Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (8)

Πόσες χώρες αναγνωρίζουν 

τα Σκόπια ως «Μακεδονία»;

Συχνά ακούμε από χείλη αρμοδίων, αναρμοδίων και διαφόρων εν γένει δήθεν "ρεαλιστών" ή διαβάζουμε σε «σοβαρά» έντυπα, να αναπαράγεται ασύστολα το περίφημο "επιχείρημα" των Σκοπιανών περί 131 χωρών  που έχουν "αναγνωρίσει" τα Σκόπια ως "Μακεδονία" (Ομιλία Γκρούεφσκι στον ΟΗΕ στις 24-9-2011) ή 140 κατά τον ΥΠΕΞ Κοτζιά (!) και επομένως πρέπει να κλείσουμε και εμείς όπως-όπως αυτό το θέμα.

Υποστηρίζουμε εδώ και καιρό ότι στην πραγματικότητα οι χώρες που έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια δεν ξεπερνούν τις 115, σύμφωνα με στοιχεία του 2014, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που χρησιμοποιούν την προσωρινή ονομασία "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" (FYROM) για όλους τους επίσημους σκοπούς
Είχαμε επίσης διευκρινίσει ότι άλλο "αναγνώρισαν την χώρα με τη συνταγματική της ονομασία (=Δημοκρατία της Μακεδονίας)" και άλλο "έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις". Η σύναψη όμως διπλωματικών σχέσεων δεν σημαίνει αυτόματα αναγνώριση του κρατιδίου με τη συνταγματική του ονομασία. Τελικώς, οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» είναι μόλις 98 ενώ αποκαλύπτεται επί πλέον ότι οι χώρες που χορηγούν βίζα σε σκοπιανά διαβατήρια είναι ακόμη λιγότερες από 115, μόλις 101 για την ακρίβεια!

Αυτό προέκυψε μετά από έρευνα στην διαδραστική ιστοσελίδα PassportIndex, η οποία «συλλέγει, παρουσιάζει και ταξινομεί» τα διαβατήρια από όλο τον κόσμο, χρησιμοποιώντας στοιχεία από τον Διεθνή Οργανισμό Αερομεταφορών (IATA), αλλά και από ταξιδιώτες. Η κατάταξη σχηματίζεται ανάλογα με το πόσες χώρες μπορούν να επισκεφθούν οι πολίτες από όλο τον κόσμο με βάση τη χορήγηση βίζας. 

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, το αμερικανικό, το βρετανικό, το γαλλικό, το γερμανικό και το νοτιοκορεατικό, περιλαμβάνονται στα «ισχυρά» διαβατήρια: τα δύο πρώτα εξασφαλίζουν πρόσβαση σε 147 χώρες, τα τρία τελευταία σε 145. Και το ελληνικό όμως βρίσκεται σε καλή σειρά (7η) εξασφαλίζοντας πρόσβαση σε 140 χώρες, όπως και το αυστριακό και το καναδικό. 

Και το διαβατήριο της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»; Αυτό βρίσκεται μόλις στην 34η θέση, αφού ο κάτοχός του μπορεί να ταξιδέψει μόνον σε 101 χώρες!

Ποιες όμως είναι αυτές οι χώρες που αναγνωρίζουν σήμερα τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας"; Είναι οι παρακάτω 98 διότι υπάρχουν χώρες που ανακάλεσαν την αναγνώριση της συνταγματικής ονομασίας των Σκοπίων και τα αναγνωρίζουν πλέον ως ΠΓΔΜ (FYROM), με χαρακτηριστικές περιπτώσεις το Μεξικό, που απέσυρε την αναγνώριση της συνταγματικής ονομασίας τον Οκτώβριο του 2008) και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες υπό τη διοίκηση του προέδρου Ομπάμα χρησιμοποιούν πλέον την ονομασία "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" και τη συντομογραφία της (ΠΓΔΜ) σε επίσημα έγγραφα.

Σύμφωνα λοιπόν με την Wikipedia οι χώρες που εξακολουθούν να αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας" (λόγω της αδιαφορίας των εκάστοτε κυβερνήσεων της χώρας μας και των διπλωματικών υπηρεσιών της) είναι οι εξής:

α. Τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (εκτός από την Γαλλία και τις ΗΠΑ):

Ηνωμένο Βασίλειο (μέλος της ΕΕ, του NATO και των G8)
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας
Ρωσσία (μέλος των G8)

β. Χώρες που αποτελούσαν μέρος της πρώην Γιουγκοσλαβίας:
Βοσνία-Ερζεγοβίνη
Κροατία (μέλος του NATO)
Κόσοβο
Μαυροβούνιο
Σερβία
Σλοβενία (μέλος της ΕΕ και του NATO)

γ. Γειτονικές χώρες εκτός από την Ελλάδα και την Αλβανία:
Βουλγαρία (μέλος της ΕΕ και του NATO - αναγνωρίζει τη χώρα μεν, αλλά ούτε τη γλώσσα ούτε την εθνικότητα)

δ. Άλλοι:

Αλγερία, Ανδόρα, Αργεντινή, Αυστρία (μέλος της ΕΕ), Αζερμπαϊτζάν, Μπαχρέιν, Μπανγκλαντές,  Λευκορωσία, Μποτσουάνα, Βολιβία, Βραζιλία, Μπρουνέι, Μπουρούντι, Καμπότζη, Καναδάς (μέλος του NATO και των G8), Τσαντ, Χιλή, Κόστα Ρίκα, Κούβα, Δημοκρατία της Τσεχίας (μέλος της ΕΕ και του NATO), Τζιμπουτί, Ανατολικό Τιμόρ, Ελ Σαλβαδόρ, Εσθονία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Φίτζι, Γουατεμάλα, Γουινέα, Αϊτή, Ονδούρα, Ουγγαρία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Ινδία, Ινδονησία, Ιράν, Ιράκ, Ιρλανδία (μέλος της ΕΕ), Ισραήλ, Τζαμάϊκα, Καζακστάν, Κουβέιτ, Λάος, Λιθουανία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Λουξεμβούργο (μέλος της ΕΕ και του NATO), Μαλαισία, Μαυρίκιος, Μολδαβία, Μογγολία, Μαρόκο, Μοζαμβίκη, Μονακό, Μυανμάρ (Μπούρμα), Ναμίμπια, Νεπάλ, Νικαράγουα, Νιγηρία, Βόρεια Κορέα, Νορβηγία (μελος του NATO), Ομάν, Πακιστάν, Παραγουάη, Φιλιππίνες, Πολωνία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Κατάρ, Ρουμανία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Ρουάντα, Σαουδική Αραβία, Σεϋχέλλες, Σιγκαπούρη, Σλοβακία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Σρι Λάνκα, Σουδάν, Σουρινάμ, Σουαζιλάνδη, Σουηδία (μέλος της ΕΕ), Ελβετία, Συρία, Τανζανία, Τατζικιστάν, Ταϋλάνδη, Τουρκία (μέλος του NATO), Τουρκμενιστάν, Τουβαλού, Ουγκάντα, Ουκρανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα, Βιετνάμ, Ζιμπάμπουε.

98 το σύνολο

Χώρες/οντότητες που χρησιμοποιούν την ονομασία "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" για όλους τους επίσημους σκοπούς:

Αλβανία (μέλος του NATO), Αυστραλία, Βέλγιο (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Κύπρος (δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το κρατίδιο, μέλος της ΕΕ), Δανία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Αίγυπτος, Γαλλία (μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των G8 και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ), Γερμανία (μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των G8), Ελλάδα (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (μέλος του NATO και των G8), Ιταλία (μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των G8), Ιαπωνία (μέλος των G8), Λετονία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Ολλανδία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Νέα Ζηλανδία, Πορτογαλία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Νότια Αφρική (δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το κρατίδιο), Ισπανία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ)

115 το σύνολο

Σε τελική ανάλυση όμως και ανεξάρτητα από τον αριθμό χωρών που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια αυτό που μετράει ουσιαστικά είναι η αναγνώριση από την Ελλάδα. Και αυτό πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου.

