Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (21)

ΚΚΕ: Δεν υπάρχει «μακεδονική» 

γλώσσα και εθνότητα!

Στο πρόσφατο φύλλο του «Ριζοσπάστη» που κυκλοφόρησε το Σαββατοκύριακο 26-27 Μαΐου 2018 δημοσιεύεται εντυπωσιακό άρθρο

(https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9857817)  που αποκαλύπτει ένα κείμενο του Πολιτικού Γραφείου, το οποίο είχε συζητηθεί εσωκομματικά στην Οργάνωση Περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας, το 1995.

Σύμφωνα με το κείμενο αυτό, που βλέπει το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά, αναφέρονται τα εξής εκπληκτικά:

1. Είναι αντι-ιστορικοί και αvτι-επιστημονικοί οι ισχυρισμοί περί ύπαρξης χωριστής και μάλιστα ενιαίας «μακεδονικής» γλώσσας. 

2. Η εθνολογική σύνθεση της επίμαχης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας δεν τεκμηριώνει επιστημονικά τους ισχυρισμούς περί ύπαρξης χωριστής «μακεδονικής» εθνότητας. Τέτοια εθνότητα δεν υπήρξε ποτέ. 

3. Η θέση του ΚΚΕ για «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» (στο πλαίσιο της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας) ήταν λαθεμένη, αφού δεν ανταποκρινόταν πια στην πραγματικότητα (όπως λαθεμένη ήταν και η θέση της 5ης Ολομέλειας του 1949). 

4. Οι Γιουγκοσλάβοι του Τίτο προωθούσαν την ιδέα να χαρακτηρίσουν τους κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας χωριστή «μακεδονική» εθνότητα (οι οποίοι ζούσαν όχι μόνο στο γιουγκοσλαβικό κομμάτι της Μακεδονίας, αλλά και στο ελληνικό και στο βουλγαρικό), που θα είχε το δικαίωμα να διεκδικήσει στο μέλλον ανεξάρτητη εθνική υπόσταση. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια προσπάθεια αναδρομικής ερμηνείας όλης της ιστορίας του Μακεδονικού χώρου, για να θεμελιωθεί η θεωρία της χωριστής «μακεδονικής» εθνότητας, με χωριστή γλώσσα, καταγωγή και ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για συστηματική πλαστογράφηση της Ιστορίας,που μεταφέρθηκε και σε χώρες υποδοχής μεταναστών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία). 

5. Για το «Ουράνιο Τόξο»: Το επικίνδυνο είναι ότι η κίνηση αυτή εξυπηρετεί αντικειμενικά τα αποσταθεροποιητικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, οι οποίοι την κατευθύνουν και την ενισχύουν πολύμορφα (οικονομικά και πολιτικά). Οι περισσότεροι από αυτούς που ακολουθούν την κίνηση αυτή είναι άτομα καταπιεσμένα και παρασυρμένα. Όμως, τα ηγετικά της στελέχη, πολλά με ύποπτο πολιτικό παρελθόν, παίζουν ρόλο ύποπτο, δεν κρύβουν τις διασυνδέσεις τους με τους Αμερικανούς. 

6. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να διαμορφωθεί σ' ένα τμήμα των Σλαβόφωνων «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Είναι μια προσπάθεια που συνειδητά επιδιώκει να δημιουργήσει προβλήματα, στο πλαίσιο της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε». Τελευταία, μάλιστα, λανσάρεται, από κύκλους των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με τα ψηφίσματα της ΔΑΣΕ η ιδέα του «αυτοπροσδιορισμού». Όμως, υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια που προσδιορίζουν σε ποιο έθνος ή σε ποια πληθυσμιακή ομάδα ανήκει κάποιος. 

7. Τυχόν αναγνώριση «μακεδονικής» εθνικής μειονότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα αποτελέσει, το πρώτο βήμα για την αμφισβήτηση των συνόρων και του εδαφικού status στην περιοχή (κάτι, άλλωστε, που ορισμένοι το λένε ανοιχτά). 

Έχουμε ειλικρινά εντυπωσιασθεί με τις τοποθετήσεις αυτές του ΚΚΕ, για τις οποίες, αυτοί που τις υποστηρίζαν εδώ και χρόνια, είχαν στοχοποιηθεί ως ακραίοι, εθνικιστές και όλα τα σχετικά. 

Είμαστε πάντως περίεργοι τι θα πουν για τις θέσεις αυτές οι τοπικοί σκοπιανολάγνοι και κυρίως οι επικεφαλής τους, οι οποίοι υποστηρίζουν τα ακριβώς αντίθετα, όντας κυρίως ακροαριστεροί εθνομηδενιστές, το δε ενδιαφέρον τους για τους «ντόπιους» ήταν το φύλλο συκής για να προπαγανδίζουν τις αρρωστημένες ιδέες τους. Όπως αποδείχθηκε σε αρκετές περιπτώσεις δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για τους ντόπιους, αλλά μόνον για τις απολαβές τους και τα ταξιδάκια στο εξωτερικό (το ότι αγνοούν το τοπικό ιδίωμα και μιλούν σκοπιανά, κάτι σημαίνει) και είναι βέβαιο ότι η έκφραση του γνωστού προβληματικού Δημάρχου Θεσσαλονίκης για την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού: “I don’t give a shit” τους εκφράζει απόλυτα.

ΔΕΕ

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (20)

Οι σύμμαχοι: Βόρις ΙΙΙ και Α. Χίτλερ

Ο διαβόητος Λάζαρ Κολισέφκι 

και η κατασκευή της σκοπιανής γλώσσας

Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι η δήθεν «μακεδονική» γλώσσα των Σκοπίων, αποκαλούμενη από ορισμένους, σκόπιμα ή από άγνοια «Σλαβομακεδονική», δεν είναι κάτι διαφορετικό από την Σερβοβουλγαρική μεικτή γλώσσα των Σκοπίων που κατασκεύασε ο Λάζαρ Κολισέφσκι και οι συνεργάτες του, το 1944, αναμειγνύοντας σερβικά στοιχεία στη βουλγαρική γλώσσα. 

Η Γιουγκοσλαβική πολιτική εναντίον της Ελλάδος ήταν ένα αντίγραφο των ιδεών των Βούλγαρων Κομιτατζήδων της ΕΜΕΟ, οι οποίοι στη συνέχεια θα κατέσφαζαν ελληνικούς πληθυσμούς. Η πλαστή βουλγαρική «Μακεδονία του Πιρίν», και η ψευτοεπανάσταση του Ήλιντεν, του 1903, ξεκίνησαν το 1847 με τους εθνολογικούς (και ΟΧΙ γεωγραφικούς) χάρτες του Βουλγαρόφιλου Γάλλου, Αμί Μπουέ (Ami Boué, 1794-1881) το όνομα του οποίου τιμάται σε δρόμους της Σόφιας και της Βάρνας. 

