι που μας ενδιαφέρει. Όλα τα υπόλοιπα, είναι φτηνός λαϊκισμός που όταν δεν γίνεται για ιδιοτελείς και ύποπτους σκοπούς (βλέπε μπίζνα δισεκατομμυρίων ΜΚΟ) τότε απλά αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα που δεν λύνονται ούτε με κροκοδείλια δάκρυα ούτε με γενικόλογα ευχολόγια.

ΔΕΕ  4-1-2020

Να αποσχηματισθεί άμεσα και να αποβληθεί από την Εκκλησία, ο ακραίος εθνομηδενιστής Δεσπότης Αλεξανδρούπολης

Ένα απίστευτο κήρυγμα που ακόμη και φανατικοί νεοταξίτες και διεθνιστές δεν θα τολμούσαν να υποστηρίξουν δημοσίως, εκφώνησε την Κυριακή 29/12/2019 από άμβωνος ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, το οποίο μάλιστα φρόντισε να το διαφημίσει με μορφή κειμένου μέσω Διαδικτύου.

Σε ένα παραλήρημα εθνομηδενισμού, ανθελληνισμού και υστερικού ενδοτισμού, σε μια ιδιαίτερα εθνικά ευαίσθητη περιοχή όπως είναι ο Έβρος, υποστηρίζει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι οι λαθροεισβολείς πρέπει να είναι καλοδεχούμενοι και θα πρέπει να τους αγκαλιάσουμε διότι «το μεταναστευτικό γεγονός» έχει δίκαιες αιτίες και μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα διότι «θά μεγαλώσουν οἱ πόλεις μας, θὰ κατοικηθοῦν τὰ ἔρημα χωριά μας καὶ θὰ γεμίσουν παιδικὲς φωνὲς οἱ χορταριασμένες αὐλὲς τῶν σχολείων μας. Στὴ βόρεια Ἑλλάδα οἱ βαλκανικοὶ λαοὶ θὰ βγοῦν στὴν «Ἄσπρη θαλασσα» ἐκπληρώνοντας ἔτσι εἰρηνικὰ τὸν παλαιό τους πόθο»!

Ακολουθεί αυτούσιο ένα μεγάλο τμήμα του κειμένου:

«…Τὸ βλέπουμε ὅλοι, ὅτι ἡ ὁμοιογένεια τῆς Πατρίδος μας χάνεται μὲ τοὺς χιλιάδες ἀλλοεθνεῖς ποὺ ἔρχονται καὶ θὰ μείνουν ἐδῶ. Σᾶς ὁμιλῶ γιὰ τὸ μεταναστευτικὸ γεγονός, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτραπεῖ, εἶναι παγκόσμιο. Ἔχει δίκαιες αἰτίες καὶ μπορεῖ (ἂν ἀξιοποιηθεῖ σωστά) νὰ φέρει καλὰ ἀποτελέσματα. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ θὰ μείνουν καὶ θὰ ριζώσουν ἐδῶ, τὰ παιδιά τους θὰ νιώθουν τὴν γῆ μας Πατρίδα τους (ὅπως ριζώσαμε κι ἐμεῖς σὲ τόσες ἄλλες Πατρίδες τῆς γῆς). Θὰ τοὺς ἀγκαλιάσουμε, ὅπως ἀγκαλιάσαμε τοὺς ὁμογενεῖς ἀπὸ τὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση, τοὺς ἀλβανοὺς καὶ τόσους ἄλλους. Θὰ πάρουν γιὰ νύμφες καὶ γαμπρούς, τὰ παιδιά μας• θὰ μᾶς κάνουν ὑπερήφανους ὅταν φέρουν ἔπαθλα καὶ πρωτειὲς (ὅπως ὁ Ἀντετοκούμπο), θὰ ἐργάζονται καὶ μὲ τὶς εἰσφορές τους στὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα μας θὰ ἐξασφαλίζονται οἱ δικές μας συντάξεις.