Εκείνο πάντως που πρέπει να επισημάνουμε είναι το γεγονός ότι κάποια ελάχιστα γνωστά κράτη, όπως η Τουβαλού (μια χώρα με 10.000 κατοίκους στο μέσον του Ειρηνικού Ωκεανού), η Ζιμπάμπουε, η Ρουάντα και η Σουαζιλάνδη στην Αφρική, η Μογγολία, το Νεπάλ και το Τατζικιστάν στην Ασία, αλλά και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες αναγνώρισαν τα Σκόπια ως "Μακεδονία" και το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί;

Η απάντηση είναι απλή: Ουδείς από το επίσημο ελληνικό κράτος ενδιαφέρθηκε να ενημερώσει τις αρχές αυτών των χωρών και να κάνει τις απαραίτητες διπλωματικές κινήσεις, κάτι που έκαναν και κάνουν με επιμονή και υπομονή οι Σκοπιανοί. Δυστυχώς...

Πηγή: http://ethnologic.blogspot.gr/2015/04/blog-post_26.html

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (7)

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, η πρόεδρος του Συνασπισμού Μαρία Δαμανάκη, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και ο υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς στη σύσκεψη της 13ης Απριλίου 1992 (φωτογραφία από το αρχείο Αριστοτέλη Σαρρηκώστα).

Οι ιστορικοί διάλογοι 

της σύσκεψης του 1992

Πριν από περίπου έξι μήνες, σε ανύποπτο χρόνο για το λεγόμενο «Μακεδονικό» (16 Ιουλίου 2017), η «Κ» άνοιγε τον φάκελο της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών της 13ης Απριλίου 1992 υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, που οδήγησε σε ένα ανακοινωθέν που –εν πολλοίς– καθόρισε τη στάση των περισσοτέρων κυβερνήσεων που κληρονόμησαν το ονοματολογικό τα χρόνια που ακολούθησαν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου και οι –μοναδικοί εν ζωή πρωταγωνιστές– Μαρία Δαμανάκη ως πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέκα Παπαρήγα ως γ.γ. του ΚΚΕ και, για τα λίγα πρώτα λεπτά της σύσκεψης, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς συνομιλούσαν για αρκετές ώρες, προτού καταλήξουν στην απόφαση ότι το νεοσύστατο κράτος θα γίνει δεκτό στους διεθνείς οργανισμούς μόνο δίχως να περιέχεται στην ονομασία του ο όρος «Μακεδονία».

Η «Κ» επανέρχεται σήμερα στο θέμα της σύσκεψης του 1992, βασισμένη σε μακρόχρονη έρευνα και συνομιλίες με πρωταγωνιστές και πηγές οι οποίες έχουν βαθύτατη γνώση όσων συνέβησαν τότε. Φαίνεται ότι οι προβληματισμοί των ηγετών ήταν παρόμοιοι με τους σημερινούς. Κάποια στιγμή ο Μητσοτάκης, προκειμένου να επισημάνει τους μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, φέρεται να είπε ότι προς το παρόν η Τουρκία φαίνεται ότι συγκρατείται λόγω του Κουρδικού. Αν όμως κάποια στιγμή έστρεφε την προσοχή της προς την Ελλάδα, τότε τα προβλήματα της χώρας μας θα ξεπερνούσαν κατά πολύ το ονοματολογικό. Όντας, βέβαια, πολιτικός, ο Μητσοτάκης δεν ήθελε να διχάσει τον ελληνικό λαό, γι’ αυτό και ζητούσε επιμόνως ομόφωνη απόφαση.

Ο Καραμανλής φέρεται να συμφώνησε και να σημείωσε ότι η Ελλάδα είχε ήδη διασυρθεί διεθνώς εξαιτίας του συγκεκριμένου θέματος. Η στάση του Μητσοτάκη υπαγορευόταν, σύμφωνα με τις πηγές που διαθέτουμε, από την οξύτατη επικριτική διάθεση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι Μητσοτάκης και Σαμαράς, παρά τις επιμέρους διαφορές, εξέπεμπαν την ίδια μουσική. Από την αποστροφή περί μουσικής φαίνεται ότι πιάστηκε και η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία διερωτήθηκε ποιος προκάλεσε την ψύχωση μεγάλου μέρους του κόσμου, αναφερόμενη, βεβαίως, στη συγκέντρωση του ενός εκατομμυρίου κατά του πιθανού συμβιβασμού με την ΠΓΔΜ (όπως ονομάζεται πλέον η συγκεκριμένη χώρα από την Ελλάδα).

Ο Παπανδρέου, βέβαια, υπερασπιζόταν το συλλαλητήριο. Και, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, συμπέρανε πως η μόνη λύση για τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών είναι να αποφασίσει πως η Δημοκρατία των Σκοπίων δεν θα πρέπει να περιέχει πουθενά στην ονομασία της τον όρο «Μακεδονία», ενώ πρότεινε και κλιμάκωση των μέτρων. Σύμφωνα με πηγές, ο Μητσοτάκης εκτιμούσε ότι η απόφαση της σύσκεψης θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα νέο Κυπριακό. Απευθυνόμενος κατά κύριο λόγο στον Παπανδρέου, ο τότε πρωθυπουργός φέρεται να μίλησε για ένα πρόβλημα που θα διαρκούσε για ακόμη 50 χρόνια, όπως και το Κυπριακό.

Το αδιέξοδο

«Θα αποφασίσουμε κάτι ηρωικό», φέρεται να είπε ο Μητσοτάκης, «δίχως καμία διέξοδο». «Δεν πρόκειται να βγούμε από το αδιέξοδο ούτε σε πέντε ούτε σε δέκα χρόνια», είπε. Μάλιστα, φέρεται να υποστήριξε μια ειρηνική διευθέτηση, έναν συμβιβασμό, ο οποίος θα ρυμουλκούσε την ΠΓΔΜ στη Δυτική Ευρώπη και θα έδινε στην Ελλάδα τη δυνατότητα να επεκτείνει τα συμφέροντά της στη γειτονική χώρα. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Παπανδρέου επανέλαβε ότι συμφωνεί στην περίπτωση που δεν χρησιμοποιήσουν τον όρο «Μακεδονία», διαφορετικά η επιλογή αυτού του όρου θα οδηγήσει σε εθνικά καταστρεπτική πορεία.

Η «Κ» θα επιχειρήσει να αναπαραστήσει τον διάλογο που σημειώθηκε, με βάση τις πληροφορίες που διαθέτει. Ο Μητσοτάκης είπε ότι ο τρόπος που θέτει τη μη χρήση του όρου «Μακεδονία» ο Παπανδρέου απλώς ανατινάζει τις γέφυρες προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο Παπανδρέου αναρωτήθηκε για ποιες γέφυρες μιλάει ο Μητσοτάκης και ο τότε πρωθυπουργός τού είπε ότι, αν κλείσουν τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας, τότε τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα δεν θα έχουν διέξοδο. Ο Παπανδρέου όξυνε κι άλλο την ατμόσφαιρα κάνοντας μια υπόθεση.

Παπανδρέου: Η ΔΑΣΕ αποφασίζει ότι στη Δυτική Θράκη θα πρέπει να αυτονομηθούν οι μουσουλμάνοι και ακολουθεί σε ανάλογο τόνο η Ε.Ε. (τότε ΕΟΚ).

Μητσοτάκης: Δεν είναι δυνατόν να το πουν ποτέ αυτοί οι εταίροι.