Ο χάρτης του Μπουέ στα γερμανικά

Ο Κολισέφσκι ως γνωστόν υπήρξε το "δεξί χέρι"  του Κροάτη δικτάτορα Τίτο και «πρωθυπουργός της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της ‘‘Μακεδονίας’’», η οποία ήταν «μέλος της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας.» Παρουσιάζεται ιστορικά, ως «ο πιο ισχυρός άνθρωπος στη σοσιαλιστική ‘‘Μακεδονία’’ και ένας από τους ισχυρότερους στη Γιουγκοσλαβία.» Για τη «δράση…» του στον Β΄ Π. Πόλεμο, του απονεμήθηκε το παράσημο του «ήρωα της Γιουγκοσλαβίας» και πολλά άλλα μετάλλια. Όταν ο Τίτο αρρώστησε το 1980, άφησε διάδοχό του τον Κολισέφσκι, και όταν ο Τίτο πέθανε, 4 /5/1980, ο Κολισέφσκι έγινε πρόεδρος –μόνο για 10 μέρες! Αμέσως μετά ανέλαβε πρόεδρος ο Σβιγετίν Μιγιάτοβιτς. Πολλοί τότε απόρησαν: «γιατί ο υπ’ αριθμόν ένα ήρωας τους αντιναζιστικού και αντιφασιστικού αγώνα, ο Κολισέφσκι, δεν παρέμεινε πρόεδρος;».
«Το Ψέμα έχει κοντά πόδια και το προλαβαίνει η Αλήθεια», σύμφωνα με την λαϊκή ρήση. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου μαθεύτηκε ποιος ήταν ο Κολισέφσκι. Το μαρτυρούσαν οι πράξεις του, τα γεγονότα: 

Το 1941 οι Βούλγαροι είχαν κατακτήσει τη Σερβία μαζί με του Γερμανούς Ναζί. Τότε, ο Κολισέφσκι, σε ηλικία 27 ετών, ήταν γραμματέας της τοπικής επιτροπής του Κ. Κ. Γιουγκοσλαβίας, στην Βαρντάρσκα Μπανόβινα (Διοικητική Περιφέρεια του Βαρδάρη=Αξιού), δηλαδή στο σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων. Στο τέλος του ίδιου χρόνου ο Κολισέφσκι στρατεύτηκε με τους Γιουγκοσλάβους αντάρτες για να πολεμήσει εναντίον των Βουλγάρων. Όμως συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο από βουλγαρικό στρατοδικείο.

Η αίτηση χάριτος του Κολισέφσκι

Αμέσως ο Κολισέφσκι έγραψε επιστολή - αίτηση χάριτος προς τον τότε βασιλιά της Βουλγαρίας (Βόρις ΙΙΙ, 1894-1943) όπου υποστήριξε ότι είναι:

«…γιος Βουλγάρων γονέων, ένιωθα και νιώθω Βούλγαρος και, παρά την τρομερή σκλαβιά, υπήρξα προσηλωμένος και στη γλώσσα και στα βουλγαρικά έθιμα».

Έτσι, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση. Στα τέλη του 1944, ο Κολισέφσκι ελευθερώθηκε από τη νέα βουλγαρική κυβέρνηση, και γρήγορα έγινε πρόεδρος του Κ.Κ. της «σοσιαλιστικής δημοκρατίας της ‘‘Μακεδονίας’’», και του τοπικού παραρτήματος του Κ. Κ. Γιουγκοσλαβίας.

Αυτός είναι ο Βούλγαρος, καθ’ ομολογία του, ο οποίος αργότερα εκτός από τους Βουλγάρους συνεργάστηκε στενά με τον Τίτο, και με εντολές του κατασκεύασε την πλαστή «μακεδονική» γλώσσα. 

Στόχος τους η επέκταση της Γιουγκοσλαβίας με την κατάκτηση της «Μακεδονίας του Αιγαίου», την οποία είχε διακηρύξει ο Τίτο σε ομιλία του στα Σκόπια, στις 11/10/1945.

Ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης γράφει, ότι: «Οι Σκοπιανοί έδωσαν σε αυτή τη γλώσσα, τη Σερβοβουλγαρική, την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία ‘‘Μακεδονική’’ (!), για να αποφύγουν τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν μαζί τη βουλγαρική προέλευση της γλώσσας τους. Περαιτέρω, για να ιδιοποιηθούν με τον τρόπο αυτόν μιαν ονομασία (Μακεδονική) που τους προσέδιδε κύρος και ιστορικό βάθος (μέσω της πλαστής ταύτισής τους με το ένδοξο και παγκοσμίως γνωστό όνομα της Μακεδονίας τού Μ. Αλεξάνδρου.)»

Αξίζει να σημειωθεί οι Βούλγαροι ονομάζουν ειρωνικά την μεταλλαγμένη βουλγαρική των Σκοπίων «κολισεφσκική γλώσσα».

 ΔΕΕ

Μωραίνει Κύριος...

Μωραίνει Κύριος...

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Ύψιστος δεν αλλάζει κανόνες. 

Ακόμη κι όταν ανοίγει νταραβέρια με τη ριζοσπαστική Αριστερά «μωραίνει ον βούλεται απολέσαι». Παράδειγμα, ο Πρωθυπουργός.

Όχι μόνο κινδυνεύει να του σκάσει στα χέρια η βόμβα του Σκοπιανού, αλλά επέλεξε να βγάλει στη γύρα ως... συμβιβαστική λύση το όνομα «Μακεδονία του Ιλιντεν» - εκ της εξεγέρσεως του Ιλιντεν (1903) που θεωρείται μήτρα του σλαβομακεδονικού εθνικισμού!

Τι συνέβη;

Η μία εξήγηση είναι ότι ο Ύψιστος ψηφίζει «Μαύρο Μέτωπο» δαγκωτό.

Η δεύτερη είναι ότι ο Ζάεφ έριξε στην κουβέντα το Ιλιντεν για να το κάψει. Αλλά τι νόημα έχει να κάψεις μια πρόταση την οποία ουδείς συζητά;

Η τρίτη είναι ότι ο Πρωθυπουργός μπήκε στην κουβέντα με τον Ζάεφ αγνοώντας παντελώς τι είναι το Ιλιντεν - ούτως ή άλλως, δεν διακρίνεται για την ευρυμάθειά του...

Ένας καλός χριστιανός ίσως επέλεγε την πρώτη εξήγηση. Ένας συνωμοσιολόγος, τη δεύτερη. 

Εγώ υποψιάζομαι την τρίτη.