Θά μεγαλώσουν οἱ πόλεις μας, θὰ κατοικηθοῦν τὰ ἔρημα χωριά μας καὶ θὰ γεμίσουν παιδικὲς φωνὲς οἱ χορταριασμένες αὐλὲς τῶν σχολείων μας. Στὴ βόρεια Ἑλλάδα οἱ βαλκανικοὶ λαοὶ θὰ βγοῦν στὴν «Ἄσπρη θαλασσα» ἐκπληρώνοντας ἔτσι εἰρηνικὰ τὸν παλαιό τους πόθο. Ἡ κατάργηση τῶν συνόρων (ὡς εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο) καὶ τὸ ἑλληνικὸ ὄνειρο (ὁ χαλαρὸς τρόπος τῆς ζωῆς μας) θὰ βοηθήσει στὴν γρήγορη ὁλοκλήρωση τῆς ὑφισταμένης πιὰ παγκοσμιοποίησης στὴν περιοχή μας. Μικρὰ καὶ μεγάλα νησιὰ τοῦ Αἰγαίου θὰ πλημμυρίσουν ἀπὸ γειτονικοὺς μέχρι ἀπώτατους τουρίστες ποὺ θὰ ἀπολαμβάνουν τὸ εὔκρατο κλῖμα μας στηρίζοντας, βεβαίως, τὶς τοπικὲς οἰκονομίες. Στὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα, ἡ ἐγκαταλελειμμένη σήμερα χέρσα γῆ, θὰ καλλιεργεῖται ἀπὸ νιόφερτους γεωργοὺς ποὺ θὰ ἀξιοποιοῦν τὰ εὔφορα χώματά μας καὶ ζῶα, βοοειδὴ καὶ αἰγοπρόβατα, θὰ καταναλώνουν τὸ θαλερὸ χορτάρι τῆς ὑπαίθρου μας ποὺ σήμερα τὸ καίει ἀνεκμετάλλευτο ὁ ἥλιος.

Αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ στὴν ἀνθρωπογεωγραφία τῆς Πατρίδος μας, φυσικὸ εἶναι, νὰ φέρει ἀλλαγὴ καὶ στὴν πολιτισμικὴ εἰκόνα της. Τὰ μαθήματα στὰ σχολεῖα (κυρίως τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν), οἱ ἐθνικὲς γιορτὲς καὶ παρελάσεις, οἱ ἐθνικὲς ἀργίες καὶ τὰ σύμβολα, τὰ συνταγματικῶς κατοχυρωμένα, τὰ ἐργασιακῶς δεδομένα καὶ τὰ δημοσιονομικῶς κεκτημένα θὰ τροποποιηθοῦν, ἀπὸ πολὺ μέχρι καὶ ἄρδην. Αὐτὲς οἱ ἀλλαγὲς θὰ εἰσχωροῦν ἀργά, διάσπαρτα, ἀλλὰ μὲ σταθερὴ ροὴ μέσα σὲ κάθε κοινωνικὴ διαστρωμάτωση τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς μας, γι’ αὐτὸ καὶ θὰ «χωνεύονται» εὔκολα. Θὰ γίνονται ἀβίαστα ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλους μας, ὡς κατανοητὲς καὶ φυσιολογικές…».

Δυστυχώς ο κατήφορος δεν έχει σταματημό. Γεμίσαμε Εφιάλτες, Πηλιογούσηδες και Νενέκους που συναγωνίζονται ποιος θα ξεπουλήσει τα περισσότερα από αυτά που διαφύλαξαν οι πρόγονοί μας με αγώνες και αίμα. Αντί να υπερασπίζονται «Θερμοπύλες», ανοίγουν «Κερκόπορτες», επιβεβαιώνοντας έτσι την λαϊκή ρήση «τα κάστρα πέφτουν από μέσα».

Απαιτούμε από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, πριν το θέμα λάβει διαστάσεις, να αποβάλει άμεσα αυτό το προκλητικό άτομο από τους κόλπους της, πριν μολύνει με τις αρρωστημένες του ιδεοληψίες τους ευσεβείς Χριστιανούς και Έλληνες Πατριώτες.

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης 3-1-2020

Ένας αγώνας ζωής ή θανάτου του Ελληνισμού...

