Φάκελος ΕΥΡΩΠΗ (14)

H Eυρώπη που ποτέ δεν ήλθε….

Ας ξεκινήσουμε την παρούσα έρευνά μας με την ενιαία ευρωπαϊκή  πράξη η οποία υπογράφηκε στο Λουξεμβούργο την 17^η Φεβρουαρίου 1986 και στη Χάγη την 28^η Φεβρουαρίου του ιδίου έτους. Τέθηκε σε ισχύ από την 1^η Ιουλίου του 1987 υπό την επιτροπή Ντελόρ. Η πράξη θεσπίσθηκε με πίστη στην ευρωπαϊκή ιδέα και βούληση για συνέχιση του έργου το οποίο ήδη  είχε αρχίσει η συνθήκη της Ρώμης  το 1957 και της Στουτγάρδης του 1983 για την προώθηση της ευρωπαϊκής συνεργασίας και της δημοκρατίας με βάση τα θεμελιώδη δικαιώματα και στοχεύοντας στη βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης με την εμβάθυνση της κοινής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Τίποτε ή ελάχιστα από όλα αυτά έχουν γίνει 30 χρόνια μετά. Ουσιαστικά όλα αυτά τα ψηφίσματα απέβλεπαν στο να μεταλλαχθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται τα ευρωπαϊκά κράτη σε μία κοινή ευρωπαϊκή ένωση. Όμως τίποτε τέτοιο δεν έγινε τουλάχιστον  ώστε να συμφωνεί με το πνεύμα και το σκοπό αυτών των συνθηκών. Αντιθέτως η Ευρώπη κινείται στο ρυθμό της γερμανικής παντοκρατορίας, των μνημονίων και της λιτότητας αλλά και των απείρων άλλων κοινωνικών και πολιτικών και όχι μόνο προβλημάτων.

Η ενιαία ευρωπαϊκή πράξη (ΕΕΠ) αποσκοπούσε στην αναθεώρηση των συνθηκών της Ρώμης για την ίδρυση της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας  (ΕΟΚ) και της Ευρωπαϊκής κοινότητας Ατομικής ενέργειας. Αυτό έγινε για να δοθεί νέα ώθηση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και για να ολοκληρωθεί η εσωτερική αγορά (ένας χώρος χωρίς εσωτερικά σύνορα στον οποίο διασφαλίζεται η ελεύθερη μετακίνηση των εμπορευμάτων, των ατόμων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων) έως την 1^η Ιανουαρίου του 1993. Θεωρήθηκε ότι άνοιξαν οι δρόμοι για την κοινωνική και πολιτική και οικονομική ένωση όπως τουλάχιστον το 1992 αυτή είχε κανονισθεί στην περίφημη συνθήκη του  Μάαστριχτ. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν έγινε. Καμμία οικονομική και πολιτική ένωση  δεν συνέβη η οποία 30 χρόνια μετά έχει οδηγήσει ένα κοινό ευρωπαϊκό κράτος τους λαούς της γηραιάς ηπείρου στην ευημερία και ευδαιμονία. Αντ΄αυτού τα πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά προβλήματα είναι τεράστια. Η Ευρώπη δεν μπόρεσε να γίνει κράτος ολοκληρωμένο ώστε να παίξει ουσιαστικό ρόλο στις γεωπολιτικές σκακιέρες όπου παίκτες όπως η Κίνα και οι ΗΠΑ περιμένουν σοβαρούς ανταγωνιστές και συμμάχους και όχι χώρες κατεστραμμένες από τα μνημόνια οι οποίες δεν έχουν ακόμα κατανοήσει επί της ουσίας και της πράξεως την ευρωπαϊκή ένωση. Ώστε επί της ουσίας για ποία Ευρώπη ακριβώς ψηφίζουμε και διατεινόμαστε ότι είναι το κοινό μας μέλλον; Ποιος και τι ακριβώς απέτυχε στο να εφαρμόσει όλα τα βαρύγδουπα σχέδια περί ευρωπαϊκής ενώσεως. Διότι κανονικά τώρα θα έπρεπε να ψηφίζουμε επί συγκεκριμένων πολιτικών οι οποίες θα είχαν προκύψει από την επιτυχία εφαρμογής των συνθηκών. Όμως εμείς ψηφίζουμε αόριστα για τη διατήρηση ή μη της ευρωπαϊκής ένωσης και όχι για τα τελικά βήματα πραγμάτωσης των ήδη ψηφισμένων αλλά ουδέποτε υλοποιουμένων συνθηκών.