Παπανδρέου: Όλοι γνωρίζουμε τις ευαισθησίες του εταίρου.

Μητσοτάκης: Τι θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση που η σύσκεψη κατέληγε σε μια θέση του τύπου «ή συμφωνείτε με όνομα χωρίς τον όρο “Μακεδονία” ή αύριο κλείνουμε όλες τις συνοριακές διαβάσεις Ελλάδας - Σκοπίων»;

Καραμανλής: Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε προβλήματα.

Μητσοτάκης: Θα ήταν μια τραγωδία.

Στην προσπάθειά του να εντοπίσει έναν συμβιβασμό, ο τότε πρωθυπουργός πρότεινε να παζαρέψει η κυβέρνηση μέχρι τέλους σκληρά με τα Σκόπια και, αν δεν επιτύχει η διαπραγμάτευση, να έχει ετοιμάσει ένα εναλλακτικό όνομα το οποίο θα είναι βολικό για την Αθήνα, αναφέροντας μάλιστα ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το «Βόρεια Μακεδονία».

Παρακολουθώντας την ακραία ταλάντευση του εκκρεμούς της συζήτησης, ο Καραμανλής επέμεινε ότι θα πρέπει να υπάρξει απόφαση προκειμένου να μη γελοιοποιηθούν οι αρχηγοί ενώπιον των πολιτών. Ο Παπανδρέου επέμεινε στη σκληρή άποψη, με τον Μητσοτάκη να του λέει ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται λύση-πακέτο και με τη στάση που τηρεί αυτή τη στιγμή χάνεται η ουσία της συζήτησης και η Ελλάδα κινδυνεύει να έλθει αντιμέτωπη με αναγνώριση της ΠΓΔΜ από όλες της χώρες της Γης.

Μάλιστα, ο Μητσοτάκης δεν αναφέρθηκε μόνο στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, το σύνολο του Τρίτου Κόσμου, ακόμα και τη Σερβία. Το σημείο υποχώρησης του Παπανδρέου ήταν τα μέτρα που θα λάβει η Ελλάδα εναντίον της ΠΓΔΜ, επιμένοντας ότι ο όρος «Μακεδονία» δεν θα πρέπει να περιλαμβάνεται στην ονομασία.

«Να πούμε ότι η Ελλάδα είναι πρόθυμη να αναγνωρίσει τη Δημοκρατία των Σκοπίων με τη διευκρίνιση ότι δεν θα περιλαμβάνεται ο όρος “Μακεδονία”», είπε ο Καραμανλής. Κάτι που δεν καθησύχαζε τον Μητσοτάκη, ο οποίος αναφέρθηκε στις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά εκείνες τις ημέρες περί επικείμενου κλεισίματος των συνόρων. «Δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία χειρισμών, ούτε και η κυβέρνηση να κάνει τον ακροβάτη», είπε ο Μητσοτάκης, επισήμανση την οποία βρήκε σωστή και ο Παπανδρέου. Εν συνεχεία, ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι είναι υποχρεωμένος να αλλάξει τον Αντώνη Σαμαρά από υπουργό Εξωτερικών, όχι τόσο διότι διαφωνεί μαζί του για το ονοματολογικό, αλλά επειδή ο Σαμαράς προτείνει πολιτική Ζαλόγγου.

Η «γελοιοποίηση»

Ο Παπανδρέου είπε ότι δεν είναι βέβαιος πως η στάση Σαμαρά συνιστά πολιτική Ζαλόγγου. Ο Καραμανλής διερωτήθηκε αν θα πρέπει να γελοιοποιηθεί το πολιτικό σύστημα από τα Σκόπια. Η Αλέκα Παπαρήγα εκτίμησε ότι η γελοιοποίηση είναι αναπόφευκτη, καθώς η τακτική θα οδηγήσει σε αρχική άρνηση του όρου «Μακεδονία», ενώ την επόμενη ημέρα θα αρχίσουν οι προσπάθειες εξομάλυνσης. Ο Παπανδρέου ρώτησε τον Μητσοτάκη αν δέχεται το όνομα «Νέα Μακεδονία». Ο Μητσοτάκης του απάντησε αρνητικά αντιπροτείνοντας για ακόμα μία φορά το «Μακεδονία του Βαρδάρη». Και προσέθεσε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να δημιουργήσει «μακεδονικό» ζήτημα η Βουλγαρία, κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει επίθεση φιλίας στα Σκόπια.

Ως παλαιότερος όλων, ο Καραμανλής επανέλαβε την ανάγκη για ομόφωνη απόφαση.

Καραμανλής: Oλες οι συμφορές που έζησε η Ελλάδα στο παρελθόν ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας μας να χαράξουμε κοινή θέση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Tα θέματα εξωτερικής πολιτικής τα καθιστούμε πάντα αντικείμενο εσωτερικών μας ανταγωνισμών, διότι δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ότι τα θέματα αυτά τα ελέγχουμε στην έκταση των εθνικών μας δυνατοτήτων και κατά τα λοιπά κρίνονται από δυνάμεις που δεν ελέγχουμε.

Η Παπαρήγα ήταν απολύτως αντίθετη με το κλείσιμο των συνόρων λέγοντας ότι θα βρεθούν τα Σκόπια δικαιωμένα, κάτι που δεν θέλει κανένας. Προς το τέλος της σύσκεψης ο Καραμανλής παρουσίασε ένα προσχέδιο, με βάση την απόφαση ότι δεν θα υπάρχει πουθενά στην ονομασία της ΠΓΔΜ ο όρος «Μακεδονία». Παρατήρησε, μάλιστα, παραστατικά:

Kαραμανλής: Eνας σοφέρ ο οποίος δεν ξέρει να βάζει όπισθεν δεν είναι καλός σοφέρ. Στα κρίσιμα εθνικά θέματα πρέπει να γίνονται και υποχωρήσεις.

Η Δαμανάκη κάποια στιγμή πρότεινε να δοθεί η δυνατότητα συνέχισης των διαπραγματεύσεων. Ο Μητσοτάκης, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, είπε σε κάποια στιγμή ότι ίσως ήταν πιο αποτελεσματικό να μη βγει ανακοινωθέν, να πουν όλοι οι αρχηγοί ότι συνεχίζει η κυβέρνηση τις διαπραγματεύσεις και, εν τω μεταξύ, να προετοιμάζονται όλοι για αλλαγή του ονόματος.

Αφού είχαν προηγηθεί όλες αυτές οι μακροσκελείς συζητήσεις, ο Καραμανλής έκλεισε τη σύσκεψη με τρόπο που παραπέμπει και στη σημερινή επικαιρότητα.

Καραμανλής: Tα κόμματα δεν μπορούν να αγνοούν το λαϊκό αίσθημα. Οφείλουν να καθοδηγούν το λαϊκό αίσθημα, αντί να το πυροδοτούν και να το καθιστούν ανεξέλεγκτο. Διαφορετικά, τα κόμματα αιχμαλωτίζονται στο κλίμα που τα ίδια δημιουργούν.

Στη συνεχεία ενημέρωσε ότι το ανακοινωθέν θα είναι της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Και κάλεσε μέσα στην αίθουσα τον γ.γ. της Προεδρίας, πρέσβη Πέτρο Μολυβιάτη, ο οποίος ανέγνωσε ενώπιον των πολιτικών αρχηγών το περίφημο, πια, ανακοινωθέν της σύσκεψης της 13ης Απριλίου 1992.

http://www.kathimerini.gr/946808/article/epikairothta/politikh/oi-istorikoi-dialogoi-ths-syskeyhs-toy-1992

Το ανακοινωθέν της 13^ης Απρίλιου 1992

Τα αποτελέσματα της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις 13 Απριλίου 1992, ανακοίνωσε στα ΜΜΕ ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας της Δημοκρατίας κ. Πέτρος Μολυβιάτης:

«Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991,με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”».