Παρεπόμενο του ιδεολογικού παρασιτισμού της χώρας είναι η απώθηση της μακράς εθνικής συλλογικής μνήμης και η, συνακόλουθη, απουσία στέρεων κριτηρίων στην προσέγγιση της οικείας πραγματικότητας. Το κενό συμπληρώνεται με την πρόσληψη εξωγενών εργαλειακών θεωρήσεων που μοιραία οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες αυτοδιαψεύσεις. Αυτό αποτυπώνεται κατ’ εξοχήν στις σχέσεις μας με τη Τουρκία, οι οποίες βρίσκονται για ακόμη μια φορά σε τροχιά ευθείας σύγκρουσης. Τα διάφορα εισαγόμενα ιδεολογικά σχήματα οικονομικο-πολιτικής και πολιτισμικής προσέγγισης με την γείτονα, που προβλήθηκαν και επιβλήθηκαν κατά κόρον στο παρελθόν αποτελώντας την πυξίδα των εγχώριων ελίτ, αποδείχθηκαν αυτοκαταστροφικές πλάνες. Κι αυτό διότι επιμένουν να αγνοούν τις βαθύτερες αιτίες του φαινομένου, προτιμώντας ουτοπικές προβολές του «τέλους της ιστορίας», που προσδίδουν την ανακουφιστική αίσθηση της διαιώνισης των κοινωνικών και οικονομικών προνομίων των φορέων τους.

Γράφει ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ (Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου & Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου. Εργάζεται ως Πολιτικός Αναλυτής )

Η ελληνοτουρκική διένεξη δεν είναι μια συγκυριακή συνθήκη, ούτε απότοκο εσωτερικών φαντασιακών φανατισμών, που μπορούν να απαλειφθούν με την εξάλειψη των αφορμών της. Πρόκειται για μια σταθερά επαναλαμβανόμενη εκδήλωση της μακροϊστορικής αντιπαράθεσης του ελλαδικού κορμού με την μικρασιατική υποήπειρο, που εμπεριέχει διαστήματα επιφανειακής νηνεμίας ή χαμηλής / λανθάνουσας αντιπαλότητας, ιδιαίτερα όταν και στις δυο πλευρές του Αιγαίου κυριαρχεί μια ενιαία εσωτερική ή εξωτερική εξουσία.

Ως εκ τούτου, το αβυσσαλέο βάθος της ανιχνεύεται όχι μόνον την επαύριον του Ματζικέρτ, αλλά πολύ παλαιότερα, όπως, τουλάχιστον, καταδεικνύουν οι περσικές εκστρατείες, η αντεπίθεση του Αλεξάνδρου και τα αλλεπάλληλα «αιρετικά» κύματα που απείλησαν την ενότητα και την φυσιογνωμία του Βυζαντίου, ως εύθραυστη αλλά και υπεργόνιμη σύζευξη του ανατολικού μυστικισμού με την ελληνικό σκέψη, που γέννησαν την Ορθοδοξία.

Κύματα τα οποία, τελικώς, υπό κεντροασιατική οθωμανική ηγεσία και το λάβαρο του Ισλάμ πέτυχαν όχι μόνον την ανατροπή της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας αλλά και τον σφετερισμό της, υποβιβάζοντας σε υπηκόους δεύτερης κατηγορίας όσους παρέμειναν πιστοί στις χριστιανικές αρχές και στην μνήμη της απωλεσθείσας ηγεμονίας τους.

Μια ήττα που επήλθε σχεδόν μοιραία, καθόσον η εναλλακτική δυτική στροφή σωτηρίας προς την «λατινικήν καλύπτραν» είχε αποκλεισθεί λόγω της αρπακτικής διάθεσης του αναδυόμενου νέου ευρωπαϊκού, αποικιοκρατικού, κόσμου, και του εύλογου φόβου του ελληνισμού για την ταχεία και απόλυτη αλλοτρίωσή του.