Η προχειρότητα κι η επιπολαιότητα αποτελούν άλλωστε εγγενή χαρακτηριστικά της κυβέρνησης κι ο συνολικός χειρισμός του Σκοπιανού το επιβεβαιώνει.

Έχω επίσης την αίσθηση ότι ο Πρωθυπουργός αρέσκεται τελευταία να υποδύεται τον διεθνή παράγοντα και να κορδώνεται σε ζητήματα που αγνοεί. Είναι συνηθισμένη αντίδραση τηλεθεατή όταν γνωρίζει από κοντά τα πρόσωπα που βλέπει στις ειδήσεις. Μεγαλοπιάνεται.

Έτσι, αντί να αφήσει τη διαπραγμάτευση στον υπουργό Εξωτερικών που δείχνει περισσότερο ενήμερος, προτίμησε να την πάρει πάνω του και μάλιστα προσωπικά!

Απειρία, θα μου πείτε. Ισως και απερισκεψία. Να το δεχτώ. Αλλά δεν αλλάζουν την κατάσταση.

Ο Πρωθυπουργός έχει πλέον εμπλακεί κι η εμπλοκή του καθιστά επώδυνη την κάθε υπαναχώρηση.

Τώρα δηλαδή που του έκλεισαν όλοι την πόρτα στη «Μακεδονία του Ιλιντεν» τι θα δηλώσει; «Συγγνώμη, λάθος»;

Στην επόμενη κουβέντα θα του πει κι ο Ζάεφ «δεν ρωτάς πρώτα τον Κυριάκο και τη Φώφη να ξέρουμε τι κουβεντιάζουμε;».

Γι' αυτό, προκειμένου να διατηρήσουν το δικαίωμα της «δεύτερης σκέψης», οι πρωθυπουργοί στις κανονικές χώρες δεν εμπλέκονται ποτέ προσωπικά σε τέτοιες διαπραγματεύσεις. Μόνο στο εντελώς τελικό στάδιο.

Αμφιβάλλω αν τα μάθαιναν αυτά στη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ όταν έπαιρνε περισσότερο από 0,8% στα Πανεπιστήμια κι έτσι είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τους δικούς μας.

Ο Πρωθυπουργός διψά τόσο πολύ για μια προσωπική επιτυχία που είναι πρόθυμος ακόμη και να σφυρίξει τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτό το άγχος όμως τα γυρίζει όλα ανάποδα.

Δεν ξέρω τελικά αν έχει βαλθεί να τον καταστρέψει ο Ύψιστος αλλά ο ίδιος πάντως κάνει ό,τι μπορεί.

Γιάννης Κ. Πρετεντέρης

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (19)

Τι ήταν η Μακεδονία το 1600. 

Ortelius historical map

Άλλος ένας χάρτης που δείχνει τα αυτονόητα, ότι η Μακεδονία ήταν πάντα στην συνείδηση των Ελλήνων και των Ευρωπαίων αναπόσπαστο τμήμα της Ελλάδος. Είναι χάρτης από την λατινική έκδοση του Abraham Ortelius, Theatrum Orbis Terrarum. 

H λατινική έκδοση βασίζεται στην πρωτότυπη έκδοση του Έλληνα χαρτογράφου της Αναγέννησης που έζησε στην Βενετία, Νικόλαου Σοφιανού (1500-1560) ο οποίος καταγόταν από την Κέρκυρα.

O οίκος που πωλούσε τον χάρτη στο ebay (regiomontanus από την Indianapolis,  USA) με ειδίκευση σε παλαιούς χάρτες έχει αναρτήσει το παρακάτω υπέροχο κείμενο αφιερωμένο σε όλους τους εθνομηδενιστές, τους Σκοπιανούς και την προπαγάνδα τους.

We are pleased to offer this scarce original map (Zacharakis #1616) of Greece and western Turkey from the 1624 Latin edition of the Theatrum Orbis Terrarum of Abraham Ortelius (1527-1598), the first true atlas in the modern sense. This example of "historical cartography" was presented in the Parergon section of the Theatrum, and is based on a map compiled by Nikolaos Sophianos (1500-1560). The Sophianos map, Totius Graeciae Descriptio, was first published in 1545 as a multisheet woodcut map but is best known from the four sheet engraved edition published in 1552. Unquestionably the most influential printed map of Greece and its dispersed people and culture, a recent study by George Tolias has shown that the Sophianos map had a profound impact on the notion of Hellenism and served as a defining document of Greek territorial identity, thanks in no small part to its wide dissemination in the Ortelius atlas.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

...είμαστε στην ευχάριστη θέση να προσφέρουμε αυτόν τον σπάνιο αυθεντικό χάρτη της Ελλάδος και της δυτικής Τουρκίας από την Λατινική έκδοση (1624) του Theatrum Orbis Terrarum του Αβραάμ Ορτέλιους (1527-1598), τον πρώτο πραγματικό άτλαντα με την σύγχρονη έννοια του όρου. Είναι ένα υπόδειγμα "ιστορικής χαρτογραφίας" που παρουσιάστηκε στο Parergon του Theatrum και βασίστηκε σε χάρτη που συνέθεσε ο Νικόλαος Σοφιανός. Ο χάρτης του Σοφιανού, Totius Greaciae Descriptio, πρωτοδημοσιεύθηκε στα 1552. Χωρίς αμφιβολία ο χάρτης αυτός είχε μεγάλη επιρροή για την Ελλάδα τους κατοίκους και την κουλτούρα τους. 

Πρόσφατη μελέτη από τον Γιώργο Τόλια δείχνει ότι ο χάρτης του Σοφιανού είχε μεγάλη συνεισφορά στην δημιουργία της αίσθησης του Ελληνισμού και χρησιμοποιήθηκε σαν στοιχείο που όριζε την ελληνική γεωγραφική ταυτότητα, μιας και ο χάρτης στην έκδοση του Ορτελιους είχε ευρεία διάδοση.

Κατά τα άλλα η ελληνική συνείδηση είναι ένα κατασκεύασμα του Ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση του 1821.

https://taxalia.blogspot.gr/2009/03/1600-ortelius-historical-map.html

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Έκτακτη επικαιρότητα

«Λαγός» το «Δημοκρατία του Ίλιντεν»;

Βασίλης Σ. Κανέλλης  19 Μαΐου 2018

Φωτιά στο πολιτικό σκηνικό έβαλε η αποκάλυψη της πρότασης για ονομασία των Σκοπίων ως «Μακεδονία του Ίλιντεν». Η κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται για προβοκάτσια ακραίων σκοπιανών ΜΜΕ αλλά για επίσημη πρόταση που κατέθεσε στη Σόφια ο Ζόραν Ζάεφ.