ΔΕΕ

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (6)

Ο κρατικός ξενώνας σπουδαστών "Μίρκα Γκίνοβα"

στο Μοναστήρι (Βιτώλια) FYROM

Ποια ήταν η Μίρκα Γκίνοβα, 

η «ηρωίδα» των Σκοπίων;

Η θλιβερή ιστορία και η προπαγανδιστική εκμετάλλευση μιας νεαρής γυναίκας, μιας απλής χωριατοπούλας, με πολλά σκοτεινά σημεία και αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες για την ζωή της. Είχε την ατυχία να εμπλακεί σε γεγονότα και καταστάσεις που την ξεπερνούσαν σε υπέρτατο βαθμό και της οποίας οι ιδεοληψίες και ο φανατισμός της, την οδήγησαν στην καταστροφή με τραγικό τέλος.

Το 2006 υπήρξε πρόταση από Δημ. Σύμβουλο της παράταξης τού τότε Δημάρχου Έδεσσας Σόντρα (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ) να ονομαστεί οδός της πόλης με το όνομα της Ειρήνης Γκίνη, της γνωστής στην περιοχή (και όχι μόνον) αυτονομίστριας, η οποία θεωρείται η «εθνική ηρωίδα» των Σκοπιανών και τιμάται μέχρι σήμερα με το όνομα Μίρκα Γκίνοβα. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην σκοπιανή Βικιπαίδεια:

«Σήμερα προς τιμήν της σε όλη τη Mακεδονία* έχει δεκάδες ιδρύματα, οργανισμούς και οδούς που φέρουν το όνομά της (για παράδειγμα, το κτίριο του κρατικού ξενώνα για μαθητές του λύκειου και φοιτητές του πανεπιστήμιου στη Μπίτολα,** το Πολιτιστικό Κέντρο στο Ντεμίρ Καπίγια κ.λπ.) και στον κεντρικό δρόμο της πόλης (που έχει το όνομά της) στην Μπίτολα βρίσκεται προτομή στη μνήμη της από τον γλύπτη Ντράγκαν Ποπόφσκι-Ντάντα».

_______________

* Εννοεί το κράτος των Σκοπίων

 ** Στα ελληνικά, Μοναστήρι, τα βυζαντινά Βιτώλια

Η προαναφερθείσα πρόταση υπερψηφίσθηκε όχι μόνον από την παράταξη Σόντρα, αλλά και από τον εκπρόσωπο της παράταξης του ΚΚΕ όπως αναμενόταν. Τελικώς, η πρόταση απορρίφθηκε από την αρμόδια τοπική Επιτροπή ονοματοδοσίας του ΥΠ. Εσωτερικών (Επιτροπή του άρθρου 12 του Π. Δ/τος 410/95) το 2010, όπου μειοψήφησαν οι τότε Δήμαρχοι-μέλη της Επιτροπής, Σόντρας, Έδεσσας και Χρήστος Παλίκογου, δήμαρχος Εξαπλατάνου Αλμωπίας.  

Ποια ήταν όμως τελικά η Ειρήνη Γκίνη, που κατέληξε Μίρκα Γκίνοβα; 

Οι πληροφορίες είναι εντελώς συγκεχυμένες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι γεννήθηκε στο χωριό Ξανθόγεια (παλιά: Ρουσίλοβο), άγνωστο πότε ακριβώς, ίσως το 1923. Στις επίσημες βιογραφίες της, τόσο στα ελληνικά (ΚΚΕ), όσο και στις σκοπιανές, πουθενά δεν υπάρχει ακριβής ημερομηνία, αλλά μόνον έτος.

Αντίθετα εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=Q2B9G2L6CMU 
υπάρχει φωτ. άρθρου από σκοπιανό περιοδικό ("Makedonka") που αναγράφει: Мирка Гинова, 1916-1946.

Κατά τα αμφιβόλου εγκυρότητας στοιχεία του ΚΚΕ, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού της το 1931 και στην συνέχεια φοίτησε στην Οικοκυρική Σχολή Έδεσσας (1932-34) και στην συνέχεια στην Σχολή Νηπιαγωγών Καστοριάς (προφανώς τα έτη 1935-36).

Στην σκοπιανή βιογραφία της όμως αναφέρεται ότι σπούδασε δασκάλα στην Καστοριά (teacher's college in Kostur) απ’ όπου αποφοίτησε το 1939. Τέλος, στην βιογραφία της από το ΚΚΕ αναφέρεται ότι εργάστηκε ως Νηπιαγωγός στα Δημοτικά Σχολεία του Λουτροχωρίου (1936-39), Καισαρειανών Έδεσσας (1939-41) και Λύκων (1941-42), λεπτομέρειες που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την σκοπιανή προπαγανδιστική αγιογράφησής της, η οποία αναφέρει τα εξής: «η φασιστική κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να την διορίσει προβάλλοντας διάφορα εμπόδια. Η Μίρκα έχασε έναν ολόκληρο χρόνο πηγαίνοντας από Γραφείο σε Γραφείο αναζητώντας διορισμό». (The fascist regime of Metaxas would not appoint her to a position - it imposed many obstacles on her. Mirka lost an entire year going from one office to another seeking to gain an appointment). 

[For Sacred National Freedom: Portraits Of Fallen Freedom Fighters, 2009 “Pollitecon Publications”, Translated by: Elizabeth Kolupacev Stewart - Wareemba NSW 2046 Australia (First published: Skopje, 1962)].

«…Τελικά διορίστηκε προσωρινά το 1940 δασκάλα σε ένα χωριό της Έδεσσας…». 

Τελικά ποια είναι η πραγματική εκδοχή; Αυτή του ΚΚΕ ή των Σκοπίων;

Ανάλογη σύγχυση ως προς τις ημερομηνίες προκαλεί και η αφήγηση, πιθανότατα κατασκευασμένη, κάποιας συντρόφισσας Ουρανίας Μπουκοβίνα, που υπάρχει στο πολυτελές λεύκωμα που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 η Τομεακή Οργάνωση Πέλλας του ΚΚΕ με την ευκαιρία σχετικής εκδήλωσης στην Έδεσσα, όπου στην σελ. 13 αναφέρει ότι τον «Γενάρη του 1939» είδε μια κοπέλλα «περίπου 18 χρονών» να αναζητά μέρος να μείνει και όπως της διηγήθηκε η Μίρκα «σπουδάζω εδώ στο διδασκαλείο της Καστοριάς και θέλουν να με διώξουν από το οικοτροφείο του διδασκαλείου επειδή είμαι μακεδονοπούλα»!

Που βρίσκεται τελικά η αλήθεια άγνωστον…

Λεύκωμα ΚΚΕ

       

Σύμφωνα πάντα με την εκδοχή του ΚΚΕ «πριν την λήξη της σχολικής χρονιάς το 1942 εγκαταλείπει το Σχολείο των Λύκων και αφιερώνεται [….] στον αγώνα». Και παρακάτω: «Σαν μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής Άρνισσας του ΚΚΕ, ανέλαβε την καθοδήγηση της Νεολαίας των 15 ορεινών χωριών της».

Αλλού (ελλην. Βικιπαίδεια) αναφέρεται ότι εντάχθηκε αρχικά στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, η οποία αυτοδιαλύθηκε το 1943 με την ίδρυση της ΕΠΟΝ*στις 23-2 1943).