Η διαρκής ελληνική επανάσταση, από τον 18ο αιώνα μέχρι το 1922, ως Μεγάλη Ιδέα, επανέφερε τον ελληνισμό ως αυτόνομο διεθνή δρώντα και, συνάμα, το αρχέγονο σχίσμα στις δυο πλευρές του Αιγαίου, το οποίο θα μπορούσε να κλείσει μόνον εάν πετύχαινε η μικρασιατική εκστρατεία. Τόσο, όμως, η δεδομένη διεθνής συγκυρία, όσο και η αναμενόμενη συμμαχία που συγκρότησε η τουρκική ελίτ με τις μάζες στις εχθρικές για τον παλαιοελλαδικό στρατό αχανείς εκτάσεις της Ανατολίας, δεν επέτρεψαν την συγκρότηση ενός νέου αυτοκρατορικού χώρου με ελληνική ταυτότητα.

Εν συνεχεία, η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση επιβραδύνθηκε για μερικές δεκαετίες λόγω των αναταράξεων που έφερνε και στις δύο χώρες η εμπέδωση των νέων εσωτερικών πραγματικοτήτων, ο παγκόσμιος πόλεμος και η μετέπειτα ένταξη στον ίδιο στρατιωτικό συνασπισμό. Πολύ σύντομα, ωστόσο, με αφορμή την Κύπρο, θα εκδηλωθεί μια νέα μακρά συγκρουσιακή φάση, με τον ελληνισμό αμυνόμενο απέναντι στις σταθερά διευρυνόμενες τουρκικές διεκδικήσεις.

Η πίεση εξ ανατολών θα καταλήξει στη συγκρότηση ενός διακριτού και ισχυρού στην επιρροή του ρεύματος ελληνικού ενδοτισμού, αδέξια κεκαλυμμένου υπό την αύρα είτε του αριστερού διεθνισμού είτε του φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού. Οι στόχοι αυτής της τάσης δεν θα επιτευχθούν λόγω της ενστικτώδους αντίδρασης του εθνικού σώματος σε Ελλάδα και Κύπρο, που εξακολουθεί να φέρει, έστω και ως μακριά ανάμνηση, ριζωμένες τις αντιοθωμανικές μνήμες.

Ο θρίαμβος των Ανατολιτών και η επιστροφή του οθωμανισμού

Η αυγή του 21ου αιώνα θα φέρει την οριστική νίκη των μαζών της Ανατολίας, που στο μεσοδιάστημα της ύπαρξης της τουρκικής δημοκρατίας θα σημειώσουν ραγδαία δημογραφική αύξηση. Στην ουσία έλαβε χώρα μια πραγματική «ειρηνική» επανάσταση, και όχι μια απλή πολιτική μεταβολή. Η κατίσχυση των Ανατολιτών έναντι της κεμαλικής ελίτ θα είναι πλήρης, που θα εφαρμόσουν όχι μόνον τον εσωτερικό μετασχηματισμό της χώρας αλλά και την «μεγάλη ιδέα» τους για την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που υπερβαίνει κατά πολύ τις φιλοδοξίες των αντιπάλων τους.

Μπορεί για την εκπλήρωση του οράματός τους να απώλεσαν τον κουρδικό πληθυσμό, που συμμετείχε ενεργά στις εκκαθαρίσεις των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα κατά των χριστιανών γειτόνων τους, αλλά διαθέτουν ένα τεράστιο βάθος δυνητικών συμμάχων που ξεκινά από το Πακιστάν και το κινεζικό ανατολικό Τουρκεστάν και φθάνει στις Ηράκλειες Πύλες, κυρίως ανάμεσα σε προλεταριακά σουνιτικά στρώματα.

Η συνείδηση αυτής της ισχύος ώθησε τους νέους ηγεμόνες της Τουρκίας να επιδιώξουν την διάσπαση του πλαισίου που από τη Δύση προοριζόταν να παίζει η χώρα στο διεθνές και περιφερειακό ισοζύγιο. Δηλαδή, α) να παραμένει ανάχωμα στην ρωσική κάθοδο στις θερμές θάλασσες και στη Μέση Ανατολή, β) να λειτουργεί ως πρότυπο κοσμικού μουσουλμανικού κράτους, τοποτηρητής του ατλαντισμού, για όλο τον ισλαμικό κόσμο, γ) να προσφέρει ασπίδα προστασίας στο Ισραήλ και δ) να λειτουργεί ως κερδοφόρα αγορά για τα δυτικά οικονομικά συμφέροντα.