Η συνθήκη του Μάαστριχτ  όρισε τρείς βασικές προϋποθέσεις προκειμένου να επιτευχθεί η περαιτέρω πολιτική ευρωπαϊκή ένωση: 1.Οι ισοτιμίες του νομίσματος της κάθε χώρας πρέπει να παραμείνουν μέσα στη ζώνη που ορίζει ο Μηχανισμός Συναλλαγματικών ισορροπιών (ΜΣΙ) για δύο τουλάχιστον χρόνια. 2. Τα μακροπρόθεσμα επιτόκια δεν μπορούν να ξεπερνάνε κατά περισσότερες από δύο ποσοστιαίες μονάδες τα επιτόκια των τριών πιο αποδοτικών κρατών- μελών. 3. Ο πληθωρισμός πρέπει να είναι κάτω από μία τιμή αναφοράς (μέσα σε 3 χρόνια οι τιμές αυτές δεν θα πρέπει να ξεπερνάνε κατά περισσότερο από 1,5% τις αντίστοιχες του πιο αποδοτικού κράτους μέλους. 4.Το δημόσιο χρέος πρέπει να είναι μικρότερο από το 60% του ΑΕΠ  ή να βαίνει προς αυτόν το στόχο (δηλαδή μπορεί να είναι μεγαλύτερο το ποσοστό αλλά να έχει πτωτική τάση και να τείνει προς αυτό) και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μικρότερα από το 3% του ΑΕΠ.

Η κοινή λογική θα ισχυριζόταν ότι η οικονομική σύγκλιση έπεται της πολιτειακής συγκλίσεως. Όμως υπήρξε πολιτειακή ένωση της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, έγινε η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα κράτος με ένα σύνταγμα, τρείς κοινές εξουσίες, νόμους και κοινή πολιτική; Διότι πώς είναι δυνατόν να ξεκινά η ευρωπαϊκή σύγκλιση από την οικονομία τόσο ετεροκλήτων και ετεροβαρών κρατών. Σταδιακά τα κριτήρια του Μάαστριχτ έγιναν αιτία εφαρμογής μνημονίων και ανισόρροπης Ευρωπαϊκής  ανάπτυξης.

Και το ερώτημα είναι επίκαιρο. Γιατί δεν εφαρμόσθηκε το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα του 2004; Το Σύνταγμα αυτό το οποίο συμφωνήθηκε από 25 χώρες υπογράφηκε σε μία τελετή στη Ρώμη στις 29 Οκτωβρίου του 2004. Η εφαρμογή  αυτού του Συντάγματος θα ίδρυε το Ευρωπαϊκό κράτος (το οποίο σήμερα αγνοείται μέσα στη λιτότητα, στην παντοδυναμία της Γερμανίας και στην οικονομική ανισορροπία Βορά Νότου, στα πλείστα όσα κοινωνικά και πολιτισμικά προβλήματα. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μάλλον εργάζεται ώστε συγκεκριμένες πολιτικές να οδηγήσουν σε ένα άλλο μοντέλο κόσμου που κάποιοι έχουν στο νού τους, παρά προς την κατεύθυνση να δημιουργηθεί ένα Ευρωπαϊκό κράτος με σύνταγμα και νόμους για το οποίο θα ψηφίζαμε ώστε να το βελτιώσουμε).

Όμως το  Σύνταγμα αυτό ποτέ δεν εφαρμόσθηκε. Και ερωτάμε: είναι δυνατόν κράτος να μη στηρίζεται σε Σύνταγμα; Οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί το απέρριψαν αν και η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών το απεδέχθησαν είτε μέσα από βουλευτική ψήφο  είτε μέσα από δημοψηφίσματα.  Στη θέση του ξεχασμένου και  λησμονημένου πλέον ευρωπαϊκού συντάγματος εφαρμόσθηκε η συνθήκη της Λισσαβώνας (γνωστή ως Μεταρρυθμιστική συνθήκη).Παρατηρώντας προσεκτικά τις διατάξεις τις εν λόγω συνθήκης παρατηρούμε ότι δεν ασχολείται με τη δημιουργία μέσα από κοινή λαϊκή βάση ενός πραγματικού ευρωπαϊκού κράτους αλλά δημιουργεί τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον ύπατο εκπρόσωπο για θέματα εξωτερικής πολιτικής, ποικίλες άλλες όσες πολιτικές και κοινοβουλευτικές θέσεις. Λές και κάποιος βιαζόταν να δημιουργήσει τον ηγεμονικό πυρήνα της ευρωπαϊκής ένωσης ώστε να εφαρμοσθούν όλες εκείνες οι οικονομικές πολιτικές οι οποίες θα αφαίμασαν τον πλούτο των χωρών ώστε αυτός να συγκεντρωθεί σε χέρια τραπεζών και άλλων κερδοσκοπικών ιδρυμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι με  την εν λόγω συνθήκη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα γίνει επίσημο θεσμικό όργανο.