Εκείνο πάντως που αποσιωπείται συστηματικά από τις διάφορες αγιογραφίες που κυκλοφορούν είναι το γεγονός ότι η Ειρήνη Γκίνη υπήρξε όχι απλό μέλος (φαλαγγίτισσα) της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ) του καθεστώτος Μεταξά, αλλά υψηλόβαθμο στέλεχος (φαλαγγάρχισσα) σύμφωνα με την καταγραφή του πρώην Βουλευτού Πέλλας αείμνηστου Βασ. Μουράτογλου, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Παραλειπόμενα» (1998), επικαλούμενος και σχετική φωτογραφία.

Ο ίδιος την περιγράφει ως «πληθωρική, με ύψος πάνω από 1,80 και βάρος πάνω από 100 κιλά». Και παρακάτω: «στην διάρκεια της κατοχής γνώρισε έναν Γιουγκοσλάβο αυτονομιστή αντάρτη […]εμυήθη στο αυτονομιστικό κίνημα και αργότερα ανέλαβε την ηγεσία του ΝΟΦ** γυναικών».

_________________

* ΕΠΟΝ = Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων

**ΝΟΦ (NOF = Narodno Osloboditelniot Front - Народно ослободителниот фронт) Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Η μετεξέλιξη του, βραχύβιου (Νοέμβριος 1943-Μάιος 1944) και καθοδηγούμενου από τον Τίτο, ΣΝΟΦ  

Σύμφωνα με την εφημερίδα του Ουράνιου Τόξου«ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ» (Ιούνιος 2010): «…Στην πρώτη συνδιάσκεψη του Народно ослободителниот фронт-НОФ (σ.σ.: «Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου), στις 20 Ιουνίου 1945, η Μίρκα εκλέχτηκε ως μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου και υπεύθυνη για ζητήματα γυναικών. Με δική της πρωτοβουλία εξαπλώθηκαν τα δίκτυα του НОФ και АФЖ (Антифашистички фронт на жените-Αντιφασιστικό μέτωπο γυναικών), στα χωριά του Воден (σ.σ.: Έδεσσας)…».

Η Γκίνοβα με άλλους 8 συνελήφθησαν το μεσημέρι στις 7 Ιουλίου 1946 στο δάσος μεταξύ των χωριών Μαργαρίτας (Πότσεπ) και Λύκων. Οι υπόλοιποι της ομάδας της την εγκατέλειψαν και διέφυγαν προς την κατεύθυνση των χωριών Σαρακηνοί-Μοναστηράκι.

Το συμβάν αυτό επιβεβαιώνεται και από την μαρτυρία ενός από τους πρωταγωνιστές του γεγονότος, του Φ. Αδαμίδη. Ο Φιλώτας Αδαμίδης– ο καπετάν Κατσώνης της περιοχής του Πάικου, του Βέρμιου και του Καϊμάκτσαλαν – ήταν αξιωματικός εξ εφέδρων του ελληνικού στρατού, έλαβε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας και στη μάχη της Κρήτης, καπετάνιος και διοικητής τάγματος στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ στο Πάικο και το Καϊμάκτσαλαν και πολέμησε με το μέρος του ΔΣΕ. Μέλος του ΚΚΕ, έζησε για 33 χρόνια εξόριστος στην Τσεχοσλοβακία. Σε συνέντευξή του τον Μάρτιο του 2010, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 133 (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2010) του τριμηνιαίου περιοδικού «Νιάουστα» αναφέρονται τα εξής:

«…Με τον χαρακτηριστικά γήινο τρόπο της περιοχής ο Κατσώνης μας μεταφέρει τη σύγχυση, τις απλές αμέλειες, αλλά και τη λιγοψυχία που κατέληξαν στην εκτέλεση της Ειρήνης Γκίνη και των άλλων συντρόφων της το τραγικό πρωινό της 26ης Ιουλίου 1946. Αυτός οδήγησε τη Μίρκα και τους υπόλοιπους πολιτικούς έξω από τον πρώτο κλοιό του κυβερνητικού αποσπάσματος στο Καϊμάκτσαλαν. Οι μικρές λεπτομέρειες της αφήγησής του, ειπωμένες λαϊκά, δίνουν ένα μοναδικό υπόβαθρο αυθεντικότητας στα ιστορικά γεγονότα. Ο Κατσώνης φοράει το καφέ παλτό που ανήκε στον περίφημο καπετάν Λασσάνη (Θανάση Γκένιο) και του το είχε χαρίσει ο ίδιος, όταν ο Κατσώνης βγήκε στην περιοχή του Πάικου για το δεύτερο αντάρτικο. Τον δυσκολεύει όμως στο κράτημα της ιταλικής αραβίδας, καθώς σιωπηλά οδηγεί τους πολιτικούς μέσα από μια χαράδρα προσπαθώντας να τους πάει στα ασφαλή δασωμένα. Το βγάζει, λοιπόν, και το δίνει στη Μίρκα για να μπορέσει να συγκεντρωθεί στην αποστολή του, μέχρι να καταφέρει τελικά να τους παραδώσει στο ένοπλο τμήμα που βρισκόταν ψηλότερα. Νομίζοντας ότι η ομάδα των πολιτικών είναι πια ασφαλής, γυρίζει πίσω στο δικό του τμήμα μέσα στον κλοιό. Αλλά δεν έχει λογαριάσει τη δειλία και την ανικανότητα άλλων που με τις πρώτες τουφεκιές εγκατέλειψαν τους άοπλους πολιτικούς στην τύχη τους. Φορώντας το παλτό του Λασσάνη πιάσαν οι ΜΑΥδες τη Μίρκα…».

Στην σκοπιανή εκδοχή της βιογραφίας της που αναφέραμε και παραπάνω* υπάρχει ο ισχυρισμός ότι η Ομάδα της Γκίνοβα ήταν άοπλη και μόνον αυτή ήταν οπλισμένη (Mirka was with six of her comrades, who were all unarmed. Only she was armed). 

Και παρακάτω: «…However, the brave Macedonian woman did not lose her courage. She lifted the scope and took aim. One gendarme fell dead. She shot again. Another one fell. She aimed well. Each one of her bullets hit flesh and planted death in the slaves of the new occupiers. But there were too few bullets and too many of them. And that is why she fell into their hands along with her comrades…».

Δηλαδή με λίγα λόγια σκότωσε 2 χωροφύλακες και τραυμάτισε κι άλλους πριν της τελειώσουν οι σφαίρες.

________________________

* From: For Sacred National Freedom: Portraits Of Fallen Freedom Fighters  2009

Μετά την σύλληψή της οδηγήθηκε στην Έδεσσα όπου ανακρίθηκε ώστε να σχηματισθεί η δικογραφία. Τα περί βασανιστηρίων είναι φαντασίες των αρρωστημένων εγκεφάλων του προπαγανδιστικού μηχανισμού του ΚΚΕ και δεν τεκμηριώνονται. Εξ άλλου, όπως τονίζει και ο Βασ. Μουράτογλου στο προαναφερθέν βιβλίο του: «Δεν ασκήθηκε καμμία βία στην ανάκριση, άλλωστε δεν χρειάσθηκε γιατί οι κατηγορούμενοι απεκάλυψαν τον σκοπό της παρουσίας τους στο δάσος των Λύκων. Ιδιαίτερα στην Γκίνη έγινε επίμονη σύσταση να αλλάξει την κατάθεσή της (σ.σ. απελευθέρωση της Μακεδονίας από την Ελλάδα) ώστε να αποφύγει τις συνέπειες του Γ΄ ψηφίσματος…».

Υπενθυμίζουμε ότι το Γ΄ Ψήφισμα της Βουλής τον Ιούνιο του 1946 προέβλεπε την ποινή του θανάτου για εγκλήματα εσχάτης προδοσίας που αποσκοπούσαν στην απόσπαση τμημάτων του ελληνικού εδάφους.