Αντιθέτως, αντικατέστησαν και τα 4 αυτά δομικά χαρακτηριστικά του νέου τουρκικού κράτους – μια διαδικασία με μακρύτερη, ασφαλώς, προϊστορία από αυτήν της επικράτησης των νέο-οθωμανών, αλλά που πήρε σάρκα και οστά μόνον υπό την δική τους εξουσία.

Κατά πρώτον, αντί η Τουρκία να συνιστά τείχος αποτροπής της ρωσικής καθόδου την μετέτρεψαν σε διάδρομο εφόδου της αναπτερωμένης ρωσικής αυτοκρατορίας προς ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο, αλλά και υπονομευτικό εργαλείο της παραπαίουσας ατλαντικής συμμαχίας.

Δεύτερον, εγκαταλείπεται ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους, με κυνηγημένους τους εκπροσώπους του που δεν υποτάχθηκαν, για να επιβληθεί η ισλαμική νεο-οθωμανική ιδεολογία, ενώ επιχειρείται η κατάληψη του θρόνου της παγκόσμιας αντι-δυτικής ηγεμονίας για ολόκληρο τον σουνιτικό ισλαμικό κόσμο, ακόμη και εντός της Ευρώπης.

Τρίτον, ήλθαν σε ρήξη με το Ισραήλ, σε βαθμό μάλιστα που αποτελούν άμεση απειλή για την ασφάλειά του, και, ίσως, μόνον η προτεραιότητα του Ιράν έχει καθυστερήσει μια ευθεία σύγκρουση μεταξύ τους. Τέλος, αν και η σύνδεση με τα οικονομικά δυτικά συμφέροντα εξακολουθεί να είναι ισχυρή, η Τουρκία αποκτά σταδιακά μια δική της οικονομική αυτοτέλεια, με πολυδιάστατο προσανατολισμό.

Η τουρκική απειλή και το ελληνικό δίλημμα

Οι συγκεκριμένες επιλογές αντανακλούν τον ριζικό μετασχηματισμό του τουρκικού κράτους, και δεν περιορίζονται σε συγκυριακές, τακτικές κινήσεις, αλλά άπτονται στον πυρήνα της ταυτότητας των κυρίαρχων στρωμάτων της παρούσας Τουρκίας. Τούτο σημαίνει ότι σχεδόν αποκλείεται πλέον η στροφή της τουρκικής πολιτικής προς ένα δυτικό, κοσμικό πρότυπο, μια αναβίωση κεμαλικού τύπου.

Ο δρόμος δεν έχει επιστροφή, ακόμη κι αν υπάρξουν συμφωνίες τακτικού χαρακτήρα, προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιδιώξεων. Η Τουρκία θα συνεχίζει να διεκδικεί τον φαντασιακό οθωμανικό της χώρο για τις επόμενες δεκαετίες, εκτός κι αν βιώσει μια πολεμική ήττα μεγάλων διαστάσεων, που θα προκαλέσει εσωτερικό ρήγμα στη συμμαχία «κεμαλιστών» και νεο-οθωμανών και πιθανή εδαφική διάσπαση.

Αλλά πριν φθάσουμε εκεί, τίθεται το ερώτημα, για ποιο λόγο η Δύση και, κυρίως, η Ευρώπη δείχνουν να υποτιμούν την απειλή που αποτελεί η Τουρκία όχι μόνον για τα συμφέροντά της αλλά και για την ίδια την συνοχή της.

Πέρα από το σοβαρό οικονομικό διακύβευμα, οπωσδήποτε προβάλει πάντα ο φόβος της ρωσικής άρκτου. Το αμερικανικό βαθύ κράτος, βασικός προαγωγός της άνευ όρων παγκοσμιοποίησης, εξακολουθεί να θεωρεί την Μόσχα ως τον βασικό εμπόδιο για την επίτευξη των στόχων του και τη διατήρηση ενός είδους μονοπολικού κόσμου.