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας άφησε να εννοηθεί χθες στη Βουλή ότι υπάρχει αυτή η πρόταση, διέρρευσε πιο γρήγορα απ’ ότι αυτός να φτάσει από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα και γι’ αυτό ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενημερώσεις την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας.

Αναφερόμενος σε όσα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για ονομασίες που έχουν πέσει στο τραπέζι ο κ. Τσίπρας δήλωσε πως είναι «κενή περιεχομένου» η συζήτηση για οποιοδήποτε όνομα αν δεν εκπληρωθούν πρώτα οι δύο βασικές προϋποθέσεις που έχει θέσει η ελληνική κυβέρνηση και αφορούν τη μία και μόνη ονομασία για όλες τις χρήσεις, που δεν μπορεί να είναι η σημερινή συνταγματική αλλά μια σύγχρονη ονομασία και τη συνταγματική αναθεώρηση που πρέπει να κάνει η γειτονική χώρα.

Κι αν οι προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης να λύσουν ένα θέμα που παραμένει ανοικτό επί 27 χρόνια, είναι καλές, η μεθόδευση που επιλέγεται οδηγεί σε εντάσεις και σε πολιτικές αναταράξεις οι οποίες δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν στην Ελλάδα αλλά στα Σκόπια. Διότι απλά η γειτονική χώρα καίγεται για συμφωνία ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Μόλις διέρρευσε η είδηση για πρόταση για όνομα Republika Ilidenska Makedonija, στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ειδικά στη ΝΔ, σήμανε συναγερμός. Οσοι δεν γνώριζαν την ιστορία που βαρύνει αυτήν την «περίεργη» λέξη άρχισαν να ψάχνουν. Οσοι όμως είχαν γνώση της ιστορίας του «Μακεδονικού» εξεπλάγησαν καθώς επρόκειτο για μια πρόταση που μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε κάνει επειδή δεν τολμούσε να την κάνει.

Καλά γνωρίζοντες την ιστορία της περιοχής και τη διπλωματία θυμούνται πως όλες οι κυβερνήσεις μετά τα μεγάλα συλλαλητήρια που έγιναν πριν από 26 χρόνια, δεν τόλμησαν να θέσουν ένα τέτοιο ζήτημα, αντιθέτως προσπάθησαν να απαλείψουν οποιαδήποτε τέτοια αναφορά από τα Σκόπια. Κι αυτό διότι από το 1903 και την εξέγερση της 20ης Ιουλίου (του Προφήτη Ηλία) οι Σκοπιανοί σήκωσαν τη σημαία του αλυτρωτισμού έχοντας ως σύμβολο εκείνα τα περιστατικά.

Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να πει κανείς για τις αλυτρωτικές διαθέσεις των ακραίων κύκλων της γειτονικής χώρας, θα έπρεπε να ξεκινήσει από το Ιλιντεν. Είναι το σύμβολο του σκοπιανού αλυτρωτισμού και είναι φανερό ότι η πρόταση που έπεσε στο τραπέζι ήταν «παγίδα» για την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση μπορεί να αντιμετώπισε αρχικά θετικά μια αμετάφραστη ονομασία που δεν θα παρέπεμπε σε αλυτρωτισμούς που συνδέονται με την αρχαιότητα, στη συνέχεια, όμως, ξεκαθάρισε ότι μόνο με αλλαγή του Συντάγματος μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε συζήτηση.

Το τελειώνει η ΝΔ

Εν τω μεταξύ και η ΝΔ, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα δε βλέπουν με καθόλου καλό μάτι μια τέτοια πρόταση με τον Κ. Μητσοτάκη να απαντά ότι είναι απαράδεκτο. Στην ανακοίνωση της ΝΔ αναφερόταν: «Το όνομα αυτό συνδέεται ιστορικά και ευθέως με την επιδίωξη δημιουργίας «μακεδονικού» έθνους και κράτους που περιλαμβάνει τη Θεσσαλονίκη και εκτείνεται ως το Αιγαίο. Οποιαδήποτε αναφορά του Ίλιντεν στο όνομα της γειτονικής χώρας όχι μόνον δεν θέτει τέλος στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, αλλά αντιθέτως τον επιβεβαιώνει και τον ενισχύει. Γι αυτό είναι απαράδεκτο ακόμη και να τίθεται προς συζήτηση».

Η ανακοίνωση αυτή ουσιαστικά «τελειώνει» την οποιαδήποτε συναίνεση θα μπορούσε να πετύχει η κυβέρνηση στη Βουλή. Και είναι δεδομένο ότι ο κ. Τσίπρας θα δεχθεί πολλά «όχι» και από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, ενδεχομένως κι από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ειδικοί γύρω από το Μακεδονικό τονίζουν ότι τα αρνητικά στοιχεία είναι περισσότερα από τα θετικά. Και τα θετικά είναι ότι –έτσι πιστεύουν ορισμένοι σε Αθήνα και Σκόπια- μπορεί να κλείσει μια συμφωνία, αφού αλλάξει το Σύνταγμα. Ότι επίσης μπορεί να πειστεί ο κυβερνητικός εταίρος, Π. Καμμένος καθώς πρόκειται για ένα όνομα στα Αγγλικά και αμετάφραστο που θα μπορούσε να παραμείνει έτσι υπό όρους.

Όμως, τα μειονεκτήματα που έχει η πρόταση είναι πολύ περισσότερα και κλείνουν το δρόμο για συμβιβασμό.

Κατ’ αρχάς πρόκειται για ένα όνομα που είναι τόσο δύσκολο και δύσχρηστο, τελικά αυτό που θα μείνει είναι το Μακεδονία αφού σε λίγα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το Ιλιντεν.

Το δεύτερο είναι ακριβώς ο αλυτρωτισμός που κρύβει η ιστορία. Οι Σλάβοι είχαν στήσει την ιστορία για το Μακεδονικό κράτος που περιλαμβάνει και τη Θεσσαλονίκη και μαζί με τη Δημοκρατία του Κοσσόβου θα «απελευθέρωναν τους Μακεδόνες. Η πρόταση Ζάεφ ευνοεί τον ίδιο καθώς κλείνει το μάτι στους ακραίους του VMRO της αντιπολίτευσης ώστε να κερδίσουν το όνομα και να υποχωρήσουν για να αλλάξουν το Σύνταγμα.

Το τρίτο είναι αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι, ότι δηλαδή δεν ευνοείται ο αλυτρωτισμός και η καπηλεία της αρχαίας Μακεδονίας, αλλά διεκδικείται η ιστορία μόνο 115 ετών. Στο δρόμο του Γκλιγκόροφ και ο Ζάεφ απομακρύνεται από τη θεωρία της αρχαίας Μακεδονίας καθώς συζητά για τα γεγονότα μετά το 1903. Και πάλι όμως, το Ιλιντεν ξεκάθαρα είναι το σύμβολο αλυτρωτικών διαθέσεων της γειτονικής χώρας και ασφαλώς δεν μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό.

