Τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην άλλοτε
παγκόσμια υπερδύναμη, τις Η.Π.Α., δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά το
επιστέγασμα μιας αργόσυρτης πορείας παρακμής και εκφυλισμού μιας άρρωστης και
διεφθαρμένης κοινωνίας, τα οποία εκδηλώθηκαν τελικά, όταν πλέον, για να το
διατυπώσουμε με απλά λόγια, «έσκασε το καζάνι» από την συσσωρευμένη επί χρόνια
κοινωνική δυσαρέσκεια και συνεχιζόμενη εξαθλίωση μεγάλων λαϊκών στρωμάτων
αμερικανών πολιτών. Ας θυμηθούμε τις απίστευτες και πρωτοφανείς σκηνές πριν
μερικά χρόνια στις προεκλογικές ομιλίες, του για πρώτη φορά υποψηφίου τότε για
την Προεδρία Ντ. Τραμπ, με τις αντισυγκεντρώσεις (!), τις απαγορεύσεις ομιλιών
του από ορισμένα πανεπιστήμια με την δικαιολογία του «κινδύνου επεισοδίων» (!),
τον λυσσαλέο πόλεμο από τα μεγάλα συγκροτήματα των Μ.Μ.Ε. και πλείστα όσα ακόμη
συνέβησαν τότε, πρωτάκουστα και πρωτοφανή για τα αμερικανικά πολιτικά δεδομένα,
τα οποία προετοίμασαν το έδαφος για τα πρόσφατα γεγονότα.
Βεβαίως όλα αυτά τα "σημάδια"
αγνοήθηκαν περιφρονητικά από το αμερικάνικο πολιτικό Σύστημα και σήμερα
πανικόβλητοι μας βομβαρδίζουν με δηλώσεις και «αναλύσεις» για την εισβολή στο
Καπιτώλιο, τις λεηλασίες και τους νεκρούς διαδηλωτές.
Παραθέτουμε αποσπάσματα από ένα
ενδιαφέρον σημερινό κείμενο που περιγράφει το πώς οδηγήθηκε στην κατάσταση αυτή
η αμερικανική «αυτοκρατορία»:
«…Αν κάτι αμφισβητείται μέσα από την
εξέγερση των «τραμπιστών» είναι η δυναμική του αμερικανικού ονείρου και, σε
τελική ανάλυση, η αντοχή των συστατικών που διαμόρφωσαν μεταπολεμικά την
αμερικανική υπερδύναμη. Η ακμάζουσα μεσαία τάξη φθίνει, αλλοτριωμένη και χωρίς
τα ιδανικά του παρελθόντος, ενώ οι Δημοκρατικοί των κοινωνικών αγώνων
εκπροσωπούν από χρόνια μια νέα καθεστηκυία τάξη που απαρτίζουν χρηματιστές,
επιτελάρχες πολυεθνικών και μια αποκομμένη από την ευρύτερη κοινωνία ελίτ του
πνεύματος. Το λαϊκό στοιχείο δεν ενσωματώνεται και ακροβολίζεται. […] Αλλά για
τον μέσο Αμερικανό τα μηνύματα υπήρχαν ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν
μεσουρανούσε ο ρηγκανισμός και το κοινωνικό κράτος, όπως τουλάχιστον το
εισηγήθηκε ο Κέυνς, συνθλιβόταν.
Ο Καναδός Ντενύ Αρκάν το είχε υποδείξει
από το 1987 με την «Παρακμή της Αμερικανικής αυτοκρατορίας», αναδεικνύοντας με
καυστικό τρόπο τη μετάλλαξη μιας μεσαίας τάξης που με τη σειρά της επέτρεψε να
βρει ζωτικό χώρο ο λαϊκισμός των «αδικημένων» και «εξοστρακισμένων». Ο ίδιος
σκηνοθέτης 30 χρόνια μετά ολοκλήρωσε τη δική του παρέμβαση με την «Πτώση της
Αμερικανικής αυτοκρατορίας», υπογραμμίζοντας μια κοινωνική διάβρωση που μπορεί
να οδηγήσει και σε ένα βορειοαμερικανικό δράμα. Ενδεχομένως και σε ένα πολιτικό
θρίλερ που θα σηματοδοτεί μια αντίστροφη μέτρηση για μια σύγχρονη
αυτοκρατορία…». (Διονύσης Νασόπουλος)
Ας έχουμε υπ’ όψη τα παραπάνω, τα οποία
είναι προάγγελος των εξελίξεων που έρχονται και είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσουν
και την Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, με πολλούς και διαφόρους τρόπους στο προσεχές
μέλλον.
Υστερόγραφο
Μερικές πληροφορίες για τον μάλλον
άγνωστο στην χώρα μας πολυβραβευμένο Γαλλοκαναδό σκηνοθέτη, σεναριογράφο και
παραγωγό του κινηματογράφου Ντενύ Αρκάν (Georges-Henri Denys Arcand), γεννημένο
στις 25 Ιουνίου 1941 στο Ντεσαμπώ (Deschambault), ένα γαλλόφωνο χωριό περίπου
60 χλμ. ΝΔ του Κεμπέκ, στον Καναδά.
Το 1986, βραβεύτηκε στον Καναδά, αλλά
και στο Φεστιβάλ των Καννών, για την ταινία του «Η πτώση της αμερικανικής
αυτοκρατορίας» (Le Déclin de l'empire américain), το πρώτο καναδικό φιλμ που
προτάθηκε και για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας. Το 2003 επέστρεψε στις
ταινίες στα γαλλικά παρουσιάζοντας το τελευταίο και πιο επιτυχημένο έργο του «Η
επέλαση των βαρβάρων» (Les invasions barbares). Η ταινία, στην οποία συμμετείχε
ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, παρουσιάζει την χρεοκοπία του
σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου της Δύσης μέσα από την ιστορία ενός αριστερών
πεποιθήσεων ετοιμοθάνατου καρκινοπαθούς που ταλαιπωρείται στα νοσοκομεία του
Μόντρεαλ. Το έργο αυτό τιμήθηκε με το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών,
το Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας, και τα Βραβεία Σεζάρ (Γαλλία)
Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου.
ΔΕΕ