Ολόκληρη η Ευρώπη και οι κατεστημένες ελίτ ζεύονται στον ίδιο στόχο, σε μια περιττή, αντιπαραγωγική και βαθιά αντιευρωπαϊκή επανάληψη του ψυχρού πολέμου. Ο εμμονικός αυτός διχασμός, που πυροδοτήθηκε καταλυτικά με την εξέγερση της Μαϊντάν του Κιέβου για να λάβει την εκκωφαντική απάντησή της στα πολεμικά πεδία της Συρίας, συνιστά τον ευνοϊκότερο χώρο δράσης και ελιγμών του Ερντογάν και των νεο-οθωμανών.

Αντιθέτως, σε συνθήκες ύφεσης και συνεργασίας μεταξύ του ατλαντικού και του ρωσικού πόλου, με χειραφετημένη την ευρωπαϊκή συνιστώσα, η τουρκική αξία θα μειωνόταν ραγδαία, όπως και οι δυνατότητες της Άγκυρας να κινείται εκβιαστικά μεταξύ των δύο αντιπάλων στρατοπέδων.

Ο κυριότερος, όμως, λόγος της δυτικής ανοχής έναντι της Τουρκίας είναι πλέον η αλλαγή της ίδιας της ταυτότητας της Δύσης. Τα παραδοσιακά ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά έχουν ατονήσει και έχουν αντικατασταθεί από αποδομητικές αντιλήψεις, που επί δεκαετίες υπονομεύουν τον αυθεντικό της χαρακτήρα.

Η επιδείνωση προκαλείται από την ασφυκτική ατλαντική επιρροή επί των θεσμών παραγωγής ιδεολογίας και πολιτικής, καθώς και από την αθρόα μεταναστευτική ροή μουσουλμανικών πληθυσμών στον ευρωπαϊκό χώρο. Οι απλουστευτικές αντιχριστιανικές, αντεθνικές ιδέες λειαίνουν το έδαφος για την έφοδο της τουρκο-ισλαμικής επιρροής στην Ευρώπη και αφοπλίζουν τα αμυντικά της αντανακλαστικά.

Συμπερασματικά, επομένως, μπορούμε με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε ότι, ανεξαρτήτως της κατάληξης που θα έχει η σοβούσα κρίση με την Τουρκία, αυτή δεν θα επιφέρει παρά μια παροδική ισορροπία, μέχρι την επόμενη. Η ψευδαίσθηση που καλλιεργείται για την πιθανότητα συνδιαλλαγής, συνιστά, όπως και στο παρελθόν, ευσεβή πόθο που εκ νέου θα διαψευσθεί οικτρά.

Για τον ελληνισμό η στάση του απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα θα καθορίσει και την πιθανότητα επιβίωσής του ως διακριτή ταυτότητα. Και αυτό συνεπάγεται έναν ριζικό επαναπροσανατολισμό των κρατικών δομών και των κοινωνικών και ιδεολογικών προτεραιοτήτων του, που δεν περιορίζεται σε τακτικές διπλωματικές κινήσεις ή κάποια επισπεύδουσα εξοπλιστική ενίσχυση.

Αν δεν συμβεί αυτό ήδη στον 21ο αιώνα είναι σοβαρή η πιθανότητα να επαναληφθεί η επιβολή της Ανατολίας στον ελλαδικό χώρο, και, ίσως αυτήν την φορά χωρίς ιστορική δυνατότητα επαναστατικής αποκατάστασης του ελληνισμού, λόγω της πληθυσμιακής αντικατάστασής του από ασιατικά φύλα.

https://www.defence-point.gr/news/enas-agonas-zois-i-thanatoy-toy-ellinismoy-me-ti-dysi-na-ypotima-tin-toyrkiki-apeili?fbclid=IwAR1zy6Pmneugdo0dpKSKinbkqwCgiRLzMVYTcAAfTwtWnrH5VOa5WO9YAww#.XgxdW5L5Ovo.facebook