Διπλωματικές πηγές έλεγαν ότι η παραπάνω πρόταση έχει σαφώς το μειονέκτημα για την Ελλάδα, ότι θα απλοποιηθεί, θα φύγει το Ιλιντεν και θα μείνει το Μακεδονία σκέτο. Κι ότι επίσης, αποδέχεται η χώρα μας κάτι που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις προσπάθησαν να σταματήσουν.

Μήπως «λαγός»;

Άλλες πηγές έλεγαν ότι το συγκεκριμένο όνομα αποτελεί τον «λαγό» για να έρθει μια άλλη ονομασία που θα περάσει από τη Βουλή με τη λογική «γλιτώσαμε τα χειρότερα, καλό είναι και το Gorna ή το Nova Macedonia».

Ο φόβος και η οργή που προκάλεσε αυτό το όνομα «βολεύει» κάποιους να κάνουν παύση διαπραγματεύσεων επί αυτής της πρότασης και να συζητήσουν τις άλλες, εναλλακτικές, προτάσεις που θα μπορούσαν να περάσουν ευκολότερα.

Όμως, το ερώτημα είναι αν υπάρχουν από την πλευρά της Αθήνας δεσμεύσεις στην ΕΕ ή αλλού, για να λυθεί το πρόβλημα ετών. Αν στην κυβέρνηση έχουν συμφωνήσει στο «Nova» τότε είναι βολικός… εχθρός μια πρόταση για το Ιλιντεν.

Καλά γνωρίζοντες την κυβέρνηση δεν έχουν παρά να εκφράσουν και μια απορία. «Που είναι ο Κοτζιάς πρωτίστως και ο Καμμένος δευτερευόντως;» Είτε απέχουν από την επικαιρότητα διότι είναι άκρως αντίθετοι με όσα διαπραγματεύεται ο πρωθυπουργός είτε δεν θέλουν να πολώσουν το κλίμα και περιμένουν ότι θα δημιουργηθεί πρόβλημα στην αντιπολίτευση.

Από χθες το πρωί, πάντως, η κυβέρνηση είναι σε συναγερμό καθώς το «όχι» Μητσοτάκη τους αναγκάζει να αναζητήσουν αλλού στηρίγματα. Στον Προκόπη Παυλόπουλο κι όχι μόνο…

Πάντως δεν είναι και λίγοι εκείνοι που λένε ότι οποιαδήποτε τέτοια πρόταση πρέπει να περάσει πρώτα από το λαό.

Ίσως δε ο συνδυασμός: Σκοπιανό – Οικονομία – Φιάσκο με τη Novartis, να οδηγεί σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.

http://www.in.gr/2018/05/19/politics/kommata/lagos-dimokratia-tou-ilinten-ksypnise-fantasma-tou-alytrotismou/

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (18)

Ο εχθρός βρίσκεται εντός των πυλών, όπως αποδεικνύεται διαρκώς. Δύο ελληνόφωνοι Εφιάλτες, με την στήριξη της συμμορίας των εθνομηδενιστών, προπαγανδίζουν τις σκοπιανές θέσεις με το κατάπτυστο βιβλίο τους που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Τριάντης τους απαντάει.

Ένα νέο βιβλίο για το "Μακεδονικό" 

και μια πρόταση…

του Γιάννη Τριάντη

Κυκλοφόρησε προσφάτως ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «10+1 ερωτήσεις και απαντήσεις για το Μακεδονικό» (εκδόσεις Πόλις). Συγγραφείς ο ιστορικός Κωστής Καρπόζηλος και ο πανεπιστημιακός Δημήτρης Χριστόπουλος.

Κεντρική θέση των δύο συγγραφέων είναι ότι αναγνωρίζουν Μακεδονικό έθνος και Μακεδονική γλώσσα, ως αναφαίρετο δικαίωμα της γείτoνος FYROM. Συγκεκριμένα, λέει ο κ. Χριστόπουλος: «Πιστεύω ότι αυτά (σ.σ. έθνος και γλώσσα) είναι αξιακά αδιαπραγμάτευτα για την ταυτότητα κάποιων ανθρώπων».

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί στις 19 Απριλίου, στην αίθουσα του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου. Ομιλητές, η Έφη Γαζή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Λεωνίδας Εμπειρίκος, ιστορικός, και Χρήστος Ροζάκης, ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών. Θα συντονίσει η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη, ενώ θα απευθύνει χαιρετισμό ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης.

Ερώτημα παρεμπίπτον: Συμμερίζεται ο κ. Βούτσης την άποψη των συγγραφέων για Μακεδονικό έθνος και Μακεδονική γλώσσα; 

Ο υπογραφόμενος διαφωνεί οριζοντίως και καθέτως με την θέση αυτή, η οποία ανέχεται, στηρίζει και προπαγανδίζει τον θηριώδη σωβινισμό της FYROM. Η «μακεδονική ταυτότητα» κατασκευάστηκε αυθαιρέτως και προκλητικά από τους γείτονες, οι οποίοι αν και κατοικούν σε μέρος της Μακεδονίας, οικειοποιούνται το όλον και σφετερίζονται απροκάλυπτα την ιστορία της.

Το βιβλίο, λένε οι συγγραφείς, δεν προορίζεται για τους λίγους και τους ειδικούς, αλλά «ενδιαφέρεται να συνομιλήσει με εκείνους που είναι διατεθειμένοι να αναμετρηθούν με τους δικούς τους μύθους». Λένε επίσης, ότι μέχρι τώρα κυριαρχεί η «θλιβερή μονοτονία του λόγου περί το Μακεδονικό»…

Με αφορμή, λοιπόν, την φιλοδοξία των συγγραφέων να συνομιλήσει το βιβλίο τους με πολίτες που θέλουν να καταλάβουν «τι γίνεται» με το Μακεδονικό, η στήλη επισημαίνει ότι όντως λείπει ο νηφάλιος και γόνιμος διάλογος. Αντ’ αυτού κυριαρχούν οι παράλληλοι μονόλογοι.

Ταυτόχρονα, όμως, η στήλη διερωτάται: Γιατί μέχρι σήμερα οι συγγραφείς δεν πήραν πρωτοβουλία για ανοιχτές συζητήσεις/αντιπαραθέσεις στο Πανεπιστήμιο ή αλλαχού, ώστε να ακουστούν ευρύτερα όλες οι απόψεις και έτσι να διαμορφώσουν άποψη όσοι ενδιαφέρονται;

Μιλώ για συζητήσεις στις οποίες θα μπορούσαν να μετάσχουν εισηγητές (πανεπιστημιακοί και άλλοι) με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και όχι για  συνάξεις ομοδόξων, που αθλούνται στην ιδεολογική μονοκαλλιέργεια.

Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Έστω και τώρα -και δη με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου- είναι δυνατόν να οργανωθούν τέτοιες συζητήσεις, που θα ήταν ευχής έργον να μεταδοθούν από την δημόσια τηλεόραση.

Δημόσια η πρόταση της στήλης. Και ασφαλώς θα έχει ενδιαφέρον αν ανταποκριθούν οι δύο συγγραφείς, ώστε να αναλάβουν σχετική πρωτοβουλία.

http://newpost.gr/blogs/giannhs-trianths/665798/ena-neo-biblio-gia-to-makedoniko-kai-mia-protash-hellip

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (17)

Οι εγκληματικές ευθύνες του ΚΚΕ 

στο Σκοπιανό πρόβλημα

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι όλοι αυτοί οι Σκοπιανοί «μακεδόνες» δεν είναι κάτι διαφορετικό από τους βουλγαρικής συνείδησης σλαβόφωνους της Μακεδονίας, που αποτελούσαν ένα μικρό ποσοστό των σλαβόφωνων (σε αντίθεση με τους σλαβόφωνους Μακεδόνες Έλληνες) και οι οποίοι παρέμειναν στην περιοχή κατά παράβαση των συμφωνιών της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919).

Ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή στο παρελθόν για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συνέβη. 

Υπενθυμίζεται ότι με την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ακολούθησε η υπογραφή Συνθηκών των νικητών με κάθε μία από τις ηττημένες χώρες. Έτσι, στις 27 Νοεμβρίου 1919, με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (Neuilly sur Seine), που καθόριζε τις τύχες της Βουλγαρίας και της ελληνοβουλγαρικής Σύμβασης που επακολούθησε, όλοι οι Έλληνες και Βούλγαροι πολίτες που ανήκαν σε εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες μπορούσαν να μεταναστεύσουν εκατέρωθεν υπό την εποπτεία μικτής διακρατικής επιτροπής. Μπορούσαν, δηλαδή, οι βουλγαρικής συνείδησης Σλαβόφωνοι, να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία ή αλλού, ρευστοποιώντας μάλιστα τις περιουσίες τους. Οι ίδιοι όροι ίσχυσαν και για τους Έλληνες της Βουλγαρίας. Για να δοθεί μια οριστική λύση στο πρόβλημα η Σύμβαση συμπεριέλαβε και όλους εκείνους που είχαν μεταναστεύσει την τελευταία εικοσαετία. Οι ρυθμίσεις αυτές όμως δεν εφαρμόστηκαν παρά μόνον κατόπιν της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το φθινόπωρο του 1923, μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, η οποία οριοθέτησε επίσημα και την υποχρεωτική ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή καρκινοβατούσε καθώς, σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι ήσαν εξαιρετικά απρόθυμοι να μεταναστεύσουν. Γι' αυτό, επανειλημμένα, παρατάθηκε η ισχύς της σύμβασης, προκειμένου να υπερνικηθούν οι δισταγμοί τους, που όπως διαπιστώθηκε οφείλονταν στις δραστηριότητες της ΕΜΕΟ, η οποία συστηματικά ενεθάρρυνε να παραμείνουν στην Ελλάδα.

Η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ, στα βουλγαρικά: ΒΜΡΟ, βε-με-ρο) ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1893 από τους Νταμιάν Γκρούεφ, τον Γκότσε Ντέλτσεφ, τον Γκόρτσε Πετρώφ,  τον Γιάνε Σαντάνσκι και τον Κρίστο Τατάρτσεφ. Αρχικός στόχος της οργάνωσης φέρεται πως ήταν η απελευθέρωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της περιοχής Ανδριανούπολης από τον Οθωμανικό ζυγό και η θέσπιση αυτόνομου καθεστώτος, που πιθανόν μελλοντικά να οδηγούσε και σε ένωση αυτών των περιοχών με τη Βουλγαρία, καθώς και η διατήρηση της βουλγαρικής εθνικής ταυτότητας. Το σύνθημα της οργάνωσης ήταν «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες».

Οι πραγματικές της επιδιώξεις, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον Τατάρτσεφ, τον Πρόεδρο (από το 1894) της ΕΜΕΟ ήσαν στην πραγματικότητα εντελώς διαφορετικές: «Δεν ήταν δυνατόν να υιοθετήσουμε το σύνθημα της άμεσης προσάρτησης της Μακεδονίας στη Βουλγαρία, γιατί βλέπαμε ότι τούτο θα συναντούσε μεγάλες δυσκολίες λόγω της αντίδρασης των Μεγάλων Δυνάμεων και των επί της Μακεδονίας βλέψεων των γειτονικών κρατών και της Τουρκίας. Κάνουμε τη σκέψη ότι μια αυτόνομη Μακεδονία θα ηδύνατο ευκολότερα να ενωθεί με την Βουλγαρία».

(Βλ. Λιούμπομιρ Παναγιότωφ «Το Μακεδονικό ζήτημα και οι Βούλγαρο-Γιουγκοσλαβικές σχέσεις» Σόφια 1991, σελ 102 και Κρασιμίρ Καρακατσάνωφ «ΒΜΡΟ-100 χρόνια αγώνας για την Μακεδονία», Σόφια, 1996 σελ. 17-18).

Ιδιαίτερα όμως καταστρεπτική, με ανυπολόγιστες συνέπειες όχι μόνο για την περιοχή της Μακεδονίας, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα, υπήρξε η ταύτιση το 1924 του ΚΚΕ με τις επιδιώξεις ξένων κέντρων και συγκεκριμένα της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν), η οποία για την εξυπηρέτηση δικών της στρατηγικών και τακτικών στόχων αποφάσισε να υποστηρίξει την κατασκευή μιας ανύπαρκτης «σλαβομακεδονικής» εθνότητας, καθώς και την δημιουργία «ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης» με την απόσπασή τους από την ελληνική επικράτεια. Η απόφαση αυτή ουσιαστικά άνοιξε τον ασκό του Αιόλου διότι οι θέσεις αυτές ταυτίσθηκαν με τις σερβικές και βουλγαρικές θέσεις και εθνικές διεκδικήσεις τους, που είχαν δρομολογηθεί ήδη από το β΄μισό του 19^ου αιώνα για την Μακεδονία.