Η δίκη της Γκίνοβα στο Έκτακτο Στρατοδικείο της 38ης Ορεινής ταξιαρχίας με έδρα τα Γιαννιτσά ολοκληρώθηκε στις 23 Ιουλίου 1946 και στις 26 Ιουλίου εκτελέσθηκε μαζί με 5 άλλους συνεργάτες της.

Στην διάρκεια της δίκης ήταν προκλητικότατη και όπως αναφέρει ο Βασ. Μουράτογλου: «…σε βαθμό που ανάγκαζε τον Βασιλικό Επίτροπο να διαμαρτυρηθεί στον Πρόεδρο…». 

Αξιοσημείωτη είναι και η εξής καταγραφή του ιδίου:  

«…Κατά την διάρκεια της δίκης κάθε πρωί και απόγευμα τους μετέφεραν απ’ τα κρατητήρια της οδ. Σβορώνου στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο στο Τσαλί, όπου συνεδρίαζε το Στρατοδικείο με αυτοκίνητο της Χωροφυλακής, ημιφορτηγό ανοικτό. Εντύπωση έκανε στους περιοίκους και στους περίεργους η σβελτάδα με την οποία η Γκίνη των 100 κιλών βάζοντας την παλάμη της στο αμάξωμα, μ΄ένα πήδημα βρισκόταν πάνω στο αυτοκίνητο […] Πώς ήταν δυνατόν μια βασανισμένη κατά τον τρόπο που περιγράφει ο Αμαξόπουλος να διαθέτει τέτοια εκπληκτική σβελτάδα και ευκινησία;». Ο συγγραφέας μάλιστα επικαλείται ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ τις μαρτυρίες πολυάριθμων κατοίκων των Γιαννιτσών για το παραπάνω περιστατικό.

Αυτός λοιπόν ήταν ο βίος και η πολιτεία της διαβόητης για τους Μακεδόνες Έλληνες και ηρωίδας για τους Σκοπιανούς Ειρήνης Γκίνη ή Μίρκας Γκίνοβα, η οποία αγωνίστηκε για την υποδούλωση της Μακεδονίας στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο και την απόσπασή της από την Ελλάδα. 

Το ΚΚΕ επιχείρησε από την πρώτη στιγμή να την "αγιοποιήσει" επιστρατεύοντας ολόκληρο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του στοχεύοντας να εμψυχώσει τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, αποκρύπτοντας την πραγματική της δράση με απίστευτες διαστρεβλώσεις της ιστορικής αλήθειας.

Το πλέον όμως εξωφρενικό είναι το απόσπασμα από το θεωρητικό όργανο του ΚΚΕ «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (1946) που αναφέρεται στο ήδη μνημονευθέν πολυτελές λεύκωμα που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 η Τομεακή Οργάνωση Πέλλας του ΚΚΕ, όπου υποστηρίζεται ξεδιάντροπα ότι: «…μια υπέροχη ηρωίδα σαν τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, που πολέμησε σε όλη την εποχή της Κατοχής τους οχρανίτες του Κάλτσεφ και που συνέχισε κι έπειτα απ’ την απελευθέρωση […] να πολεμάει τους αυτονομιστές της Μακεδονίας, που τους οργανώνουν και τους υποκινούν οι Άγγλοι…»! 

Το τραγικό, αλλά και εξοργιστικό για τους Μακεδόνες Έλληνες που υπέφεραν τα πάνδεινα από τους εγκάθετους και τους φονιάδες του Τίτο και των συντρόφων, αλλά και των συνεργατών του από το ΚΚΕ είναι ότι το 1982, επί ΠΑΣΟΚ, το Δημοτικό Συμβούλιο των Γιαννιτσών έδωσε το όνομά της σε μια πλατεία της Πόλης, για να αναγκαστεί να την ανακαλέσει στην συνέχεια μετά την γενική λαϊκή κατακραυγή που ξεσήκωσε στην περιοχή η προκλητική αυτή απόφαση, καθώς υπήρξαν ακόμη Έλληνες οι οποίοι ζούσαν και είχαν υποστεί στο πετσί τους την προσπάθεια υφαρπαγής της Μακεδονίας από την Γκίνοβα και τους υπόλοιπους υπηρέτες των Σοβιετικών σχεδιασμών.

Προς τι λοιπόν αυτή η επιμονή του πρώην Δημάρχου Έδεσσας που επανήλθε πρόσφατα με νέα πρόταση να τιμηθεί η αυτονομίστρια Γκίνοβα; Προσπάθεια να συλλεχθούν ψηφαλάκια; Ξεπερασμένες ιδεοληψίες; Περίεργες φαντασιώσεις; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

ΥΓ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά (απουσίασε ακόμα και ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ) τα δε σχόλια των τοπικών εφημερίδων υπήρξαν καυστικότατα κατά του πρώην Δημάρχου, από τα οποία ξεχωρίζει εκείνο με τον τίτλο «Η πολιτική καταδίκη του Γ. Σόντρα» (σε εφημερίδα που παλαιότερα τον υποστήριζε), που καταλήγει με την προτροπή:
«…Όταν όμως κάποιος προτιμά να κοιτά πίσω και μάλιστα με εξοργιστικά επιχειρήματα που διχάζουν, τότε καλό θα είναι να πάει σπίτι του…».

Πηγή: http://ethnologic.blogspot.gr/2017/02/blog-post_13.html

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (5)

Αντάρτισσες του ΣΝΟΦ 

To ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, το ΣΝΟΦ 

και οι κομιτατζήδες

Τον Νοέμβριο του 1943 στελέχη του μακεδονικού γραφείου του ΚΚΕ σε συνδιάσκεψη της περιφερειακής επιτροπής του ΚΚΕ Φλωρίνης στο χωριό Δροσοπηγή ίδρυσαν το ΣΝΟΦ. Αποφασίστηκε να μην υπαχθεί τυπικά το ΣΝΟΦ στον ΕΛΑΣ αλλά να διαθέτει δικές του ένοπλες μονάδες. Μέσω του ΣΝΟΦ κύριος σκοπός των κομμουνιστών ήταν να προσεταιριστούν τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους της Μακεδονίας, καθώς έως τότε οι κατακτητές είχαν κατορθώσει να πάρουν με το μέρος τους και να εξοπλίσουν ένα τμήμα της συγκεκριμένης κοινότητας. Αντίστοιχες προσπάθειες προσεταιρισμού των σλαβόφωνων της Βαρντάρσκα (σημερινά Σκόπια) έκαναν και οι αντάρτες του Τίτο.

 Το ΣΝΟΦ εξαρχής είχε σκοπούς αυτονομιστικούς, δηλαδή στόχευε στην απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας απ’τον εθνικό κορμό. Αυτό φυσικά ήταν εν γνώσει της ηγεσίας του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που επεδείκνυε χαρακτηριστική ανοχή στην αυτονομιστική δραστηριότητα των σνοφιτών, παρά το ότι επισήμως δεν υιοθετούσε τις ανθελληνικές θέσεις τους. Λόγω αυτής της ανοχής της κομμουνιστικής ηγεσίας, τα στελέχη του ΣΝΟΦ απέκτησαν μία ελευθερία κινήσεων στην περιοχή και προπαγάνδιζαν ανοιχτά τις θέσεις τους για ανεξάρτητη Μακεδονία προσπαθώντας να προσελκύσουν σλαβόφωνους ρευστής εθνικής συνείδησης που έτειναν είτε προς την Βουλγαρία είτε προς τον Τίτο.