Η συνθήκη της Λισσαβώνας ενισχύει τις νομοθετικές και δημοσιονομικές αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου  καθώς και τις αρμοδιότητές του σε θέματα ψήφισης διεθνών συνθηκών. Εάν σκεφθούμε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο εναντιώθηκε στην επέκταση της δικαστικής εξουσία  και των ποινικών διαδικασιών, ο Ολλανδός πρωθυπουργός θεώρησε ότι τα εθνικά κοινοβούλια χάνουν πολλά από τη δύναμή τους, όπως και το ότι η εν λόγω συνθήκη επιτρέπει σε κάποιο κράτος να αποχωρήσει τότε σκεφτόμαστε ότι η ευρωπαϊκή ένωση ποτέ δεν έγινε ένα πραγματικά δυνατό ομοσπονδιακό κράτος, ικανό να ωθήσει τους ευρωπαϊκούς λαούς  σε ένα καλύτερο αύριο. Σχοινοβατώντας ανάμεσα σε ηγεμονικά θεσμικά όργανα τα οποία δεν εξελέγησαν αφού πρώτα έγινε ένα επιτυχημένο ομοσπονδιακό κράτος , η ευρωπαϊκή ένωση σήμερα φαντάζει ως η φιλοδοξία κάποιων  να επιτύχουν συγκεκριμένα εξουσιαστικά και ηγεμονικά   όνειρα και επιτεύγματα, χωρίς οι λαοί της Ευρώπης – αφ΄ής στιγμής ποτέ δεν δημιουργήθηκε η επιτυχημένη ομοσπονδιακή Ευρώπη - να γευθούν κάτι από αυτά. Ας δώσουμε ως παραδείγματα τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αναφύουν συνεχώς, διότι τα ηγεμονικά όργανα της ευρωπαϊκής ένωσης πρώτα σκέπτονται κάποιους συγκεκριμένους ολίγους και μετά  τους πολλούς( λόγω του ότι επί της ουσίας η ευρωπαϊκή ένωση δεν έγινε ποτέ ομοσπονδιακό κράτος με κοινούς νόμους και εξουσίες) , ας θυμίσουμε ότι τα σύνορα της Ελλάδος εδώ και χρόνια δεν θεωρούνται σύνορα της ευρωπαϊκής ένωσης (αν και το είχε ρητά διακηρύξει στον εισιτήριό του λόγο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής).

Ως εκ τούτου η ψήφος στις ευρωεκλογές είτε είναι ασαφής είτε θα πρέπει να προσδιορισθεί κατά το δοκούν, είτε θα πρέπει να γίνει μήνυμα ώστε να υλοποιηθούν όλα αυτά τα οποία ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Όμως καμμία ατζέντα δεν περιέχει αυτές τις διακηρύξεις και φαίνεται ότι οι πλείστοι των ψηφοφόρων καθοδηγούνται ψηφίζοντας γενικά και αόριστα. Διότι δεν έχουν επικρατήσει όλα αυτά τα πραγματικά τα οποία αναφέραμε αλλά έχει επικρατήσει ένα τεχνικό δίλημμα- το οποίο δεν έχει λογικό αντίκρυσμα διότι η ευρωπαϊκή ένωση δεν πλησίασε ποτέ τους ευρωπαϊκούς λαούς – το οποίο διαιρείται στο λεγόμενο ευρωσκεπτικισμό ή στη συνέχιση της ευρωπαϊκής ένωσης. Μα και βέβαια θα συνεχισθεί η ευρωπαϊκή ένωση , το ζήτημα είναι να συνεχισθεί ως ενιαίο κράτος το οποίο επιτέλους θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο τους ευρωπαϊκούς λαούς. Βέβαια όπως είναι διαμορφωμένη τώρα η κατάσταση σε αυτές τις ευρωεκλογές θα πρέπει να στηριχθούν σημαντικές φωνές οι οποίες φωνάζουν υπέρ της Ευρώπης των Εθνών. Διότι μόνον η Ευρώπη η οποία θα συνεχίσει την ιστορία των ενδόξων Εθνών που την απαρτίζουν θα καταφέρει να καταστή ένα ευρωπαϊκό έθνος εύδαιμον και εξελίξιμο.