Στην διάρκεια της τριπλής γερμανο-ιταλο-βουλγαρικής Κατοχής της Ελλάδος, την ημέρα εορτής των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, στις 24 Μαΐου 1941, ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη η βουλγαρική λέσχη. Η Βουλγαρία διεκδικούσε πέρα από την ανατολ. Μακεδονία της οποίας είχε αναλάβει την διοίκηση και την υπόλοιπη Μακεδονία. Η βουλγαρική λέσχη υπήρξε ουσιαστικά το ορμητήριο της βουλγαρικής προπαγάνδας στην κεντρικο-δυτική Μακεδονία. Παρουσιάστηκε ως πολιτιστικός σύλλογος, ενώ ο κύριος σκοπός της λέσχης ήταν η δημιουργία βουλγαρικής προπαγάνδας. Βασικό μέλημα της λέσχης ήταν να δελεάσει με την διανομή ειδικών δελτίων όσους ήθελαν να πολιτογραφηθούν Βούλγαροι. Οι κάτοχοι των δελτίων και μόνον παραλάμβαναν τρόφιμα, τα οποία προέρχονταν από τον Ερυθρό Σταυρό και προορίζονταν για τους φτωχούς.

Με την εμφάνιση τέλη 1942-αρχές 1943 αντιστασιακών ομάδων στην ΚΔ Μακεδονία οι Γερμανο-Ιταλοί αποδέχονται τα πιεστικά αιτήματα των Βουλγάρων και στις 5 Μαρτίου του 1943 ιδρύεται στην Καστοριά το «Βούλγαρο-Μακεδονικό Επαναστατικό Κομιτάτο», μια λαϊκή αστυνομική δύναμη στην δυτική Μακεδονία, που έφτασε σε δύναμη περί τους 1600 βουλγαρίζοντες.

Παράλληλα, στις αρχές του 1944 οι Βούλγαροι με την κάλυψη των Γερμανών (η Ιταλία μετά την ανακωχή που υπογράφηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943 αποσύρθηκε από τον Άξονα) σχημάτισαν μία νέα πολιτοφυλακή αποτελούμενη από σλαβόφωνους βουλγαρικής συνείδησης, με την επωνυμία «Οχράνα», που σήμαινε «αυτοάμυνα». Αυτή ήταν η διάδοχη κατάσταση του Κομιτάτου που είχαν ιδρύσει πρωτύτερα οι Ιταλοί και εν πολλοίς στηριζόταν στο ανθρώπινο δυναμικό του Κομιτάτου. Για τον λόγο αυτό τα μέλη της Οχράνα παρέμεναν γνωστοί σαν κομιτατζήδες για να θυμίζουν προφανώς τους ομώνυμους Βούλγαρους του Μακεδονικού Αγώνα.  Ακολουθεί τον Ιούνιο του 1944 στην Έδεσσα, η ίδρυση ανάλογης ομάδας οπλισμένων σωμάτων από βουλγαρίζοντες. Επίσης, η βουλγαρική επιρροή στην Οχράνα ήταν αρκετά ισχυρότερη απ΄ότι ήταν στο Κομιτάτο, επειδή οι Γερμανοί άφηναν στους Βούλγαρους μεγαλύτερα περιθώρια δράσης απ’ ότι οι Ιταλοί, που κατείχαν την περιοχή ως τον Σεπτέμβριο του 1943. Αυτό οφειλόταν στο ότι οι Γερμανοί δεν είχαν βλέψεις στην δυτική Μακεδονία, σε αντίθεση με τους Ιταλούς.

Ήδη όμως τον Νοέμβριο του 1943 στελέχη του μακεδονικού γραφείου του ΚΚΕ σε συνδιάσκεψη της περιφερειακής επιτροπής του ΚΚΕ Φλωρίνης στο χωριό Δροσοπηγή ίδρυσαν το ΣΝΟΦ. Αποφασίστηκε να μην υπαχθεί τυπικά το ΣΝΟΦ στον ΕΛΑΣ αλλά να διαθέτει δικές του ένοπλες μονάδες. Μέσω του ΣΝΟΦ κύριος σκοπός των κομμουνιστών ήταν να προσεταιριστούν τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους της Μακεδονίας, καθώς έως τότε οι κατακτητές είχαν κατορθώσει να πάρουν με το μέρος τους και να εξοπλίσουν ένα τμήμα της συγκεκριμένης κοινότητας. Αντίστοιχες προσπάθειες προσεταιρισμού των σλαβόφωνων της Βαρντάρσκα (σημερινά Σκόπια) έκαναν και οι αντάρτες του Τίτο. Το ΣΝΟΦ εξαρχής είχε σκοπούς αυτονομιστικούς, δηλαδή στόχευε στην απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας απ’τον εθνικό κορμό. Αυτό φυσικά ήταν εν γνώσει της ηγεσίας του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που επεδείκνυε χαρακτηριστική ανοχή στην αυτονομιστική δραστηριότητα των σνοφιτών, παρά το ότι επισήμως δεν υιοθετούσε τις ανθελληνικές θέσεις τους. Λόγω αυτής της ανοχής της κομμουνιστικής ηγεσίας, τα στελέχη του ΣΝΟΦ απέκτησαν μία ελευθερία κινήσεων στην περιοχή και προπαγάνδιζαν ανοιχτά τις θέσεις τους για ανεξάρτητη Μακεδονία προσπαθώντας να προσελκύσουν σλαβόφωνους ρευστής εθνικής συνείδησης που έτειναν είτε προς την Βουλγαρία είτε προς τον Τίτο.

Τον Ιούλιο του 1944 το ΚΚΕ επέτρεψε την ίδρυση ξεχωριστών σλαβομακεδονικών τμημάτων στα πλαίσια του ΕΛΑΣ, κυρίως για να έχει την πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη του Τίτο μετά την υπογραφή της συμφωνίας του Λιβάνου. Αλλά τόσο το τάγμα Φλώρινας-Καστοριάς με επικεφαλής τον Goce (Ηλίας Δημάκης) όσο και το τάγμα Αριδαίας-Έδεσσας συνέχιζαν την ίδια πολιτική, με αποτέλεσμα τον Οκτώβριο του 1944 ο ΕΛΑΣ να συγκρουστεί με το τάγμα του Goce και να το απωθήσει στην Γιουγκοσλαβία.

