Τώρα,
στη εποχή της (δήθεν) αποκαθήλωσης ΣΥΡΙΖΑ ακούμε πολλά και διάφορα. Για
προδοσίες και προδότες, για απατεωνίσκους και λαϊκιστές, για τυχάρπαστους
άμαθους. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι αυτοί που εξαπολύουν αυτού του είδους
τις κριτικές είναι συνήθως οι ίδιοι που έτρεχαν στις κινητοποιήσεις το 2011, ή
κάποιοι που βασιζόμενοι σε αυτή την κριτική, έφεραν το νεοφιλελεύθερο υβρίδιο
της ΝΔ στην εξουσία μία ώρα αρχύτερα.
Το
σημαντικό είναι ότι η εν λόγω κριτική είναι έντονα αυτιστική και εγωκεντρική.
Άσχετα με τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι πολλά, επικεντρώνεται σε ένα πλαίσιο στο
οποίο απουσιάζει οποιαδήποτε γεωπολιτική ανάλυση. Στοιχεία της (λεγόμενης)
γεωπολιτικής όπως το δημογραφικό και οι περιφερειακές συμμαχίες «θολώνουν»
μπροστά στο ότι ο Τσίπρας δεν ήταν (έγινε) ο Τσε Γκεβάρα που θέλαμε να είναι. Η
απογοήτευση δεν είναι η απογοήτευση της χώρας και των εαυτών μας, αλλά η
απογοήτευση ότι ο εντολοδόχος δεν τήρησε την «ανάθεση» που του κάναμε. Κάτι σαν επανάσταση από το σαλόνι και την
τηλεόραση. Κάτι σαν τους σπασμούς ενός ψυχωτικού που δεν θέλει να βλέπει το
είδωλο του αποκομμένο από τον εαυτό του.
Όταν
κάνει κάποιος αναφορά στο ότι τα όποια αριστερά πειράματα ανά τον κόσμο
«πέτυχαν» (Βιετνάμ, Κούβα, Γιουγκοσλαβία του Τίτο), αυτό είχε να κάνει με ένα
διαφορετικό διεθνές πλαίσιο, το οποίο επέτρεπε «ρωγμές», όταν κάνεις λόγο για
μπλοκ συμμαχιών που κάποτε υπήρχαν και τώρα δεν υπάρχουν- αρκεί κάποιος να θυμηθεί τις περιβόητες αγορές όπλων από την Αν. Ευρώπη
από τον Μακάριο, όπως και την παρέμβαση των Σοβιετικών στην κρίση στο νησί
τη δεκαετία του 1960-, όταν μιλάς για δημογραφική υστέρηση, ευκολία στη
διαδικασία μετανάστευσης, αδυναμία οποιασδήποτε ουσιαστικής βούλησης να μείνω
σ’ αυτό τον τόπο και να παλέψω, σε κοιτούν βουβοί ή κάνουν παρομοιώσεις πολέμων
και καταστροφών. Τη στιγμή μάλιστα, που εκτός από δεκάδες ταλαίπωρους
συμπολίτες μας που υποφέρουν άνεργοι και άστεγοι, η μεγάλη μάζα του κόσμου- μετά από έξι χρόνια σκληρού Μνημονίου-
εξακολουθεί να κάνει εκδρομές με την πρώτη ευκαιρία και να ζει ωσάν να μην
άλλαξαν και πολλά. Βέβαια, ο Τσίπρας φταίει όπως έφταιγε και ο Σαμαράς.
Ο
μέσος Έλληνας έχει μία αντίληψη για την Ελλάδα ως κάποια περιφερειακή
(τουλάχιστον) υπερδύναμη, που την εποφθαλμιούν όλοι και θέλουν να την
εξαφανίσουν. Και ακόμη χειρότερα. Αυτό
το ψέμα ούτε καν είναι πρόθυμοι να το υπηρετήσουν. Οπότε όταν προκύπτει ο
(κάθε) Τσίπρας που μέσα στις δεδομένες συντεταγμένες κάνει αυτό που μπορεί να
κάνει, τότε εγείρεται ο μέσος πολίτης της «υπερδύναμης» και κατηγορεί που δεν
βγήκαμε από την Ευρώπη, που δεν κάναμε συμφωνίες με τους Ρώσους, που δεν
κλείσαμε εμείς τα σύνορα, που δεν γυρίσαμε στην «δραχμή»- την ίδια ώρα που γελά
με τα ανδρείκελα της Βόρειας Κορέας και περνά στα ψιλά την ακύρωση πολύ πιο
εύρωστων αριστερών οραμάτων στην Λατινική Αμερική (περίπτωση Βενεζουέλας).
Δεν υπάρχει
σοβαρότητα. Και φυσικά αυτή η έλλειψη σοβαρότητας είναι η καλύτερη εγγύηση για
τα εκάστοτε πολιτικά «αφεντικά» να εξακολουθούν εύκολα να μας «δουλεύουν». Όταν
ο λαός έχει σιωπηρά ή ψιθυριστά αποδεχθεί ότι είναι «της πλάκας», δεν μπορεί να
περιμένει κάτι από τους άλλους.
Οι
Βιετναμέζοι νίκησαν τους Αμερικανούς γιατί αποφάσισαν ως λαός να ζουν σε
τρώγλες και να τρων μία κούπα ρύζι για χρόνια, ενώ κονβόι με όπλα και
πυρομαχικά από την γειτονική Κίνα έφθαναν κάθε μέρα στο Βόρειο Βιετνάμ. Δεν
νομίζω ότι είμαστε σε αυτό σήμερα. Οπότε περισσεύει η κάθε αυταπάτη
Μανώλης Γ. Βαρδής
Προσωπικό
ιστολόγιο: manolisgvardis.wordpress.com