Βασίλειος Μακρυπούλιας,

Δρ.φιλοσοφίας.

Φάκελος ΕΥΡΩΠΗ (13) Kαρνάβαλος «προοδευτικών» δυνάμεων

Kαρνάβαλος «προοδευτικών» δυνάμεων

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Η εικόνα που εμφανίζει σήμερα η «Ευρωπαϊκή Ένωση», είκοσι έξι χρόνια από την ίδρυσή της (Μάαστριχτ, 1993), παραπέμπει σε πολυεθνικό σχήμα εξουσιαστικό, με πεδίο άσκησης εξουσίας τόσο τις κοινωνίες των κρατών-μελών της όσο και τον διεθνοποιημένο στίβο της οικονομίας.

Η προτεραιότητα της οικονομίας στις ιδρυτικές προϋποθέσεις (και στοχεύσεις) της Ε.Ε. προσδίδουν στην οργάνωση και στη λειτουργία της στοιχεία ολοκληρωτικού χαρακτήρα.

Η λέξη «ολοκληρωτικός» ηχεί σαν αναξιόπιστη υπερβολή, αφού πρόκειται για την Ευρώπη, τη μήτρα της νεωτερικής δημοκρατίας. Όμως «ολοκληρωτισμός» δεν είναι μόνο η στανική, με βία και τρομοκρατία, επιβολή μιας ιδεολογίας και των πρακτικών εφαρμογών της. Ολοκληρωτισμός είναι κάθε μορφή εξουσίας, που παρακάμπτει τη λαϊκή βούληση, έστω και με εξαπάτησή της – συντηρώντας προσχήματα δημοκρατίας σε λειτουργία παράλληλη με αυθαιρεσία απόλυτη των λειτουργών της.

Στην περίπτωση της Ε.Ε. έχουμε ένα πολυδαίδαλο στη διάρθρωσή του, πολυεθνικό, γραφειοκρατικό σχήμα, που επιβλέπει και συντονίζει οικονομίες κρατών (ως κάποιο σημείο και πολιτικές) – κάτι που μάλλον αποκλείει τον έλεγχο από τις επιμέρους κοινωνίες του κεντρικού συντονισμού και της επίβλεψης. Θα μπορούσε επιπλέον να παρατηρήσει κανείς ότι, για τον κοινό νου, οι έννοιες «δημοκρατία» και «ελευθερία αγορών» αλληλοαποκλείονται, είναι ασύμβατες και ασύμπτωτες – δεν συμβιβάζεται η προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας με ταυτόχρονη προτεραιότητα του ατομικού κέρδους.

Εκ των πραγμάτων αποκλείεται στην Ε.Ε. κάθε αντιπολιτευτικός λόγος. Υπάρχουν διαφωνίες, αλλά αφορούν πάντοτε στην υπεράσπιση εθνικών συμφερόντων, δεν υπάρχει περιθώριο διαφωνίας ή αμφισβήτησης των κεντρικών κατευθύνσεων πολιτικής των Βρυξελλών – χαρακτηριστικό και οδυνηρότατο παράδειγμα το «μεταναστευτικό». Επίσης εκ των πραγμάτων αποκλείεται η αμφισβήτηση του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίας στην Ε.Ε., αφού η οικονομική υπεροχή των Γερμανών είναι εξασφαλισμένη, πασιφανής και μεθοδικά συντηρούμενη.

Έτσι αποκλείεται κάθε ζύμωση και διεργασία που θα οικοδομούσε προοδευτικά την πραγμάτωση του οράματος των πρωτοπόρων της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» – όρους και προϋποθέσεις ειρηνικής συνύπαρξης, δημιουργικής αλληλοβοήθειας, μεθοδικής συνεργασίας. Το όραμα δεν ήταν η «ευρωμαρμελάδα», ένας πολτός εξομοίωσης ιδιαιτεροτήτων και πολιτισμικών παραδόσεων: να πιθηκίσει η Ευρώπη το εξωμήτριο έκγονό της, τις ΗΠΑ. Την Ευρώπη τη συνιστούσε πάντοτε η ποικιλότητα των παραδόσεων πολιτισμού, καλλιέργειας, χαρακτήρων, νοοτροπίας και καλαισθησίας.