Παράλληλα, στις αρχές του 1944 οι Γερμανοί σχημάτισαν μία νέα πολιτοφυλακή αποτελούμενη από σλαβόφωνους βουλγαρικής συνείδησης, με την επωνυμία Οχράνα. Αυτή ήταν η διάδοχη κατάσταση του Κομιτάτου που είχαν ιδρύσει πρωτύτερα οι Ιταλοί, και εν πολλοίς στηριζόταν στο ανθρώπινο δυναμικό του Κομιτάτου. Για τον λόγο αυτό τα μέλη της Οχράνα παρέμεναν γνωστοί σαν κομιτατζήδες. Επίσης, η βουλγαρική επιρροή στην Οχράνα ήταν αρκετά ισχυρότερη απ΄ότι ήταν στο Κομιτάτο, επειδή οι Γερμανοί άφηναν στους Βούλγαρους μεγαλύτερα περιθώρια δράσης απ’ ότι οι Ιταλοί που κατείχαν την περιοχή ως τον Σεπτέμβριο του 1943. Αυτό οφειλόταν στο ότι οι Γερμανοί δεν είχαν βλέψεις στην δυτική Μακεδονία, εν αντιθέσει με τους Ιταλούς.

Αυτό όμως που περιέπλεκε τα πράγματα ήταν ότι και οι κομιτατζήδες μιλούσαν για αυτονομία της Μακεδονίας. Άλλωστε από την δεκαετία του ‘20 οι Βούλγαροι στόχευαν στην απόσπαση της Μακεδονίας είτε δια της απευθείας προσάρτησής της στην Βουλγαρία είτε δια της δημιουργίας μίας αυτόνομης Μακεδονίας που θα ήταν προσανατολισμένη προς την Βουλγαρία και θα ενωνόταν αργότερα μαζί της, όπως είχε συμβεί το 1885 με την Ανατολική Ρωμυλία.  Τώρα, και λόγω της διαφαινόμενης ήττας του Άξονα, η δεύτερη επιλογή φάνταζε ρεαλιστικότερη για τους Βούλγαρους.

Έτσι παρατηρήθηκε το φαινόμενο να υπάρχουν δύο -τυπικά αντίθετες- οργανώσεις σλαβόφωνων (ΣΝΟΦ και Οχράνα) που να στοχεύουν στην προσέλκυση του ίδιου πληθυσμού χρησιμοποιώντας παρόμοια αυτονομιστική φρασεολογία. Έτσι η διάκριση μεταξύ τους έγινε αρκετά δύσκολη και μοιραία αναπτύχθηκαν και δίαυλοι επικοινωνίας.

Γενικότερα πάντως, το ΣΝΟΦ απέτυχε να δημιουργήσει δικούς του οπαδούς και αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία ακόμα και απ’τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους. Αυτό που κατάφερε ήταν το ότι λειτούργησε σαν καθαρτήριο για πολλούς πρώην φιλο-αξονικούς βουλγαρόφιλους σλαβόφωνους που εν μία νυκτί μετετράπησαν σε δήθεν "αντιστασιακούς" αυτονομιστές. Παρέμεναν όμως σταθεροί στον ανθελληνισμό. Αυτό συνέβαινε κυρίως μες στο 1944 οπότε και η τροπή του πολέμου έγερνε ολοένα σε βάρος του Άξονα και τα καιροσκοπικά βουλγαρίζοντα στοιχεία έσπευδαν να αλλάξουν αφεντικό. 

Βέβαια, προσχωρήσεις κομιτατζήδων στον ΕΛΑΣ είχαν ήδη ξεκινήσει απ’τον Ιούνιο 1943 όταν γύρω στους 50-60 κομιτατζήδες απ’την ευρύτερη περιοχή του Άργους Ορεστικού εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ. Το ίδιο έγινε και τον Οκτώβριο με άλλους 47 κομιτατζήδες απ’τον Απόσκεπο και άλλους 10 απ’το Βατοχώρι. Ο Πασχάλης Καλλιμάνης, που ήταν αρχηγός των κομιτατζήδων του Καλοχωρίου, τον Ιούλιο του 1943 με άλλους 16 συνεργάτες του πέρασαν στον ΕΛΑΣ.

Για το 1944 ενδεικτικά αναφέρουμε:

- Στα Κορέστια τοπικά στελέχη του ΣΝΟΦ προσήλκυσαν παραπάνω από 100 κομιτατζήδες στον εφεδρικό ΕΛΑΣ.

- Ο γραμματέας της επιτροπής ΣΝΟΦ Κορεστίων Ναούμ Πέιος εξασφάλισε την προσχώρηση πάνω από 40 κομιτατζήδων στον ΕΛΑΣ από γειτονικά χωριά. Ο ίδιος μαζί με τον Κεραμιτζή μεσολάβησαν για την προσχώρηση των κομιτατζήδων του Καρά Ορμάν σε ομάδα του ΕΛΑΣ της Φλώρινας.

- Ο Φώτης Κεραμιδάς ήταν βουλγαρόφιλος κομιτατζής που αργότερα έγινε γραμματέας της Επιτροπής του ΣΝΟΦ Βασιλειάδας,

- Ο Μενέλαος Γκέλες απ΄την Φλώρινα ανέπτυξε απ’το 1941 δραστηριότητα υπέρ της Βουλγαρίας και ήταν στενός συνεργάτης του Βούλγαρου αξιωματικού Κάλτσεφ που ήταν ο ιθύνων νους της βουλγαρικής προπαγάνδας στην Μακεδονία. Ο Γκέλες κατέληξε ηγετικό στέλεχος του ΣΝΟΦ Φλωρίνης.

- Ακόμα και μετά την διάλυση του ΣΝΟΦ, τον Αύγουστο του 1944 ο Μιχαήλ Κεραμιτζής (πρώην στέλεχος του ΣΝΟΦ και του ΕΛΑΣ και εθνοσύμβουλος στην ΠΕΕΑ) έγραφε μετά από επιχειρήσεις αφοπλισμού κομιτατζήδων:

"Οι περισσότεροι κομιτατζήδες έχουν έρθει με το μέρος μας. Απ’τους 300 που είχαν προσχωρήσει τελευταίως στον ΕΛΑΣ, έχουν αποκηρυχτεί μόνο έξι"

Η πρώτη επίσημη εμφάνιση των αυτονομιστών του ΣΝΟΦ υπήρξε η Περιφερειακή Συνδιάσκεψη ΣΝΟΦ Καστοριάς που συγκλήθηκε στο Δενδροχώρι της Καστοριάς στις 12-13 Απριλίου 1944 απ'τον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Εκεί πλέον με ψηφίσματα είτε προς την ΠΕΕΑ, είτε ακόμα και προς τους Συμμάχους, είτε με ανοιχτές αναφορές στο Ήλιντεν, φάνηκαν ξεκάθαρα οι ανθελληνικοί σκοποί του ΣΝΟΦ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ρήξη τον Μάιο του 1944 με την κομματική ηγεσία του ΚΚΕ που απέφευγε να υιοθετεί επισήμως τέτοιες ακραίες θέσεις για το μακεδονικό που προκαλουσαν αντιδράσεις. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε την διάλυση του ΣΝΟΦ και η απόφαση διαβιβάστηκε στην περιφερειακή επιτροπή του κόμματος στην Καστοριά. Πολλοί σνοφίτες αποπέμφθηκαν, ενώ συνελήφθησαν οι Πασχάλης Μητρόπουλος και Ναούμ Πέιος. Μία εβδομάδα όμως μετά, ο Πέιος αφέθη ελεύθερος, κατόπιν παρέμβασης του Κεραμιτζή, και προσέφυγε μαζί με άλλους 30 σλαβόφωνους (πιθανότατα κομιτατζήδες) στους γιουγκοσλάβους παρτιζάνους. Εκεί τέθηκε υπό την προστασία του Ντέγιαν, τοπικού ηγέτη των παρτιζάνων, για λογαριασμό του οποίου στρατολογούσε κομιτατζήδες. Αργότερα επέστρεψε και ανέλαβε πόστο στον ΕΛΑΣ, πριν τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1944 με το τάγμα του Γκότσε. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Μητρόπουλο που αφέθη ελεύθερος κατόπιν παρέμβασης της διοίκησης της 9ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Κάπως έτσι τελείωσε η ιστορία του ΣΝΟΦ που είχε ήδη εκθέσει τους κομμουνιστές.