Γενικότερα πάντως, το ΣΝΟΦ απέτυχε να δημιουργήσει δικούς του οπαδούς και αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία ακόμα και από τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους. Αυτό που κατάφερε ήταν το ότι λειτούργησε σαν καθαρτήριο για πολλούς πρώην φιλο-αξονικούς βουλγαρόφιλους σλαβόφωνους που εν μία νυκτί μετετράπησαν σε δήθεν "αντιστασιακούς" αυτονομιστές. Παρέμεναν όμως σταθεροί στον ανθελληνισμό. Αυτό συνέβαινε κυρίως μέσα στο 1944 οπότε και η τροπή του πολέμου έγερνε ολοένα σε βάρος του Άξονα και τα καιροσκοπικά βουλγαρίζοντα στοιχεία έσπευδαν να αλλάξουν αφεντικό. Βέβαια, προσχωρήσεις κομιτατζήδων στον ΕΛΑΣ είχαν ήδη ξεκινήσει από τον Ιούνιο 1943 όταν γύρω στους 50-60 κομιτατζήδες από την ευρύτερη περιοχή του Άργους Ορεστικού εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ. Το ίδιο έγινε και τον Οκτώβριο με άλλους 47 κομιτατζήδες από τον Απόσκεπο και άλλους 10 από το Βατοχώρι. Ο Πασχάλης Καλλιμάνης, που ήταν αρχηγός των κομιτατζήδων του Καλοχωρίου, τον Ιούλιο του 1943 με άλλους 16 συνεργάτες του πέρασαν στον ΕΛΑΣ.

Στην διάρκεια του ανταρτοπολέμου 1946-49 όλοι σχεδόν οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι πέρασαν στο πλευρό του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», ενώ υπήρξαν και αρκετές περιπτώσεις βίαιης στρατολόγησης σλαβοφώνων που δεν ήσαν βουλγαρόφρονες.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ τα υπολείμματά του κατέφυγαν στην Γιουγκοσλαβία κυρίως και λίγοι στην Αλβανία. Στην περιοχή των Σκοπίων παρέμειναν όλοι οι σλαβόφωνοι που υποχρεώθηκαν να δηλώσουν «μακεδονική» εθνικότητα. Όσοι αρνήθηκαν, παρά τις πιέσεις που τους ασκήθηκαν, προωθήθηκαν μαζί με τους προσφυγικής καταγωγής (Μικρασιάτες και Ποντίους) σε άλλες περιοχές και χώρες.

Βασική Βιβλιογραφία

Αλέξανδρος Δάγκας, Γιώργος Λεοντιάδης, «Κομιντέρν και μακεδονικό ζήτημα - Το ελληνικό παρασκήνιο, 1924», Αθήνα 1997

Νικολάου Α. Βασιλειάδη, Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη, «Από τον Σλαβο-μακεδονισμό στον Σκοπιανό Μακεδονισμό: Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας», Θεσσαλονίκη 2017

Σφέτας Σπυρίδων, «Όψεις του Μακεδονικού Ζητήματος στον 20ο αιώνα», Θεσσαλονίκη, 2001

ΔΕΕ

Φάκελος: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (16)

Κόκκινες γραμμές στο Σκοπιανό 

ή Εθνικός Διχασμός

Να το πούμε απλά και κατανοητά, διότι δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε. Λυδία λίθος για μια συμφωνία στο Σκοπιανό είναι να περιλαμβάνει τρία σκέλη.

Πρώτον, απάλειψη κάθε ψήγματος εθνικής διεκδίκησης των βόρειων γειτόνων. Είτε αυτή διατυπώνεται στο Σύνταγμα είτε στο όνομα είτε σε γέφυρες και πλατείες.

Δεύτερον, διασφάλιση ότι η συμφωνία θα ισχύσει στον χώρο (κατά πάντων) και στον χρόνο (για πάντα).

Τρίτον, σεβασμό στις εθνικές ευαισθησίες της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων όπως τις αντιλαμβάνονται και τις διατυπώνουν οι ίδιοι από την Αριδαία έως την Ιεράπετρα.

Απάλειψη, διασφάλιση, σεβασμός. Πράγματα αυτονόητα. Που ευκολότερα τα λες και δυσκολότερα τα κάνεις, συμφωνώ. Το βέβαιο είναι όμως ότι μια συμφωνία που δεν θα ενσωματώνει κατά γενική συνομολόγηση αυτά τα τρία σκέλη δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή, ούτε σεβαστή. Θα εξελιχθεί σε πεδίο διχασμού.

Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι ενδιαφερόμενοι ή απλώς επιπόλαιοι υιοθετούν μια λογική εκπτώσεων στο όνομα ενός συμβιβασμού και μιας «λύσης».

Κάνουν λάθος. Η λογική της «ευκαιρίας» που πρέπει να αρπάξουμε όσο όσο όχι μόνο δεν λύνει κανένα ανοιχτό πρόβλημα, αλλά θα κληροδοτήσει ένα βαθύ ρήγμα. Για να το πω απλά, μια αμφιλεγόμενη συμφωνία μπορεί να περάσει με ανεμομαζώματα στη Βουλή, αλλά θα βάλει τη χώρα σε μια περιπέτεια ανυπολόγιστης εθνικής και πολιτικής απο-σταθεροποίησης.

Εύχομαι ειλικρινά η κυβέρνηση και διάφοροι πρόθυμοι κουφιοκεφαλάκηδες να μην μπουν στον πειρασμό. Μπορεί να καμαρώνουν για τις απόψεις τους, μπορεί να τις θεωρούν σχεδόν αυταπόδεικτες, μπορεί κάποιες να τις συμμερίζομαι και εγώ, αλλά σε ένα τέτοιο ζήτημα όροι επιβολής δεν χωρούν.

Η λύση πρέπει να αντιπροσωπεύει όλους τους Έλληνες μαζί και τον καθένα χωριστά. Τι σε έπιασε; θα με ρωτήσετε.

Με έπιασε ότι δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε όσους χειρίζονται ένα ζήτημα υψηλής εθνικής έντασης σαν φθηνό κομματικό κόλπο. Τους έχω ικανούς να τα κάνουν λαμπόγυαλο αν κρίνουν ότι τους συμφέρει.

Με έπιασε ότι δυσπιστώ για το φρόνημα, την ευσυνειδησία και την ευθυκρισία τους. Σε ποια σοβαρή χώρα θα πρωτοστατούσαν σε τέτοια υπόθεση ένας Κοτζιάς με έναν Καμμένο;

Με έπιασε ότι η βλάβη που απειλεί τον εθνικό ιστό είναι πολύ μεγαλύτερη από το πολιτικό μπόι όσων την παίρνουν αψήφιστα.

Με έπιασε ότι οι ανοησίες περί ακροδεξιών, εθνικιστών, όχλου και γραφικών φανερώνουν κυρίως άγνοια, τυχοδιωκτισμό και μικροπολιτική.

Από όσα έχουν ειπωθεί κρατώ την επαναλαμβανόμενη διαβεβαίωση του Μητσοτάκη ότι «δεν θα διχάσω εγώ τους Έλληνες». Μακάρι. 
Ελπίζω τη διαβεβαίωση αυτή να προσυπογράφουν και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί.

Διαφορετικά, δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι!

Γιάννης Κ. Πρετεντέρης

http://www.in.gr/2018/04/04/apopsi/dixasmos/