Ταυτιζόταν η Ευρώπη πάντοτε με τις εθνικές «σχολές» στην Τέχνη (μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, λογοτεχνία), αλληλοεπηρεαζόμενες, αλλά με προφανή την ιδιαιτερότητα κάθε λαού. Η Ευρώπη ήταν τα πανεπιστήμιά της (Σορβόννη, Οξφόρδη, Καίμπριτζ, Χαϊδελβέργη, Λειψία, Τυβίγγη, Ουψάλα, Λουβαίν, Σιέννα, Πάντοβα, Σαλαμάνκα), αυτονοήτως κρατικά, αφού κάθε κοινωνία με στοιχειώδη αυτοσεβασμό, θέλει να εκπαιδεύει με τα δικά της κριτήρια τα στελέχη της, όχι με τις νόρμες του απάτριδος ιδιωτικού κεφαλαίου.

Τέτοιες ευρωκεντρικές απόψεις και οπτικές μοιάζουν σιωπηρά απαγορευμένες από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών που, χωρίς λαϊκή εντολή, κυβερνάει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Με λαϊκή ψήφο εκλέγονται μόνο οι ευρωβουλευτές, αλλά το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει εκτελεστικές εξουσίες. «Κατά σύμπτωση» ασφαλώς, στα πόστα των καίριων αποφάσεων συμβαίνει να βρίσκονται συνήθως πρώην (ή μελλοντικά) στελέχη μεγάλων εταιρειών του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος!

Οι πολίτες των χωρών-μελών της Ε.Ε. δεν είναι δυνατό να γνωρίζουν την «επίσημη» (κοινής συναίνεσης) άποψη των Ευρωπαίων εταίρων για καίρια θέματα της ταυτότητας και των προοπτικών της Ένωσης. Δεν υπάρχει οργανωμένη από την Ε.Ε. έγκυρη πληροφόρηση των πολιτών για τις αποφάσεις των Βρυξελλών, ούτε, βέβαια, δυνατότητα αντιλόγου, διορθωτικών προτάσεων, εναλλακτικών θεωρήσεων. Αυτή η απουσία ενισχύει την εντύπωση «ολοκληρωτικού» κλίματος – αφού και οι ευρωβουλευτές μόνο ψυχολογική εκτόνωση δικαιούνται.

Στην Ελλάδα κάθε κυβέρνηση συντηρεί μια τηλεοπτική εκπομπή, εβδομαδιαία, που «ενημερώνει» τους πολίτες για τις δραστηριότητες της Ε.Ε. Αυτονόητα η εκπομπή εκχωρείται ως ρουσφέτι σε κομματικό δημοσιογράφο, συνήθως μέτριο έως και μικρονοϊκό. Έτσι, η «ειδική» αυτή εκπομπή είναι, κατά κανόνα, ανούσια και βαρετή. Σε ποιον να το καταγγείλει ο πολίτης;

Αν ζητήσει ο Έλληνας πολίτης να πληροφορηθεί τι είναι ο «ευρωσκεπτικισμός», ο υπουργός Τύπου θα του απαντήσει με τον γνωστό φανατισμό του εξωμότη και αλλαξόπιστου: Ευρωσκεπτικισμός είναι ο νεοναζισμός στην Ευρώπη, η Ακρα Δεξιά, ο ωμός φασισμός, ο τραμπουκισμός.

Αυτή η απάντηση δεν είναι αποκύημα τυφλού φανατισμού ή ψυχοπαθολογικής αβελτηρίας. Είναι εσκεμμένη κατασυκοφάντηση μιας μεγάλης μερίδας Ευρωπαίων πολιτών, που εμμένουν ενεργά στο όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά επιμένουν να υπερασπίζονται την ιδιοπροσωπία εθνικών, τοπικών και γλωσσικών παραδόσεων, αρνούνται τον μετασχηματισμό των κοινωνιών σε αγορές, των πολιτών σε αδιαφοροποίητους καταναλωτές.

«Σκεπτικισμός» σημαίνει επιφύλαξη, όχι άρνηση ή απόρριψη. Η επιφύλαξη προϋποθέτει κριτική σκέψη, επομένως ελευθερία από δόγματα και αυθεντίες. Η εθελοδουλεία της υποταγής σε δόγματα και αυθεντίες (ο «φόβος της ενηλικίωσης») είναι το πρώτιστο γνώρισμα του μαρξισμού.

Σήμερα στην Ελλάδα τα θρέμματα του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού «διαχειρίζονται» την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Καρνάβαλος «προοδευτικών» δυνάμεων.

http://www.kathimerini.gr/1018302/opinion/epikairothta/politikh/karnavalos-proodeytikwn-dynamewn

Οι επισημάνσεις στο παραπάνω άρθρο είναι δικές μας.
ΚΕΜΕΘΑ