Βασική πηγή: 
http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/07/to.html

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (4)

Θρήνος και οδυρμός στα Σκόπια: 

Χάθηκε η "μεγάλη μακεδονία"

Θρηνεί και οδύρεται ο αρθογράφος Πάντε Κολεμισέφσκι της παλαιότερης εφημερίδας και κάποτε ημιεπίσημου οργάνου του ΚΚ των Σκοπίων, της Nova Makedonija, για την "απώλεια του ονείρου για μια ενωμένη μακεδονία". Το άρθρο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό και για άλλες καταστάσεις.

ΔΕΕ 

Δηλαδή, θα πούμε αντίο 

στο Πιρίν και στο Αιγαίο;

Πρέπει η «Μακεδονία» να υποταχθεί στην σκληρή πραγματικότητα που δεν την ευνοεί; Θα αλλάξει το Σύνταγμά της με όλους τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από την αλλαγή;

Αλλά, το μεγάλο ερώτημα είναι εάν αντί του Σόλουν, του Κουκούς, του Βόντεν και του Λέριν, θα αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε επίσημα μόνο ελληνικά τοπωνύμια: δηλαδή, Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Έδεσσα και Φλώρινα;

Σε τι θα πρέπει οι πολίτες μας να είναι έτοιμοι από την υπογραφή των συμφωνιών με τη Βουλγαρία και την Ελλάδα;

  

Πρώτον, 

είναι αναμφισβήτητο ότι η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» θα λάβει ένα νέο όνομα που θα συμφωνηθεί και από τις δύο πλευρές, με την ανιδιοτελή βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ, που πρόκειται για ένα ήδη συμφωνημένο όνομα.

Η νέα ονομασία θα είναι για ευρύτερη διεθνή χρήση προς όλους και για όλα- erga omnes. Η τρέχουσα άποψη είναι ότι δεν θα αλλάξει το σύνταγμά μας γιατί αποτελεί κόκκινη γραμμή, αν και η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτές οι κόκκινες γραμμές έχουν ξεθωριάσει. 

Το δίλημμα παραμένει ανοικτό αν είναι δυνατόν για μια τόσο δραματική αλλαγή στο όνομα, να μην αλλάξει το Σύνταγμα του κράτους.

Σύμφωνα με ορισμένες ερμηνείες και αξιώσεις, η χώρα μας μπορεί να διασφαλίσει ότι το Σύνταγμα δεν θα αλλάξει, σύμφωνα με άλλους, είναι αδύνατον το νέο όνομα να μην υποδηλώνει μια σειρά αλλαγών, τόσο στο Σύνταγμα όσο και σε μια σειρά νόμων.

Η υπόθεση είναι ότι στο παιχνίδι μπορεί να παρουσιασθεί ένας διπλός τύπος- ένα όνομα για εξωτερική χρήση και ένα εγχώριο, αλλά οι περισσότερες πηγές λένε ότι αυτό είναι απαράδεκτο για την Ελλάδα.

Δεύτερον, 

θεωρείται ιστορικά και συναισθηματικά μια θαμμένη ιστορία, στους αιώνες των αιώνων, αφού το όνειρό μας για μια ενωμένη Μακεδονία, η συγχώνευση δηλαδή των τριών τμημάτων, του Βαρδάρη, του Πιρίν και της Μακεδονίας του Αιγαίου και αυτή τη φορά θεωρείται ως μια σοβαρή λανθασμένη αντίληψη (εξέλιξη), για την οποία άνθρωποι σάπισαν στις φυλακές.

Τρίτον,

έρχεται το τέλος του συνθήματος «Σολούν ε νας» [=η Θεσσαλονίκη είναι δική μας], που από τις φαντασιώσεις πολιτικών κερδοσκόπων και πολιτικών είχε αναστηθεί (το σλόγκαν) κατά τη διάρκεια της ανεξαρτησίας μας, μάλλον έφερε βλάβη παρά όφελος.

Τέταρτον, 

η συμφωνία με την Ελλάδα, εκτός από την αντιμετώπιση και οριστική παύση των ιστορικών συνεπειών του εμφυλίου πολέμου και την έξοδο των «Μακεδόνων» (Σλάβων) από την Μακεδονία του Αιγαίου, θα υπάρξει ένα πιθανόν ζήτημα, το οποίο δεν είναι γνωστό πως θα λυθεί και για το οποίο από την πλευρά μας κανείς δεν άνοιξε.

Δεν σχετίζεται με το όνομα, όσο με τη γλώσσα και την ταυτότητα και με τα πράγματα που προκύπτουν από αυτό. Με βαριά καρδιά μπορεί να ειπωθεί ότι η γλώσσα δεν είναι πρόβλημα σε γενικές γραμμές, ούτε το όνομα σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα θα είναι πως θα καθορισθούν τα πραγματικά τοπωνύμια, οι πόλεις και τα χωριά. 

Για παράδειγμα, στα σχολεία μας, σε όλες τις επίσημες ομιλίες, σε όλες τις εφημερίδες της χώρας μας, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο και σε όλα τα γραπτά κείμενα, τα μέρη και οι τοποθεσίες στην Ελλάδα θα πρέπει να καθορίζονται με σλαβικά ή ελληνικά ονόματα; 

Θα έχουμε το δικαίωμα το Σόλουν να το λέμε Σόλουν ή να την λέμε Θεσσαλονίκη, το Κουκούς να το λέμε Κουκούς ή ως Κιλκίς, το Βόντεν ως Έδεσσα, το Λέριν ως Φλώρινα; Το ίδιο ισχύει και τα τοπωνύμια στα οποία γεννήθηκαν χιλιάδες Σλάβοι, τώρα πολίτες μας, ή απόγονοί τους, ή βρίσκονται στη διασπορά. 

Θα απαγορευθεί η εγγραφή του όρου «Μακεδονία του Αιγαίου» και θα χρησιμοποιείται με την τοπολογία ‘Βόρεια Ελλάδα’, ή θα υπάρξει λύση να γράφονται και τα δύο ονόματα και το ένα σε παρένθεση; 

Αναμφισβήτητα, το νέο πολιτικό δόγμα στα Βαλκάνια είναι να αφεθεί το παρελθόν στην ιστορία και όλα τα βλέμματα να στραφούν προς το μέλλον. 

Είναι, επίσης, αναμφίβολο ότι η πραγματικότητα είναι από την πλευρά του ισχυρότερου. 

…Βούλγαροι και Έλληνες πολιτικοί και διπλωμάτες, μιλούν συχνά, για δίκαιες λύσεις στην αντιμετώπιση των σχέσεων. 

Πράγματι, τι θα ήταν δίκαιο; 

Θα ήταν καλύτερο για τη Βουλγαρία και την Ελλάδα να αναγνωρίσουν τη χώρα μας με το συνταγματικό της όνομα, να αναγνωρίσουν την ταυτότητα και την αυτονομία του «μακεδονικού» λαού, να αναγνωρίσουν τη γλώσσα και να επιβεβαιώσουμε ότι τα σημερινά σύνορα είναι καθοριστικά. 

Αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος για να επιλυθεί το μακεδονικό ζήτημα και όλα τα σχετικά με αυτό. Μετά θα μπορούσαν να επιλυθούν όλα, αλλά υπάρχει τίποτε που είναι δίκαιο στην πολιτική;

Από την ιστοσελίδα http://www.echedoros-a.gr/2017/11/blog-post_73.html 

"Βαλκανικό Περισκόπιο" του Γιώργου Εχέδωρου.